Ebook Wszystkie złe miejsca mobi,epub

Coś się stało? - Matka powtó­rzyła pyta­nie, gdy Paige cho­wała tele­fon do torby. Paige wzru­szyła ramio­nami. ,,Wszystko". - Sły­szała w gło­wie głos Chloe. - Jeśli cho­dzi o tego leka­ - pod­jęła matka. - Mia­łam tylko na myś - Wiem, co mia­łaś na myśli, mamo - prze­rwała jej Paige. - Ale to nie jest tak, że zamknę­łam się w jakiejś wieży. Wyszłam do ludzi. Figu­ruję na wielu por­ta­lach rand­ko­wych. Umó­wi­łam się z sze­ścioma face­tami w ciągu kilku tygo­ - Może jesteś za bar­dzo wybredna? - Może. - Paige czuła się za bar­dzo zmę­czona i głodna, żeby się spie­rać. Czy jest zbyt wybredna, by ocze­ki­wać po męż­czyź­nie, żeby był... uczciwy? Czy wszy­scy męż­czyźni są kłam­cami? - A co z tobą? - odbiła piłeczkę. - Ze mną? Co masz na myśli? - Od śmierci ojca minęły dwa lata. Czy kie­dy­kol­wiek roz­wa­ża­łaś... - Led­wie mogła skoń­czyć swoją myśl, nie mówiąc już o ubra­niu jej w słowa. Sam pomysł, że matka mogłaby zain­te­re­so­wać się jakimś innym męż­czy­zną niż jej ojciec, była zbyt śmieszna, by ją roz­wa­żać. - Nie bądź głu­pia, kocha­nie. Jestem starą kobietą. - Sie­dem­dzie­siątka to jesz­cze nie sta­rość. Nie w dzi­siej­szych cza­sach. A ty wyglą­dasz fan­ta­stycz­nie. Dok­tor Barelli powie­dział, że jesteś we wspa­nia­łej for­mie. - Jak na kobietę w moim wieku - uści­śliła Joan Hamil­ton, cho­ciaż w jej tonie można było wyczuć, że suge­stię, by spo­ty­kała się z męż­czy­znami, wcale nie uważa za nie­do­rzeczną. Popra­wiła włosy obcięte na sty­lo­wego boba. - Może powin­naś się zare­je­stro­wać na Match Sticks - pod­po­wie­działa Paige, czu­jąc coraz więk­szy dys­kom­fort i zasta­na­wia­jąc się, dla­czego jest tak nie­ustę­pliwa. Rozej­rzała się po małym, ciem­nym wnę­trzu restau­ra­cji w poszu­ki­wa­niu kel­nera. Dla­czego tak długo cze­kają na jedze­nie? - O mój Boże! - Nagle sku­liła się na krze­śle, zasła­nia­jąc jedną stronę twa­rzy. Czy ten dzień może być jesz­cze gor­szy? - Co się stało? - Nie patrz. Ale matka natych­miast obró­ciła się na krze­śle, by spoj­rzeć za sie­bie. - Powie­dzia­łam - Prze­pra­szam, kocha­nie. To auto­ma­tyczna reak­cja, gdy ktoś ci mówi, żeby nie patrzeć - odparła zmie­szana Joan Hamil­ton. - Widziała nas? Idzie w naszą stronę? - Och, tak - odpo­wie­działa Paige, pro­stu­jąc się i przy­glą­da­jąc zbli­ża­ją­cej się kuzynce; powie­dze­nie o lustrza­nym odbi­ciu zwy­kle miało w sobie nieco prze­sady, ale teraz, widząc Heather, miała wra­że­nie, jakby naprawdę patrzyła na sie­bie w lustrze, podo­bień­stwo było tak ude­rza­ją Może i nic w tym dziw­nego, zwa­żyw­szy że ich ojco­wie byli jed­no­ja­jo­wymi bliź­nia­kami, a one uro­dziły się w odstę­pie zale­d­wie kilku dni. - Cześć. - Heather pochy­liła się, by poca­ło­wać ciotkę w poli­czek, uda­jąc, że nie dostrzega sztyw­nie­ją­cych ramion Joan. - Jakże miło was spo­tkać! Paige zasta­na­wiała się, czy celowo posłu­żyła się tym bana­łem, czy po pro­stu to pierw­sze, co przy­szło jej na myśl, ponie­waż ni­gdy w życiu nie zdo­była się na żadną ory­gi­nalną wypo­wiedź. Do licha, prze­kli­nała się w duchu. Cał­kiem wyle­ciało jej z głowy, że firma, w któ­rej Heather pra­cuje, znaj­duje się zale­d­wie kilka prze­cznic dalej. A może o tym nie zapo­mniała? Może rzu­cała losowi ręka­wicę, a ten pod­jął wyzwa­nie, w odpo­wie­dzi poka­zu­jąc jej środ­kowy palec. - Nie będzie powi­tań? - skwi­to­wała Heather. - Okej, jak chce­cie. Jak idzie poszu­ki­wa­nie pracy? - Uśmiech­nęła się do Paige, jakby naprawdę spo­dzie­wała się odpo­wie­dzi. Paige wal­czyła z chę­cią przy­ło­że­nia kuzynce w nos. Heather prze­stą­piła z nogi na nogę, zakła­da­jąc pasmo dłu­gich, brą­zo­wych wło­sów za ucho. - Nie ma sprawy. Miło było was spo­tkać. Przy­pusz­czam, że zoba­czymy się na przy­ję­ciu. Niech to szlag, pomy­ślała Paige, patrząc, jak Heather odwraca się na dzie­się­cio­cen­ty­me­tro­wych obca­sach. - Nie masz przy­pad­kiem podob­nej spód­nicy? - spy­tała ją matka. - Nie wybie­ram się na to przy­ję­cie. - Och, kocha­nie! Prze­cież to osiem­dzie­siąte uro­dziny two­jego stryja. Wiem, że nie będzie ci łatwo, ale jak mogła­byś nie pójść? - Nie mogę - odparła Paige. Wystar­cza­jąco trudno było jej prze­by­wać w towa­rzy­stwie stryja, nawet gdy była w lep­szej for­mie, widzieć go żywego i oddy­cha­ją­cego, pod­czas gdy ojciec leżał w gro­bie. Jak on śmiał dożyć osiem­dzie­siątki, gdy brat bliź­niak, w pew­nym sen­sie lep­szy od niego,