Ebook Szkoła dla elity. Śmiertelny powrót mobi,epub

�w, bez­tro­skim głup­kiem ro­dem z Mu­je­res y Hom­bres y Vi­ce­ver­ i może na­wet nim był, jed­nak wy­ra­fi­no­wa­ne wy­kszta­łce­nie oraz kosz­tow­ne upodo­ba­nia i przy­wi­le­je, któ­ry­mi cie­szył się z uwa­gi na swój sta­tus, obu­dzi­ły w nim pew­ne nie­po­ko­je. Nie był umy­sło­wym le­niem, nie, nie był obi­bo­kiem, po pro­stu miał w ży­ciu inne prio­ry­te­ty i w re­zul­ta­cie ni­g­dy nie mu­siał po­wa­żnie się za­sta­na­wiać nad swo­im po­stępo­wa­niem. Aż do tej pory. 1 Mu­je­res y Hom­bres y Vi­ce­ver­sa - hisz­pa­ński pro­gram te­le­wi­zyj­ny z ele­men­ta­mi re­ali­ty show, pod­czas któ­re­go uczest­ni­cy wy­bie­ra­ją so­bie part­ne­ra spo­śród gru­py kan­dy­da­tów za­bie­ga­jących o ich względy (wszyst­kie przy­pi­sy po­cho­dzą od tłu­ma­cza). Wie­czo­rem po tre­nin­gu, gdy wy­ła­do­wał gniew na wor­ku bok­ser­skim, przed po­wro­tem do domu lu­bił tro­chę po­spa­ce­ro­wać. Nie za­wsze sze­dł tą samą dro­gą. Na­sta­wiał na mak­sa słu­chaw­ki bez­prze­wo­do­we i po­zwa­lał, by mu­zy­ka pro­wa­dzi­ła go w tej włó­czędze od ósmej do dzie­si­ątej. Dwie go­dzi­ny na roz­my­śla­nia, wy­rzu­ty su­mie­nia i cie­sze­nie się drob­ny­mi i nic nie kosz­tu­jący­mi rze­cza­mi, któ­rych ni­g­dy do­tąd nie spró­bo­wał, jak na przy­kład usi­ąść na ław­ce ot tak, na nic nie cze­ka­jąc, lub pó­jść nad je­zio­ro i pa­trzeć na zmierzch. Stał się sa­mot­ni­kiem. O ile wcze­śniej był li­de­rem swo­jej gru­py, kró­lem im­pre­zy, a jego na­zwi­sko sta­no­wi­ło że­la­zną po­zy­cję na wszyst­kich li­stach dys­ko­te­ko­wych na so­bo­tę wie­czo­rem, te­raz stał się zwy­kłym czło­wie­kiem, jed­nym wi­ęcej, a na­wet go­rzej - ni­kim. Kimś, kto rzad­ko się od­zy­wa, ni­g­dzie nie wy­cho­dzi i pró­bu­je zna­le­źć roz­ryw­kę we wła­snych roz­ter­kach i sa­mot­no­ści. Go­dzi­na Ma­rio roz­sia­dł się na tra­wie nad je­zio­rem. Było mu zim­no w ty­łek. Choć wie­dział, że jest już pó­źno, wo­lał jesz­cze tro­chę po­cze­kać. Mo­żna po­wie­dzieć, że jego ro­dzi­ce prze­strze­ga­li swe­go ro­dza­ju pro­to­ko­łu w kwe­stii pory ko­la­cji: je­śli o wpół do dzie­si­ątej nie zja­wił się przy sto­le, je­dli bez nie­go, i wo­lał, żeby tak wła­śnie się sta­ło. Męczy­ło go sie­dze­nie na­prze­ciw nich, co ozna­cza­ło wy­sta­wia­nie się na ich roz­cza­ro­wa­ne spoj­rze­nia, od któ­rych czuł się jesz­cze go­rzej. Dla­te­go za­wsze sta­rał się przy­cho­dzić pó­źniej, by nie za­ła­pać tuż przed snem jesz­cze wi­ęk­szej de­pre­chy niż ta, któ­ra już i tak go gnębi­ła. A więc Ma­rio był zdo­ło­wa­ny? No pew­nie. Jed­nak ani on, ani jego ro­dzi­na nie zda­wa­li so­bie z tego w pe­łni spra­wy. W ostat­nią wrze­śnio­wą nie­dzie­lę za­pa­dł zmrok i bry­za prze­sta­ła nie­ść ła­god­ną świe­żo­ść, zmie­nia­jąc się w po­wiew prze­ni­ka­jący do szpi­ku ko­ści, któ­re­go nikt nie lubi. Ma­rio czuł się smut­niej­szy niż zwy­kle. Dla­cze­go? Ła­two się do­my­ślić. Była nie­dzie­la, ostat­nia nie­dzie­la przed po­cząt­kiem roku w Las En­ci­nas, przed wy­strza­łem star­te­ra, któ­ry za­po­cząt­ku­je nowy se­mestr. Nie po­tra­fił uwol­nić się od wspo­mnie­nia emo­cji, ja­kie wcze­śniej wy­wo­ły­wa­ła w nim ostat­nia nie­dzie­la wa­ka­ By­łby go­tów za­pła­cić, żeby znów się tak po­czuć. Jed­nak te­raz wszyst­ko było ina­czej, on oczy­wi­ście ni­g­dy już nie za­cznie żad­ne­go roku szkol­ne­go, a go­rycz oczy­wi­ście na za­wsze za­bar­wi wszyst­kie jego uczu­cia. Zim­ny ty­łek do­skwie­rał mu co­raz bar­dziej. Wil­goć prze­nik­nęła przez gru­by ba­we­łnia­ny dres, więc wstał. Ciem­no­ść spo­wi­ła wszyst­ko i choć do­sko­na­le znał dro­gę, nie chciał wdep­nąć w ja­kąś ka­łu­żę lub bło­to, za­pa­lił więc la­tar­kę w ko­mór­ce, ale nie star­czy­ła mu na dłu­go. Tyle mu­zy­ki na mak­sa i tyle 4G spra­wi­ło, że jego ba­te­ria nie­mal na­tych­miast pa­dła. Wszyst­ko wo­kół skry­ła ciem­no­ść. Wszyst­ko wo­kół czar­ne; by­naj­mniej nie w prze­no­śni, noc była po­chmur­na. Trzask! Od­głos zła­ma­nej ga­łęzi za­sko­czył chło­pa­ka, któ­ry ob­ró­cił się za­nie­po­ko­jo­ny. Nie uda­ło mu się ni­cze­go do­strzec w gęstej ro­ślin­no­ści. Zdjął słu­chaw­ki - bez sen­su było w nich cho­dzić, sko­ro ni­cze­go nie słu­chał - chciał je scho­wać, kie­dy usły­szał od­głos,