Historia i teraźniejszość. Podręcznik dla liceum i technikum. Klasa 1. 1945-1979

Książka bardzo dobra.

Straszne najgorsza książka na świecie

Profesor odszedł od stylu swoich podręczników do historii z lat 90. i przejął styl nowoczesnych podręczników południowokoreańskich i tajwańskich oraz południowoamerykańskich szkół jezuickich: język potoczny, nikła faktografia, nacisk położony na sprawy społeczne i zmiany w obrębie kultury. Wprowadzono kody QR, ale jeszcze za słabo. Nie ma map nawet w QR, tabel, wykresów, słownika pojęć. Brakuje map myśli choćby w formie komiksów sytuacyjnych. W narracji zmiana podmiotu ze zbiorowego na indywidualną opowieść, co jest typowe dla współczesnych podręczników. Typowe jest też silne nasycenie emocjonalne, co fabułę przenosi z poziomu edukacyjnego na popularyzatorski: podręcznik czyta się jak powieść. Profesor przenosi kierunek spojrzenia na dzieje najnowsze z mas, grup społecznych na podmiot indywidualny: co się z nim dzieje, jakim podlega wpływom, co w związku z tym sądzi o wydarzeniach aktualnych. Czytelnik identyfikuje się z doświadczeniami, które przezywa konkretny człowiek na kartach podręcznika. Ponieważ nie ma słownika pojęć czytelnik musi być wyrobiony co do znajomości podstawowych zagadnień z historii, stąd nie jest to podręcznik dla przeciętnego ucznia szkoły średniej, ale co najmniej w miarę rozgarniętego i obytego w historii. Czytając podręcznik trzeba myśleć, a to jest słabe na poziomie szkoły średniej: generalnie młodzież chce mieć kawę na ławę podane co ma się nauczyć, a czytając podręcznik musi stawiać pytania i szukać odpowiedzi. Profesor nie zestawia stanowisk (tu przydałyby się tabele, np. co na temat pamięci i prawdy mówią konserwatyści, co liberałowie, a co myśl lewicowa, ważne jest to np. w tematach dotyczących kontrkultury lat 60. czy stanowiska wobec konkretnych wydarzeń np. wojny koreańskiej czy wietnamskiej), prezentuje zagadnienia współczesne od strony doktryny konserwatywnej w duchu podręczników brytyjskich. Większość recenzentów raczej podręcznika nie przeczytała, a jak to zrobiła nic z niego nie zrozumiała i nie ma pojęcia ani na temat historii, ani na temat podręczników i ich tworzenia. Szkoda, bo warto byłoby przeczytać RZECZYWISTE recenzje, a nie wysyp emocji.

Profesor odszedł od stylu swoich podręczników do historii z lat 90. i przejął styl nowoczesnych podręczników południowokoreańskich i tajwańskich oraz południowoamerykańskich szkół jezuickich: język potoczny, nikła faktografia, nacisk położony na sprawy społeczne i zmiany w obrębie kultury. Wprowadzono kody QR, ale jeszcze za słabo. Nie ma map nawet w QR, tabel, wykresów, słownika pojęć. Brakuje map myśli choćby w formie komiksów sytuacyjnych. W narracji zmiana podmiotu ze zbiorowego na indywidualną opowieść, co jest typowe dla współczesnych podręczników. Typowe jest też silne nasycenie emocjonalne, co fabułę przenosi z poziomu edukacyjnego na popularyzatorski: podręcznik czyta się jak powieść. Profesor przenosi kierunek spojrzenia na dzieje najnowsze z mas, grup społecznych na podmiot indywidualny: co się z nim dzieje, jakim podlega wpływom, co w związku z tym sądzi o wydarzeniach aktualnych. Czytelnik identyfikuje się z doświadczeniami, które przezywa konkretny człowiek na kartach podręcznika. Ponieważ nie ma słownika pojęć czytelnik musi być wyrobiony co do znajomości podstawowych zagadnień z historii, stąd nie jest to podręcznik dla przeciętnego ucznia szkoły średniej, ale co najmniej w miarę rozgarniętego i obytego w historii. Czytając podręcznik trzeba myśleć, a to jest słabe na poziomie szkoły średniej: generalnie młodzież chce mieć kawę na ławę podane co ma się nauczyć, a czytając podręcznik musi stawiać pytania i szukać odpowiedzi. Profesor nie zestawia stanowisk (tu przydałyby się tabele, np. co na temat pamięci i prawdy mówią konserwatyści, co liberałowie, a co myśl lewicowa, ważne jest to np. w tematach dotyczących kontrkultury lat 60. czy stanowiska wobec konkretnych wydarzeń np. wojny koreańskiej czy wietnamskiej), prezentuje zagadnienia współczesne od strony doktryny konserwatywnej w duchu podręczników brytyjskich. Większość recenzentów raczej podręcznika nie przeczytała, a jak to zrobiła nic z niego nie zrozumiała i nie ma pojęcia ani na temat historii, ani na temat podręczników i ich tworzenia. Szkoda, bo warto byłoby przeczytać RZECZYWISTE recenzje, a nie wysyp emocji.

