Córka pszczelarza - Audiobook mp3

zej­rzy­sty sarong w kwiaty. W szo­pie sie­dział w łodzi rybac­kiej jej kocha­nek z gitarą na kola­nie i grał melo­dię skom­po­no­waną tego ranka. Popa­trzył na drzwi. Naj­pierw poja­wiło się w nich smu­kłe białe ramię i dłoń z roz­cza­pie­rzo­nymi pal­cami widocz­nymi na tle drew­nia­nej fra­mugi. Następ­nie kształtna noga zgięta w kola­nie, z różo­wymi pal­cami skie­ro­wa­nymi w stronę ziemi. Tri­xie zasty­gła na moment w tej pozie, by osią­gnąć mak­sy­malny efekt dra­ma­tyczny, po czym sta­nęła powoli w drzwiach. Oparła się ple­cami o fra­mugę, unio­sła kolano, przy­ci­snęła dło­nie do ściany i spoj­rzała na męż­czy­znę gra­ją­cego na gita­rze. Przez chwilę uwo­dzi­ciel­sko patrzyła kochan­kowi w oczy przez gęstą, spło­wiałą od słońca grzywkę obciętą tuż nad brwiami, póź­niej roz­chy­liła wargi, uka­zu­jąc parę leciutko zakrzy­wio­nych kłów, i uśmiech­nęła się tajem­ni­czo. Jasper patrzył, jak Tri­xie roz­wią­zuje węzeł przy szyi - sarong zsu­nął się na zie­mię i uło­żył wokół jej stóp. Stała naga na tle oce­anu, z łukiem kibici oświe­tlo­nym przez ostat­nie zło­ci­ste pro­mie­nie słońca odbite w wodzie. Jasper Dunc­liffe spo­glą­dał na nią z podzi­wem. Tri­xie go fascy­no­wała. Była nie­prze­wi­dy­walna, spon­ta­niczna, nie­okieł­znana; uwiel­biała dobrą zabawę. Odzna­czała się nie­zwy­kłą urodą; miała sze­roko roz­sta­wione błę­kitne oczy i piękne ciało. Ruszyła w jego stronę, nie odry­wa­jąc odeń wzroku, a Jasper odło­żył gitarę i poczuł ogar­nia­jące go pod­nie­ce­nie. Weszła do łodzi, która zako­ły­sała się łagod­nie, lecz nie na tyle, by Tri­xie stra­ciła rów­no­wagę. Oboje zda­wali sobie sprawę, że ktoś może ich przy­ła­pać, ale dla ludzi łamią­cych na każ­dym kroku wszyst­kie zasady było to tylko źró­dłem dodat­ko­wej eks­cy­ta­cji. Tri­xie usia­dła okra­kiem na Jaspe­rze i chwy­ciła dłońmi burty łodzi, by utrzy­mać rów­no­wagę. Póź­niej pochy­liła głowę i poca­ło­wała Jaspera w usta. Jej dłu­gie włosy pach­nące morzem osło­niły ich jak kotara. - Nale­żysz tylko do mnie - szep­nęła i Jasper poczuł, że się uśmiech­nęła. Rze­czy­wi­ście, pra­wie nie mógł się poru­szać, przy­gnie­ciony do dna łodzi. Oparł dło­nie na jej szyi i pogła­dził kciu­kami policzki. - Możesz mieć moje ciało i duszę, kiedy tylko zechcesz, Tri­xie - szep­nął. - Podoba mi się twój spo­sób mówie­nia, Jaspe­rze. - Dla­czego? Powie­dzia­łaś, że twoi rodzice też pocho­dzą z Anglii. - Prze­su­nął dło­nie w stronę jej piersi i lekko musnął bro­dawki. Wygięła plecy w łuk niczym kotka i wes­tchnęła głę­boko. - Ale mają inny akcent niż ty. Podoba mi się twój spo­sób mówie­nia. Przy­cią­gnął ku sobie jej głowę i namięt­nie ją poca­ło­wał. Pra­gnąc jak naj­szyb­ciej poczuć go w sobie, roz­pięła mu pasek od spodni. Wydał z sie­bie głę­boki jęk i wnik­nął w głąb jej cie­płego ciała. Bez zaże­no­wa­nia poru­szała ryt­micz­nie bio­drami, od czasu do czasu odrzu­ca­jąc do tyłu głowę i włosy. Po chwili zatra­ciła się w nara­sta­ją­cym pod­nie­ce­niu. Trzy­mał jej bio­dra, lecz nie był w sta­nie kon­tro­lo­wać jej ruchów. W końcu chwy­cił ją za włosy i przy­cią­gnął ku sobie jej twarz. - Nie tak szybko - szep­nął. - Jeśli chcesz być na górze, musisz robić, co każę. - Podoba mi się pań­ska aser­tyw­ność, panie Dunc­liffe. Roze­śmiał się. - Podoba mi się, jak mnie tak nazy­wasz. - Panem Dunc­liffe? Bar­dzo zwy­czajne nazwi­sko. - Wła­śnie dla­tego mi się podoba. - Przy­ci­snął wargi do jej ust, nim zdą­żyła znowu roz­pro­szyć jego uwagę, i mocno ją poca­ło­wał. Póź­niej sie­dzieli razem w łodzi, paląc jointa. Zapa­dał zmrok. Słońce skryło się za hory­zon­tem i morze było spo­kojne. Tri­xie ogar­nęła przy­jemna bez­tro­ska; roz­luź­niła się. - Lubię tę porę dnia, a ty? - Jasne, jest pięk­nie - odpo­wie­dział Jasper. Podała mu jointa i zacią­gnął się głę­boko. - Nie powin­naś już wra­cać do domu? - Jesz­cze nie. I tak będę miała kło­poty, więc nic strasz­nego się nie sta­nie, jeśli posie­dzę tro­chę dłu­żej. - Co powiesz? - Mamie? - Wzru­szyła ramio­nami. - To roman­tyczka. Opo­wiem jej wszystko o tobie i zapo­mni, że ją okła­ma­łam. Mówi­łam, że spę­dzę week­end z Suzie, a spę­dzi­łam go z tobą. - Masz dzie­więt­na­ście lat, Tri­xie. Pra­cu­jesz i zara­biasz na sie­bie. Jesteś nie­za­leżna. Na twoim miej­scu powie­dział­bym, że mogę robić, co mi się podoba. - Tak, ale mama jest bar­dzo kon­ser­wa­tywna.