Ebook Uzdrawianie intuicyjne mobi,epub

wet te najważniejsze z nich. Umysł nigdy nie przestaje paplać. Cała sztuka polega na tym, by posiąść sztukę medytacji. Na początku powinnaś próbować wyciszać się przez kilka minut każdego dnia. Potem, gdy będziesz już gotowa, możesz wydłużać ten czas. Jeżeli w trakcie medytacji w twojej głowie pojawi się jakaś myśl, spróbuj skupić się na oddechu. W ten sposób odnajdziesz w sobie spokój". Rozejrzałam się po twarzach zgromadzonych kobiet. Zdawały się one zgadzać z tym, co usłyszały. Zebrałam się w sobie i zapytałam: ,,Ile spośród was już teraz medytuje?". Spodziewałam się zobaczyć co najwyżej kilka rąk, tymczasem na moje pytanie zareagowała prawie połowa sali. Zachwyciło mnie to i chyba było to widać. ,,Codziennie odbywają się tu zajęcia z medytacji i jogi" - wykrzyknęła któraś z kobiet. Zdumiewające, nie tak sobie wyobrażałam więzienie. W trakcie dyskusji zwróciłam uwagę na surową, bladą kobietę w pierwszym rzędzie, która wyraźnie zaczynała się denerwować. W jej ciemnych oczach, otoczonych wytuszowanymi na czarno rzęsami, dało się zauważyć pobudzenie i zniecierpliwienie (później dowiedziałam się, że ta kobieta została skazana za morderstwo). Kobieta energicznie uniosła w górę dłoń, domagając się mojej uwagi. Prawdę mówiąc, bałam się ją zignorować. ,,Czy możemy przestać tak dużo gadać?" - warknęła. Och, nie, pomyślałam, teraz się zacznie. W sali zapadła cisza. Spojrzałam na Marcelle, ale ona sprawiała wrażenie spokojnej. Tymczasem kobieta z pierwszego rzędu wpatrywała się we mnie. Chciała czegoś ode mnie, ale ja nie rozumiałam, o co jej chodzi - to musiało być jasne dla wszystkich. W końcu powiedziała zniecierpliwionym głosem: ,,Mam już po dziurki w nosie tego gadania. Chcę się dowiedzieć, jakie uczucie towarzyszy takiemu intuicyjnemu uzdrawianiu. Może mogłybyśmy tu pomedytować. Proszę, niech nam pani pokaże jak". ,,Tak, tak!" - podniosły się inne głosy. Westchnęłam z ulgą. To było takie oczywiste. W rezultacie w tamten sierpniowy wieczór sto pięćdziesiąt dwie kobiety medytowały wspólnie w więzieniu federalnym Danbury. Nie zważając na fluorescencyjne światło ani na bezosobowy głos szczekający z głośników na podwórzu, zamknęłyśmy oczy i skupiłyśmy się na oddechu. ,,Najpierw skup się na sercu - powiedziałam. - Zacznij wyczuwać miłość, która jest w twoim wnętrzu. Nie zmuszaj się do niczego. Słuchanie polega właśnie na tym, że otwieramy się na miłość. W takich warunkach można usłyszeć głos intuicji. Pozwól miłości popłynąć do tej części ciała, która jest chora lub która boli. Jeżeli w twojej głowie pojawi się jakiś obraz, zwróć na niego uwagę, ale o nim nie rozmyślaj. Później przyjdzie czas, żeby pomyśleć o tym, jak może ci pomóc. Skupiaj się wyłącznie na oddechu. Jeżeli dokucza ci ból emocjonalny, postaraj się w pełni zanurzyć w miłości. Po prostu ją chłoń". Przez blisko dwadzieścia minut grupa kobiet, które mordowały, znęcały się nad dzieć­mi, dopuszczały się malwersacji finansowych, spiskowały w celu obalenia rządu albo uczestniczyły w napadach na bank, stworzyła wspólnotę - razem się śmiała i płakała. Niektóre z tych kobiet doświadczyły odrobiny miłości, inne nawet więcej. Miłość przenosi się z jednego wszechświata na kolejne. Przekształciła salę więzienną w miejsce kultu. Spotkanie grupy ludzi, którzy chcą doznać uzdrowienia, zawsze działa bardzo kojąco. Gdy zaglądamy do wnętrza własnego serca, zawsze dzieje się coś magicznego. W Danbury po raz kolejny przekonałam się, że bez względu na to, jak nisko upadniemy, zawsze mamy szansę na odkupienie. Jestem wdzięczna tym kobietom za ich otwarte i odważne podejście do procesu uzdrawiania. Dzięki nim stałam się odważniejsza. Każdy z nas kiedyś na coś chorował. Każdy czuł się kiedyś skrzywdzony, zdradzony, rozczarowany. Każdy zabiegał o to, żeby znaleźć miłość. Miłość daje wolność. Zdaję sobie sprawę z niebezpieczeństwa stosowania metafor i zbyt pochopnych porównań. Niemniej jednak muszę powiedzieć, że nasze więzienie - czy to zewnętrzne, czy wewnętrzne - ogranicza nas tylko w takim stopniu, w jakim pozwolimy mu definiować własną tożsamość. W przypadku ludzi żyjących poza ogrodzeniem z drutu kolczastego - tylko w takim stopniu, w jakim wypieramy się jego istnienia. W tym miejscu warto wspomnieć o laureacie Nagrody Nobla, Nelsonie Mandeli, który przesiedział w więzieniu kilkadziesiąt lat. Chociaż doświadczył wielu potworności, nigdy nie uległ nienawiści rasowej i nigdy nie porzucił swoich zasad. Tak samo jak Mandela, również i te więźniarki oraz ich proces uzdrawiania stanowią dla nas lustro, w którym możemy się lepiej zobaczyć. Niezależnie od tego, w jak niesprzyjającym środowisku się wychowujemy, w jak dużym stopn