Profesor odszedł od stylu swoich podręczników do historii z lat 90. i przejął styl nowoczesnych podręczników południowokoreańskich i tajwańskich oraz południowoamerykańskich szkół jezuickich: język potoczny, nikła faktografia, nacisk położony na sprawy społeczne i zmiany w obrębie kultury. Wprowadzono kody QR, ale jeszcze za słabo. Nie ma map nawet w QR, tabel, wykresów, słownika pojęć. Brakuje map myśli choćby w formie komiksów sytuacyjnych. W narracji zmiana podmiotu ze zbiorowego na indywidualną opowieść, co jest typowe dla współczesnych podręczników. Typowe jest też silne nasycenie emocjonalne, co fabułę przenosi z poziomu edukacyjnego na popularyzatorski: podręcznik czyta się jak powieść. Profesor przenosi kierunek spojrzenia na dzieje najnowsze z mas, grup społecznych na podmiot indywidualny: co się z nim dzieje, jakim podlega wpływom, co w związku z tym sądzi o wydarzeniach aktualnych. Czytelnik identyfikuje się z doświadczeniami, które przezywa konkretny człowiek na kartach podręcznika. Ponieważ nie ma słownika pojęć czytelnik musi być wyrobiony co do znajomości podstawowych zagadnień z historii, stąd nie jest to podręcznik dla przeciętnego ucznia szkoły średniej, ale co najmniej w miarę rozgarniętego i obytego w historii. Czytając podręcznik trzeba myśleć, a to jest słabe na poziomie szkoły średniej: generalnie młodzież chce mieć kawę na ławę podane co ma się nauczyć, a czytając podręcznik musi stawiać pytania i szukać odpowiedzi. Profesor nie zestawia stanowisk (tu przydałyby się tabele, np. co na temat pamięci i prawdy mówią konserwatyści, co liberałowie, a co myśl lewicowa, ważne jest to np. w tematach dotyczących kontrkultury lat 60. czy stanowiska wobec konkretnych wydarzeń np. wojny koreańskiej czy wietnamskiej), prezentuje zagadnienia współczesne od strony doktryny konserwatywnej w duchu podręczników brytyjskich. Większość recenzentów raczej podręcznika nie przeczytała, a jak to zrobiła nic z niego nie zrozumiała i nie ma pojęcia ani na temat historii, ani na temat podręczników i ich tworzenia. Szkoda, bo warto byłoby przeczytać RZECZYWISTE recenzje, a nie wysyp emocji.

Sam kit nie hit

Bardzo bardzo dobry podręcznik, przedstawiający trudna historie wojenną i powojenną Polski . Lewactwo wyje bo chciałoby aby prawda nigdy nie wyszła na wierzch......dlaczego byliśmy okłamywani cale dziesięciolecia przez nazizm i komunizm ile ludzi musiało umrzeć w obozach koncentracyjnych, ilu wysłano na przymusowe roboty, ilu z Kresów wysłano na Syberie , Kołymę ilu wyjechało do Kazachstanu , ilu zginęło w lasach w partyzantce , ilu zakatowano przez swoich czerwonych w więzieniach. Jak wiara w Boga pozwalała nie dać się złu, co znaczyły "Bog, honor, ojczyzna" i dlaczego nie zginęliśmy jako naród przeznaczony do eksterminacji i służenia rasie Panow. Historia kołem się toczy , czerpmy z niej garściami , nie ulegajmy fake newsom, manipulacjom i dezinformacjom, walczmy z 5-th Column .?Nasz naród jak lawa, Z wierzchu zimna i twarda, sucha i plugawa; Lecz wewnętrznego ognia sto lat nie wyziębi, Plwajmy na tę skorupę i zstąpmy do głębi.?

Kiedy masz około 60-tki jesteś zaledwie w minimalnym wieku do recenzowania tego opracowania.
Ja potraktowałem je jak reportaż i literaturę faktu.
A wszystkim, którzy nie dorośli jeszcze do samodzielnego wyciągania wniosków z tego co i o czym czytają polecam nieco łatwiejszą wersję takich podręczników przeznaczoną dla szkół podstawowych.
Nadrzędną zasadą przy recenzowaniu czegokolwiek jest posiadanie choćby minimalnej wiedzy w jakimś temacie. Wiedzy zaczerpniętej z różnych źródeł.
Samo głupkowate powielanie internetowych wynurzeń pseudospecjalistów jest jedynie ośmieszające dla ich autorów.

Jebana pisowska i katolska propaganda.

Znakomita praca nieosiągalna dla innych autorów.

Lewaccy analfabeci próbują zdyskredytować książkę która przekracza ich ramy poznawcze.

Bardzo dobry autor, doświadczony, uczciwy; świetny podręcznik dla Polaków, ludzi utożsamiających się ze swoją burzliwą, często dramatyczną historią, chcących budować wspólnotę tego miejsca i czasu na fundamencie jej dotychczasowych dokonań i wniosków z porażek. Polecam ludziom myślącym i ideowym. Bezmyślni i bezideowi niech nie biorą go do ręki.

Świetna książka. Gorąco polecam. Szkoda, że za moich czasów szkolnych nie było tak dobrego podręcznika do historii. Przeczytałem jednym tchem.

Podręcznik super, treść bez żadnej ideologii, dużo wyzwań i kontrowersyjnych zadań pobudzających myślenie

Porażka, coś takiego w ogóle nie powinno być dopuszczone do szkół

Nie wierzę, że coś takiego zaoferowano moim dzieciom. Wstyd, wielki wstyd i kompromitacja ze strony Ministerstwa Edukacji.

Porażka, dobrze że skończyłem już szkołę

Nareszcie podręcznik i przedmiot na który czekałem wiele lat!

Porażka ministra i całego polskiego systemu edukacji.