Ebook Uwierzyć sercu mobi,epub

ojrzała na niego smutnym wzrokiem. Miała swoje plany i marzenia, ale życie i los stanęły na drodze ich spełnienia. Często myślała, czy wszystko potoczyłoby się inaczej, gdyby jej matka nie zginęła w wypadku, gdy Cordelia była jeszcze dzieckiem. Matkę potrącił samochód na ulicy w Londynie podczas jednej z jej niezwykle rzadkich wizyt w stolicy po zakupy. Po tej śmierci ojciec Cordelli zamknął się w sobie. Bezpieczeństwo córki stało się jego obsesją. Rzadko pozwalał jej na wyjazdy z miasteczka. Gdy wyjeżdżała, czekał na nią niecierpliwie, w każdej wolnej chwili wyglądając przez okno - nawet wtedy, gdy w wieku dziesięciu lat córka wyjechała na wycieczkę z rodzicami przyjaciółki. Szkolne wycieczki stały się dla niej koszmarem, bo wiedziała, że ojciec czeka w domu prawie nieprzytomny z lęku. Gdy miała czternaście puścił ją na narty, ale gdy w jego oczach zobaczyła bezbrzeżne przerażenie, sama zrezygnowała z wyjazdu. Nauczyła się wspierać ojca, ale przez to dźwigała na ramionach ból ich obojga. Mimo to wciąż myślała o uniwersytecie. Pragnęła tego wyjazdu. Wiedziała też, że jest on potrzebny i jej, i ojcu. Że muszą się chociaż na jakiś czas rozdzielić. Gdy miała siedemnaście lat przyjęto ją na uniwersytet w Exeter. Przekonała ojca, że rozstanie posłuży im obojgu. Że będzie często przyjeżdżać. Plany Cordelii brutalnie zniszczyła wtedy śmierć jej brata bliźniaka, Alexa. Chłopak był jej podporą. Instynktownie rozumieli swoje uczucia. Alex rozumiał ją, a ona jego. Po śmierci matki rodzeństwo wspierało się nawzajem. Brat wzmacniał ją, dodawał odwagi i bronił przed inwazyjnym lękiem ze strony ojca, który uważał, że o syna nie musi się martwić, bo ten sam da sobie radę. Alex nie myślał o studiach. Marzył o przejęciu rodzinnego interesu. Rybactwo miał we krwi. Gdy zmarł, wszystkie marzenia Cordelii rozpadły się jak domek z kart. Musiała zająć miejsce brata. Czasem miała poczucie, że życie się na nią uwzięło. Straciła dwie ukochane osoby. Ledwie mogła udźwignąć ten ciężar. Nie miała nikogo, komu mogłaby się zwierzyć ze swego bólu. Nigdy nie poznała, co znaczy być beztroską nastolatką i dziewczyną jak inne. Weszła w młodość jako kobieta przedwcześnie dojrzała. I z głęboko skrywanym smutkiem w sercu. Każdego dnia myślała o tym, dlaczego i jak jej przyszłość obróciła się w popiół, zanim jeszcze się zaczęła. Wzięła się jednak w garść i poświęciła rodzinnej firmie. Wyrosła na świetnego kapitana rybackiego trawlera. Wypływała na połowy i kierowała męską załogą. Woda stała się jej żywiołem. Przyniosła jej tak upragniony spokój duszy. Na otwartym oceanie pozwalała swoim myślom swobodnie płynąć. I marzyła, jakby to było zobaczyć inny świat. Samo pływanie okazało się cudowną ucieczką od przygnębienia i frustracji. Co ten śniady nieznajomy by sobie pomyślał, gdyby mu zaufała i wyznała prawdę? - Nigdy nie zależało mi na miejscowych kawalerach - wróciła do rozmowy. Luca uśmiechnął się, a ten uśmiech nagle wzbudził w niej dreszczyk podniecenia, który przenikał całe jej ciało, porywając wszystko po drodze. Ta czysto zmysłowa reakcja była tak nagła i tak fizyczna, że Cordelia przeżyła prawdziwy wstrząs. Siedziała z szeroko otwartymi oczyma. W jednej chwili poczuła pustkę w głowie. Przez kilka sekund patrzyła na niego w panice, oszołomiona niespodziewaną reakcją własnego ciała. Nigdy czegoś takiego nie przeżywała. Oparł się wyżej na łokciu. Kątem oka dojrzała jego szerokie ramiona i umięśniony brzuch. Ten mężczyzna emanował nagą i dziką zmysłowością. Niemal zerwała się z brzegu jego łóżka. Pierwszy raz w życiu tak boleśnie uświadamiała sobie swój wygląd. Wytarte dżinsy i stary szary sweterek. Sięgające pasa blond włosy spięte w przekrzywiony koński ogon. Jak zwykle nie miała makijażu. Jej twarz latem zawsze pokrywała opalenizna. Cordelia była na bosaka, bo tak zawsze chodziła po domu. Wstydliwie schowała za siebie zniszczone dłonie nawykłe do sznurowanych sieci i morskiej wody. - Dokąd idziesz? - zapytał. - Mam robotę. Wpadłam tylko zobaczyć, jak się czujesz. - Wspomniałaś o Cordelia szła właśnie w kierunku drzwi, zastanawiając się, dlaczego jest tak zdenerwowana. - Muszę użyć twojego, by skontaktować się z moim ojcem - dodał Luca. - Wiem. Pewnie zamartwia się o ciebie - powiedziała. - Nie sądzę... Żyję inaczej, niż... - Chciałam zawiadomić twoją rodzinę... - Cordelia weszła mu słowo - ale w twoim portfelu nie znalazłam żadnych numerów. Nie chciałam w nim szperać. Dłuższą chwilę patrzyli na siebie w milczeniu. Niezwykła kobieta, pomyślał. Oszałamiająca. I - co wydało mu się niemożliwe - zupełnie nieświadoma własnych zalet. Była wysoka. Miała niezwykle zgrabną sylwetkę. J