Ebook Szkatułka z motylem mobi,epub

bi - rze­kła bez uśmie­chu, gło­śno ssąc dzią­sła. - Mama mówi, że nie powin­nam doty­kać Rasty - wyznała dziew­czynka, kiedy wcho­dzili do domu. - Może być strasz­nie brudny, bo prze­cież nie wia­domo, gdzie łaził... - Teraz już wiemy, gdzie łaził. - Uśmiech­nął się Ramon. - Tak czy ina­czej, lepiej słu­chać mamy, więc nie zapo­mnij umyć rąk przed jedze­niem. - Razem z Lidią ugo­to­wa­łam twoje ulu­bione danie - pochwa­liła się z dumą. Ramon bły­snął zębami, które zalśniły biało na tle ciem­nej skóry. - Pastel de choclo? - zapy­tał. Fede­rica kiw­nęła głową. - Nie zasłu­guję na taką wspa­niałą córkę... - Ależ zasłu­gu­jesz! - zapro­te­sto­wała rado­śnie. - Jesteś naj­lep­szym ojcem na świe­cie! Ani na chwilę nie wypusz­cza­jąc z ręki szka­tułki, ści­snęła dłoń Ramona tak mocno, że bez naj­mniej­szego trudu uwie­rzył w szcze­rość jej słów. Roz­dział trzeci Drzwi otwo­rzyły się gwał­tow­nie i sta­nęła w nich zaczer­wie­niona, nie­spo­kojna Lidia. - Don Ramon! - wykrzyk­nęła, przy­kła­da­jąc rękę do szybko wzno­szą­cego się i opa­da­ją­cego obfi­tego biu­stu. - Se?ora Helena czeka z lun­chem! Kazała mi iść i poszu­kać was! Ramon natych­miast roz­broił ją sze­ro­kim uśmie­chem. - Na szczę­ście już nie musisz, Lidio. Wła­śnie się zna­leź­li­śmy. Podobno na lunch jest pastel de - Si, don Ramon - przy­tak­nęła Lidia, zamy­ka­jąc drzwi i wcho­dząc za nimi do kuchni. - Fede­rica sama goto­wała. - Pach­nie wspa­niale! - Ramon wcią­gnął w noz­drza cie­pły zapach cebuli. - Nie zapo­mnij umyć rąk, Fede - dorzu­cił, się­ga­jąc po leżące obok zlewu mydło. Fede­rica odpo­wie­działa mu poro­zu­mie­waw­czym uśmie­chem, dokład­nie umyła ręce i pobie­gła do salonu. - Mamo! - zawo­łała, bie­gnąc w pod­sko­kach kory­ta­rzem. - Mamo! Chciała jak naj­szyb­ciej opo­wie­dzieć matce legendę o swo­jej szka­tułce. Helena wyszła z pokoju zmę­czona i wyraź­nie roz­draż­niona, z Halem na rękach. - Gdzie byli­ście, Fede? - zapy­tała i z roz­tar­gnie­niem pogła­skała potar­gane wia­trem włosy dziew­czynki. - Hal umiera z gł - Poszli­śmy na plażę i zabra­li­śmy ze sobą psa se?ory Baraca, Rastę. Bie­dak wresz­cie prze­stał szcze­kać, wiesz? Oka­zało się, że po pro­stu musiał się wybie­gać. Tatuś pły­wał, a ja pil­no­wa­łam jego rze­czy. Rasta też pły­wał. Potem tata opo­wie­dział mi legendę. - Jaką legendę? - Helena udała zacie­ka­wie­nie, chcąc spra­wić córce przy­jem­ność. - Legendę o Topa­huay i Wan­chuko. Topa­huay była inka­ską księż­niczką i ta szka­tułka została zro­biona spe­cjal­nie dla - Naprawdę? - Helena zdzi­wiła się cier­pli­wie. - To wspa­ Pod­nio­sła wzrok i spoj­rzała pro­sto w twarz męża, który wła­śnie wcho­dził do jadalni. Pokój natych­miast wypeł­nił się aurą jego oso­bo­wo­ści i napię­ciem, które razem z nim powró­ciło do domu. Popa­trzyli na sie­bie z uprzej­mym zain­te­re­so­wa­niem, jak zupeł­nie obcy ludzie, któ­rzy widzą się po raz pierw­szy w życiu. Helena pierw­sza odwró­ciła wzrok. - Chcę sie­dzieć koło tatu­sia - oznaj­miła Fede­rica, wysu­wa­jąc krze­sło i zabor­czo pokle­pu­jąc jego sie­dze­nie. - Sia­daj, gdzie masz ochotę, skar­bie - odparła Helena. - Mam nadzieję, że umy­łaś ręce? - Och, tak! - zawo­łała Fede­rica ze śmie­chem. - Se?ora Baraca wygląda jak cza­row­nica, wiesz, mamo? - To prawda. - Ramon zaśmiał się w nadziei, że żar­to­bliwy ton roz­mowy roz­ła­duje napię­cie. - Ale chyba nie rzu­ciła na was złego uroku? - zapy­tała Helena, ze względu na dzieci uda­jąc roz­ba­wie­nie. W gar­dle i klatce pier­sio­wej czuła bole­sny ucisk. Była bar­dzo zde­ner­wo­wana, nie miała siły odgry­wać roli bez­tro­skiej pani domu. Chciała jak naj­szyb­ciej poroz­ma­wiać z Ramo­nem na osob­no­ści. Musiała zrzu­cić z sie­bie cię­żar ponu­rych myśli i jakoś roz­wią­zać sytu­ację, w któ­rej się zna­leźli. Nie mogła dalej tak żyć, nie było to zresztą dobre dla żad­nego z - Nie, skądże znowu! - powie­działa Fede­rica. - Była bar­dzo wdzięczna, że zabra­li­śmy jej psa na spa­cer. - Chcę zoba­czyć psa! - zapisz­czał Hal, nie­cier­pli­wie krę­cąc się na krze­sełku. Lidia weszła do jadalni, nio­sąc misę z paru­ją­cym pastel de choclo. - Fede­rica ugo­to­wała je dla cie­bie dziś rano - rze­kła Helena. Popra­wiła Hala w fote­liku i usia­dła naprze­ciwko męża. - Sły­sza­łem. - Ramon uśmiech­nął się do córki. - Jesteś dla mnie bar­dzo dobra, Fede. - Też tak uwa­żam - zauwa­żyła sucho Helena. Miała ochotę dodać,