Ebook Zamknij oczy mobi,epub

­ka­łem na cie­bie - mówi, wsta­wia­jąc do zmy­war­ki fi­li­żan­kę po ka­wie. - Na mnie? - Aż wró­cisz od Ne­ila. - Nie trak­tuj mnie, jak­bym mia­ła dzie­si­ęć lat. - Prze­wra­cam ocza­mi. - Gdy­byś mia­ła dzie­si­ęć lat, nie po­zwo­li­łbym ci się spo­ty­kać z Ne­ilem - do­da­je z lek­ką kpi­ną. - Bar­dzo śmiesz­ne - pry­cham. - Drew już po­je­chał? - Tak i ja też się już zbie­ram. Za dwie go­dzi­ny mam sa­mo­lot. - Pod­cho­dzi do mnie i ca­łu­je w czu­bek gło­wy. - Ger­tru­de po­win­na nie­dłu­go wró­cić, po­je­cha­ła po za­ku­py. Trzy­maj się, mała. - Dzi­ęki za pre­zent. - Tyl­ko nie sza­lej za bar­dzo. Drew wy­pro­wa­dził się z domu dwa lata temu i te­raz miesz­ka w Hop­kin­svil­le ze swo­ją dziew­czy­ną i ich có­recz­ką. Xa­vier zaś czte­ry lata temu wy­je­chał naj­pierw do No­we­go Jor­ku, a dwa lata pó­źniej do Eu­ro­py i fi­nal­nie za­miesz­kał w Rzy­mie. W domu tak na­praw­dę je­stem sama z oj­cem i Ger­tru­de. Choć ,,z oj­cem" to chy­ba za dużo po­wie­dzia­ne. On i tak wi­ęk­szo­ść cza­su spędza albo w fir­mie, albo w de­le­ga­cjach. Idę na górę do swo­je­go po­ko­ju. Chęt­nie bym po­je­cha­ła na prze­ja­żdżkę, ale mu­szę się po­uczyć. Je­stem na pierw­szym roku dzien­ni­kar­stwa. Mój oj­ciec oczy­wi­ście uwa­ża, że taki kie­ru­nek to stra­ta cza­su, ale ja na­praw­dę to lu­bię. Oczy­wi­ście we­dług nie­go po­win­nam stu­dio­wać ar­chi­tek­tu­rę i nie­raz na­ma­wiał mnie, bym za­częła dru­gi kie­ru­nek. Na ra­zie nie chcę. Dzien­ni­kar­stwo po­chła­nia mi dużo cza­su i wte­dy to już bym chy­ba mu­sia­ła się uczyć dwa­dzie­ścia czte­ry go­dzi­ny na dobę. Prze­glądam moje no­tat­ki z pod­staw wie­dzy o kul­tu­rze, ale nie mogę się sku­pić. My­śla­mi je­stem da­le­ko, jed­nak nie przy Ne­ilu, a przy Lia­mie. Nie wiem, co się z nim dzie­je, i to mnie nie­po­koi. Liam jest ode mnie trzy lata star­szy i zna­my się od dziec­ka. Przy­ja­źnił się też z mo­imi bra­ćmi. Mo­żna po­wie­dzieć, że stał się moim bra­tem. Za­wsze mo­głam na nie­go li­czyć i mu ufać. Jego ro­dzi­ce zgi­nęli w wy­pad­ku sa­mo­cho­do­wym, gdy miał trzy­na­ście lat, i opie­ko­wa­li się nim dziad­ko­wie. Nie­ste­ty i oni zmar­li kil­ka lat temu, a Liam zo­stał sam. Może też nie do ko­ńca sam, bo wci­ąż ma nas, ale nie ma już ni­ko­go z ro­dzi­ny. Za­wsze mie­li­śmy ze sobą do­bry kon­takt, dla­te­go te­raz mar­twi mnie, że nie wiem, co u nie­go. Nie od­zy­wa się, nie dzwo­ni, nie pi­sze. Na­wet nie wiem, jak go od­na­le­źć. Mam na­dzie­ję, że u nie­go wszyst­ko w po­rząd­ku i że wkrót­ce się zo­ba­czy­my. Stęsk­ni­łam się za nim. Może się za­ko­chał i zo­sta­nie w Nor­we­gii? Mimo wszyst­ko mó­głby cho­ciaż na­pi­sać. Sta­ram się od­su­nąć my­śli o Lia­mie i w ko­ńcu uda­je mi się tro­chę sku­pić na na­uce. Ja­kiś czas pó­źniej wra­ca Ger­tru­de, a chwi­lę po­tem ko­bie­ta in­for­mu­je mnie, że mam go­ścia. To Neil. A na­wet bym po­wie­dzia­ła ,,skru­szo­ny Neil". - Mogę? - pyta, sto­jąc w pro­gu do mo­je­go po­ko­ju. - Sko­ro już tu je­steś - od­po­wia­dam i pod­ci­ągam się na łó­żku. - Cas­sie, sło­ńce, nie trak­tuj mnie tak - mówi i pod­cho­dzi bli­żej, po czym sia­da na krze­śle obok. - Jak, Neil? - Spla­tam dło­nie na pier­siach. - A w jaki spo­sób ty mnie trak­tu­jesz? - Cas­sie, sta­ram się ro­bić wszyst­ko, by było ci ze mną do­brze - mówi i pod­no­si na mnie smut­ne spoj­rze­nie. - Wy­star­czy, że będziesz mnie słu­chał - przy­po­mi­nam mu. - Wiem, sło­ńce, - ury­wa i chwy­ta moje dło­nie - bzy­ka­li­śmy się... - Neil - upo­mi­nam go. - Ko­cha­li­śmy się, a w ta­kich chwi­lach nie sku­piam się na drob­nost­kach - mówi, a ja marsz­czę brwi - po pro­stu ro­bię wszyst­ko, by było ci jak naj­le­piej. On sądzi, że było mi do­brze? - Neil - przy­su­wam się do nie­go - kie­dy spu­ści­łeś się do mo­je­go gar­dła, to nie mnie było do­brze, tyl­ko to­bie - uświa­da­miam mu z sar­ka­stycz­nym uśmie­chem. - Mała, mo­gła­byś cza­sem być bar­dziej nie­grzecz­na - do­da­je, co mnie już moc­no iry­tu­je. - Po­wi­nie­neś już iść - mó­wię. - Nie chcę wy­je­żdżać po­kłó­co­ny z tobą. - Neil, nie słu­chasz mnie. Masz świa­do­mo­ść, że nie na wszyst­ko się zga­dzam, a ty mnie zmu­szasz. Do­brze wiesz, że to nie pierw­sza taka sy­tu­acja. - Prze­pra­szam - uno­si moje dło­nie do ust i de­li­kat­nie je ca­łu­je - za­le­ży mi na to­bie, bar­dzo cię ko­cham i obi