His Greatest Misses - Robert Wyatt

Opis produktu:

"P.L.A." - utwór, który otwiera "His Greatest Misses" - jest skrótem od "Poor Little Alfie". Pierwotnie utwór ukazał się pod koniec 1985 album na płycie "Old Rottenhat"; jego obecność na początku tej kompilacji jest jednak celową afirmacją twórczego partnerstwa między Robertem Wyattem i jego żoną Alfie Benge: plastykiem, autorem tekstów i osobą, która pielęgnuje i nadzoruje karierę Wyatta na przestrzeni ostatnich czterdziestu sześciu lat, a która od 1982 roku współpracowała przy wielu najbardziej znanych piosenkach męża. Ta kompilacja umiejętnie pokazuje, jak partnerstwo Wyatta i Benge jest jednym z najtrwalszych w muzyce, jest testamentem wyjątkowej siły twórczej . Ich współpraca doskonale ewoluowała z malarstwa Benge, które ozdobiło okładki płyty od Dondestan z 1991 roku, co pokazuje że ona i jej mąż idealnie odnajdują się obok siebie, nadal pozostając w swoich światach; Wyatt nosi słuchawki podczas gdy Benge trzyma na kolanach szkicownik i ołówek. Bogate ilustracje i obrazy Benge dostarczyły okładki dla każdego z albumów studyjnych, z których pochodzi znaczna część muzyki na "His Greatest Misses".

Za sprawą tytułu "His Greatest Misses" przyznaje, że kariera Wyatta miała miejsce poza ograniczoną przestrzenią i definicją komercyjnego sukcesu pop, ale jednocześnie przyznaje, że nie-karierowicz Wyatt udowodni, że jego dorobek jest zarówno wydajny, jak i rygorystyczny. Kolekcja, pierwotnie wydana w Japonii, obejmuje pozycje od "Rock Bottom" (1974) do "Cuckooland" (2003), choć zbiór ten nie jest chronologiczny. To sprawia, że ten subtelny punkt, który sprawia, że nagrania Wyatta są najlepiej traktowane w sposób nieliniowy, jest światem dzięki któremu słuchacz może poruszać się w dowolnym tempie i w dowolnym kierunku. Dowodem tego są dwa kolejne utwory, które pojawiają się po "P.L.A.", a pochodzą z "Dondestan" i "Shleep" (1997). "Heaps Of Sheeps" z Shleep, to piosenka przekształcająca przekleństwo bezsenność w stan euforii - stanowi jeden z najbardziej podniosłych momentów w katalogu Wyatta. Niemy chór Wyatta i Briana Eno wielokrotnie łączących się w "Oh-oh-oh"; gdzie dwóch gigantów brytyjskich eksperymentów robi coś pozornie zwyczajnego, silnie uczuciowego i niemal transcendentalnego, co dostrzeże słuchacz będąc w odpowiednim nastroju. Typowy wynik kolaboracji, będący odpowiedzią na atmosferę sesji nagraniowych Wyatta. W jego karierze pojawiło się wiele cenionych nazwisk: Eno, Annie Whitehead, Phil Manzanera, Mongezi Feza, Nick Mason, David Gilmour, Paul Weller i wielu innych, a żaden z nich nigdy nie brzmią tak, jakby pojawił się tylko gościnnie.

Zamiast tego pokazują się jako uczestnicy w tworzeniu bardzo indywidualnego dorobku, każdemu nagraniu dodając charakteru i mocy. "His Greatest Misses" jest też hołdem dla Wyatta, jako kogoś, kto ma dar tłumaczenia twórczości innych artystów. Przede wszystkim "At Last Im Free" Chic i "Shipbuilding" Clivea Langera i Elvisa Costello, utworu który razem z wersją Wyatta "I`m A Believer", piosenki pierwotnie spopularyzowanej przez The Monkees, trafił na listę Top 40 singli. "Shipbuilding" często pojawia się jako kluczowa piosenka polityczna lat 80-tych. Jej tekst nawiązuje do wojny o Falklandy i ludzi, którzy zostali "zabici z powodu przemysłu stoczniowego", a Wyatt równie krytycznie oceną rząd tej dekady i jego program polityczny w "The Age Of Me". Pierwotnie utwór znalazł się na Old Rottenhat z 1985 roku, gdy - w efekcie wojny o Falklandy nastąpił wzrost inflacji i wyprzedaży majątku publicznego. Piosenka pozostaje jedną z najbardziej prostych, lecz przejmujących ocenach Thatcheryzmu. Oszczędna aranżacja sprawia, że jego uczucia są jeszcze silniejsze. Należy również zauważyć, że Wyatt choć może być perkusistą wszechstronnym i improwizującym, to jednak także wie, jak stworzyć melancholijny wzorzec rytmiczny przy pomoc automatu perkusyjnego. Obok słynnych coverów Wyatta, "His Greatest Misses" zawiera jego wersję "Arauco", pierwotnie napisaną przez chilijską artystkę Violetę Parrę.

Wersja Wyatta tego protest songu oraz niesamowity i potężny "Foreign Accents" z Cuckooland, demonstrują rzadką umiejętność Wyatta śpiewania w językach innych niż angielski, którą rozwijał na późniejszych dziełach jak "Comicopera" (2007). "His Greatest Misses" ukazuje wiele muzycznych zdolności Wyatta, w szczególności jego ulubioną technikę pozwalającą, by jego wężowe melodie na klawiaturze przeplatały się z jego głosem, jak w pozbawionej słów pierwszej połowie "Solar Flares". Ten szczególny dar melodyczny jest wyraźnie obecny we wstępie "Sea Song" z Rock Bottom, który może ze względu na bardzo osobisty charakter, pozostaje jego najukochańszym albumem. Na płycie pojawiły się też takie utwory jak "Little Red Robin Hood Hit The Road", wyposażony w monolog Ivora Cutlera, będący hołdem dla ekscentrycznego i umyślne samo destrukcyjnego oblicza. Ziarnisty głos Roberta Wyatta jest na stałe związany z pewną, ostrą integralnością i prawie upartą wolą jego właściciela do przeciwstawienia się definicji lub kompromisu. Idea "best of" lub jakiejkolwiek innej kolekcji jest nie na miejscu, ponieważ Wyatt ma płynny, instynktowny dorobek. Jednak "His Greatest Misses" daje słuchaczowi możliwość dzikiego pływania w tym potężnym, specyficznym i niesklasyfikowanym katalogu.