Wszystkie złe miejsca

ran­gers, prze­wi­nęła roz­ma­ite foto­gra­fie i zatrzy­mała się na zdję­ciu Matta. - Sama zobacz. Matka wes­tchnęła. - Co się dzieje z tymi face­tami? Czy oni się pro­szą, żeby ich przy­ła­pano? Paige wie­działa, że matka myśli o Noahu. Joan pokrę­ciła głową. - Poka­za­łaś to Chloe? - Ona mi poka­zała. - Bie­dac­two. Jak to znosi? Paige wzru­szyła ramio­nami. Ten gest świad­czył, że nie­do­brze. - Popatrz, popatrz! - zain­te­re­so­wała się Joan po chwili mil­cze­nia. - Nie mia­łam poję­ - Wzięła tele­fon z rąk Paige. - Och, ten wygląda miło. - Zatrzy­mała się na zdję­ciu męż­czy­zny nazy­wa­ją­cego sie­bie Sam­son. - Nieco za dłu­gie włosy, ale co za uśmiech. Piękne zęby. Może powin­naś...? Co trzeba zro­bić, jeśli chce się z kimś nawią­zać zna­jo­mość? - Prze­su­wasz pal­cem w prawo. - Czy tak? - Jej matka z roz­tar­gnie­niem prze­su­nęła pal­cem wska­zu­ją­cym po wyświe­tla­czu. - Mamo! Co ty robisz? - Paige wyrwała apa­rat z rąk matki. - Co takiego zro­bi­łam? - Dałaś mu znać, że podoba ci się jego zdję­cie. - Co to ozna­cza? - Ozna­cza, że jeśli jest zain­te­re­so­ Och, mój Boż - Co? - On jest zain­te­re­so­wany! - Skąd wiesz? - Widzisz? - wyja­śniła Paige, wska­zu­jąc na ekran. - To ozna­cza, że jest aktywny w sieci, a więc natych­miast zoba­czył, że weszłam na jego zdję­cie, i zro­bił to samo. - Fascy­nu­jące! I co teraz? Zadzwoni? - Prze­syła wia­do­mość - popra­wiła ją Paige. - To pro­ces. Przez jakiś czas prze­sy­ła­cie sobie wia­do­mo­ści, a potem, jeśli ci się podo­bają, zga­dzasz się na tele­fon. Póź­niej ewen­tu­al­nie spo­ty­ka­cie się na drinka. - A nie lepiej od razu się spo­tkać? - spy­tała matka. - Po co tra­cić tyle czasu na pisa­nie? - Ponie­waż... Och, mój Boże - zawo­łała Paige, gdy jej tele­fon zapisz­czał, zwia­stu­jąc nad­cho­dzą­cego ese­mesa. - Chce się spo­tkać na drinka! - Ten gość mi się podoba - stwier­dziła Joan Hamil­ton. - A więc się z nim umów. - Nie bądź głu­pia, kocha­nie. To twoje zdję­cie mu się spodo­bało. Odpisz mu. - To absurd. Nie. Ale wystu­kała: Kiedy byś chciał? Może dziś wie­czo­rem? - nade­szła szybka odpo­wiedź. O ósmej? W Mur­phys przy Somer­set? - Świet­nie! - ucie­szyła się matka. - To prze­cież tuż za rogiem. Zgódź się. No już, kocha­nie. Mia­łaś ciężki dzień. Naj­pierw ja i moje oczy, potem twoja kuzynka, potem spo­tka­nie w spra­wie pracy, wresz­cie - Chloe. Zasłu­gu­jesz na tro­chę zabawy. - On wcale nie będzie zabawny. - Tego nie wiesz. No dalej, kto nie ryzy­kuje, ten nie pije szam­pana. - Mogę cię zacy­to­wać? - Tak, możesz. A więc powiedz mu ,,tak". Do zoba­cze­nia o ósmej - napi­sała Paige. - Chyba osza­la­łam! - Na litość boską, kocha­nie, to po co figu­ru­jesz na tych stro­nach? A tak przy oka­zji, na ilu jesteś? - Nie wiem. Na kilku - powie­działa Paige od nie­chce­nia. Wię­cej niż kilku, pomy­ślała, upusz­cza­jąc tele­fon na poduszkę. Co ludzie robili, zanim powstały strony rand­kowe? - Jak pozna­łaś tatę? - spy­tała, przy­tu­la­jąc się do matki. - Prze­cież wiesz. Twój ojciec w kółko opo­wia­dał tę histo­rię. - Ni­gdy nie sły­sza­łam two­jej wer­sji. - Bo nie potra­fi­łam opo­wia­dać tak dobrze jak on. A poza tym - dodała - nie chcia­łam go kon­tro­wać. - Co masz na myśli? To nie była prawda? - Powiedzmy, że tro­chę pod­ko­lo­ro­wana. Paige odsu­nęła się od matki. - To zna­czy? - Wiesz, że twój ojciec zawsze twier­dził, że poznał mnie, gdy prze­pro­wa­dzał ze mną roz­mowę kwa­li­fi­ka­cyjną na sta­no­wi­sko jego sekre­tarki. Wtedy miał powie­dzieć mi pro­sto z mostu, że nie może mnie zatrud­nić, ponie­waż zamie­rza się ze mną oże­nić. - A tak nie było? - I tak, i nie - uści­śliła Joan. - Nie zatrud­nił mnie, ponie­waż byłam kiep­ską maszy­nistką. - Uśmiech­nęła się. - Ale zapi­sał mój numer tele­fonu i po jakimś tygo­dniu od naszego spo­tka­nia zadzwo­nił i zapro­sił mnie na randkę. A po kilku tygo­dniach poja­wił się u nas na progu i oznaj­mił moim rodzi­com, że bie­rzemy ślub; powie­dział, że od pierw­szej chwili, gdy mnie zoba­czył, wie­dział, że jestem dla niego tą jedyną. - Uśmiech roz­ja­śnił jej twarz. - W miarę upływu lat ta histo­ cóż, powiedzmy, że ewo­lu­owała. To tak jak film, który jest oparty na praw­dzi­wych wyda­rze­niach. Zmie­niają kilka szcze­gó­łów, skra­cają czas, i to, co dosta­jesz, jest w grun­cie rze­czy prawdą, tylko bar­dziej dra­ma­tyczną. A twój ojciec miał wybitne zdol­no­ści dra­ma­tyczne. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki