Strefa śmierci - Audiobook mp3

cięła sobie krótką drzemkę z kotem. Po czym z naj­więk­szą przy­jem­no­ścią potre­no­wała godzinkę na strzel­nicy - oświad­cza­jąc mężowi po tre­ningu z naj­więk­szą sta­now­czo­ścią, że następ­nym razem koniecz­nie muszą wybrać się tam razem i wtedy dopiero zoba­czy, jak złoi mu jego irlandzki tyłek. Po leni­wie skon­su­mo­wa­nym obie­dzie roz­ło­żyła się przy kominku obok tegoż wła­śnie irlandz­kiego tyłeczka, z miską świeżo upra­żo­nego popcornu ocie­ka­ją­cego maseł­kiem, by razem obej­rzeć film, któ­rego główną treść sta­no­wiło pra­co­wite dmu­chanko. Na zakoń­cze­nie tak przy­jem­nie spę­dzo­nego dnia, żeby nie wypaść z rytmu, pozwo­liła Roarkeowi nie­źle się wyobra­cać, po czym zasnęła jak nie­mowlę. Odświe­żona, czu­jąc się jak nowo naro­dzona, choć z lek­kimi wyrzu­tami sumie­nia, że zamiast drzemki nie wybrała prze­ko­py­wa­nia się przez stertę doku­men­tów, wyru­szyła z samego rana w ponie­dzia­łek do głów­nej sie­dziby nowo­jor­skiej poli­cji. Nie było nie­stety aż tak wcze­śnie, by unik­nąć sta­nia w kor­kach pośród war­czą­cych, pry­cha­ją­cych aut oraz nie­dziel­nych kie­row­ców, któ­rzy na widok kilku stru­żek desz­czu, mio­ta­nych pory­wami mar­co­wej wichury, tra­cili do reszty i tak marne umie­jęt­no­ści pro­wa­dze­nia pojaz­dów, a mimo to Eve uwa­żała, że naj­pa­skud­niej­sza w tym wszyst­kim jest koniecz­ność roz­po­czę­cia zwy­kłego dnia żmud­nej poli­cyj­nej roboty. Cał­kiem przy­jemny oka­zał się też uboczny efekt wyją­cego wichru: przy­tłu­mił mia­no­wi­cie dość sku­tecz­nie wszel­kie dud­niące w uszach reklamy dźwię­kowe. Miło było sunąć tak z wolna przez cen­trum, nie sły­sząc co chwila z ryczą­cych na cały regu­la­tor gło­śni­ków o star­tu­ją­cych wła­śnie wio­sen­nych wyprze­da­żach czy obniż­kach cen na póź­no­zi­mowe rejsy stat­kami wyciecz­ko­wymi cho­lera-wie-dokąd. Swoją drogą, jaka to wła­ści­wie była pora roku? Wcze­sna wio­sna czy późna zima? Dla­czego marzec nie mógł się na coś zde­cy­do­wać? Gdyby pode­szła do sprawy opty­mi­stycz­nie, posta­wi­łaby na wcze­sną wio­snę. Przy­naj­mniej z nieba nie sypało śnie­giem, nie padała śnie­gowo-desz­czowa papka, ani też nie leciała na zie­mię żadna lodowa sieczka. Z dru­giej strony w tym zawo­dzą­cym wichrze na­dal było zimno jak cho­lera, a gruba war­stwa burych chmur w każ­dej chwili mogła się roz­pruć i zagra­żała wysy­pa­niem się z niej kolej­nej por­cji śnie­go­wych płat­ków. Poza tym wesołe miny opty­mi­stów zwy­kle rzedną, gdy dopada ich gorycz roz­cza­ro­wa­nia. Gdy wje­chała do garażu pod­ziem­nego Komendy Głów­nej Poli­cji i zapar­ko­wała na swoim miej­scu, pod­jęła decy­zję: niech więc będzie późna zima. Ruszyła na górę, zado­wo­lona, że ma jesz­cze pełną godzinę do roz­po­czę­cia swo­jej zmiany. Na miej­scu, za biur­kiem w dużej, otwar­tej sali Wydziału Zabójstw, podzie­lo­nej na sta­no­wi­ska para­wa­no­wymi prze­pie­rze­niami, sie­dział już San­tiago. - Przy­mkną­łeś kogoś? - spy­tała. - Mhm. - Pod­niósł na nią zmę­czone oczy gli­nia­rza. - Car­mi­chael jest w socjal­nym i parzy już dla nas sza­tań­sko mocną kawę... Poli­cjantka pra­cu­jąca pod przy­krywką dopa­dła dilera chcą­cego jej opchnąć dragi. Nie udało im się dobić targu: kiedy chcieli się skryć w bra­mie pro­wa­dzą­cej do budynku przy kanale, gdzie zwy­kle trans­ak­cje tego typu docho­dzą do skutku, natknęli się na zwłoki. Gość zwiał, ale poli­cjantka zro­biła, co do niej należy, i odszu­kała dziel­ni­co­wego-andro­ida. - Ziden­ty­fi­ko­wa­li­ście ciało? - To diler jakichś table­tek odu­rza­ją­cych, które sam tłukł, i na któ­rych posta­no­wił szybko zaro­bić. Poli­cjantka widy­wała go pod­czas patro­lo­wa­nia ulic. Mniej wię­cej godzinę wcze­śniej, kiedy wyszła z kwa­tery, w pobliżu któ­rej pro­wa­dzi dzia­ła­nia ope­ra­cyjne wyma­ga­jące więk­szego zaan­ga­żo­wa­nia, zauwa­żyła go, jak się kłó­cił z miej­sco­wym ćpu­nem. Nie wie­działa, co to za jeden. Tak czy siak, poje­cha­li­śmy na miej­sce. Obej­rzał się za sie­bie, na detek­tyw Car­mi­chael, która wła­śnie wyszła z socjal­nego z dwoma kub­kami gorą­cej kawy. - Ach! Ratu­jesz mi życie! - San­tiago wziął od niej jeden i natych­miast wypił kilka łyków. - Kiedy tam dotar­li­śmy, sprawą zaj­mo­wało się już dwóch mun­du­ro­wych. Wzięli ich tak w obroty, że w końcu jed­nemu wymsknęła się ksywka podej­rza­nego. Typ szybko się wysy­pał, że poli­cjan­towi na pewno cho­dziło o Kabla,