Ebook Stalin! Wszechpotężny twórca? mobi,epub

937, gdy miała 81 lat. Stalin nie był na pogrzebie matki. Nie odwiedzał też później jej grobu. Pierwsza ważna kobieta w jego życiu nie dała mu zbyt wiele serdecznej, matczynej miłości. Seminarium - szkoła buntowników. W roku 1894 Józef Wissarionowicz opuścił rodzinne Gori i został jednym z 600 słuchaczy seminarium duchownego w Tyflisie. Przez pierwszy rok studiów 14-letni chłopak był wzorowym seminarzystą, podporządkował się surowym, prawie więziennym regułom życia wśród ojców duchownych. Na świadectwie miał ze sprawowania ocenę bardzo dobrą, podobnie z liturgii, a ze znajomości pisma świętego i języka starocerkiewno-słowiańskiego stopnie dobre. W seminarium zrodził się Stalin - pisarz i mówca, uwielbiający obrazowe przypowieści, cytaty, pytania i odpowiedzi. Dlatego później potrafił rozmawiać z robotnikami, chłopami, czy nawet kryminalistami w carskich więzieniach. Nie był jednak zbyt dobrym kandydatem na księ Surowy rygor, atmosfera podejrzliwości i donosicielstwa, szybko obrzydziły marzycielskiemu Kobie gruzińskie seminarium. Jego córka Swietłana pisała o tym okresie życia młodego Stalina: ,,Mój ojciec nigdy nie żywił żadnych uczuć dla religii. W młodym człowieku, który nigdy, nawet przez moment, nie wierzył w istnienie duszy lub Boga, niekończące się modlitwy i przymusowa nauka religii mogły spowodować tylko rezultaty przeciwne do zamierzonych. Opierając się na swych doświadczeniach z seminarium doszedł do wniosku, że ludzie są nietolerancyjni, grubiańscy, oszukujący swoją trzódkę w celu wymuszenia jej posłuszeństwa; że intrygują i kłamią i z zasady mają liczne wady i bardzo niewiele zalet". Ucieczkę od nieprzyjaznego świata znów umożliwiły chłopcu książki - także zakazane, pożyczane w bibliotece miejskiej. Słodki był ten owoc zakazany; smaku nie były w stanie zepsuć nawet liczne kary. Przyłapani na grzechu seminarzyści byli zamykani w odosobnieniu. Jeden z wychowawców zanotował w dzienniku seminaryjnym w roku 1897: ,,O jedenastej w nocy Josifowi Dżugaszwilemu zabrałem książkę Letourneau ,Rozwój literatury plemiennej i narodowej, którą wypożyczył w publicznej bibliotece. W książce znaleziono kartę biblioteczną. Dżugaszwili przyłapany został na czytaniu wyżej wymienionej książki na stopniach schodów przed kaplicą. Już po raz trzynasty u tego studenta została znaleziona książka z publicznej biblioteki. O samym zdarzeniu zameldowałem ojcu dziekanowi". Student był niepoprawny i dalej czytał po nocach dzieła Gogola, Tołstoja, Czechowa, Balzaka, Wiktora Hugo, Thackereya, a także rozprawy Darwina, Feuerbacha, biografie Kopernika i Galileusza. Szczególnie fascynowały go rewolucyjne teorie Marksa i pierwszego rosyjskiego marksisty Plechanowa. Chciał jak ulubiony kaukaski bohater Koba walczyć o równość, wolność i sprawiedliwość dla wszystkich. Sam pisał wiersze, na przykład o niewolnikach, którzy padają z rąk tyranów, ale ,,lecą na skrzydłach nadziei wysoko ponad Święta Górę". Niektóre całkiem udane liryki zamieszczało pismo ,,Iweria". Oto fragment wiersza ,,Do księżyca": Świeć nad sklepieniem niebieskim, Graj wiązkami białych promieni, Przyślij swoje światło, takie miękkie i równe, Nad ziemię ojczystą, w moich marzeniach. Moja pierś napełni się miłością, Będę trzymał twoją rękę z radością, I, wszyscy drżąc, widzą skarb Świecącego na górze księżyca. (,,Iweria", 11 X 1895, polski przekład Wojciecha Żeromskiego w książce Giga Lipartelaniego ,,Romantyk i zbrodniarz. Młodzieńcze wiersze Stalina"). Wśród kolegów spotykał podobnych do siebie romantyków i buntowników. Związał się nawet z grupą Messame Dassy, propagującą idee Marksa. Podziwiał przywódcę buntu studenckiego w swoim seminarium, Łado Kecchoweliego, późniejszego działacza rewolucyjnego. Seminarium stało się prawdziwą ,,kuźnią czerwonych kadr". Jego wychowankiem był między innymi założyciel pierwszej gruzińskiej partii socjaldemokratycznej i pierwszy premier Republiki Gruzińskiej w roku 1918, Noj Żardania. Największą sławę miał jednak zdobyć wkrótce posępny młodzieniec zwany Soso (zdrobnienie od Josif - Józef). W piątym roku nauki niesforny student miał już fatalną opinię w seminarium. W maju 1899 roku został wydalony za to, że z nieznanych powodów nie stawił się na końcowe egzaminy. Wtedy już absolutnie nie miał zamiaru być duchownym. Został zawodowym rewolucjonistą! Podobno pewnego dnia zjawił się z pistoletem w dłoni w ,,burżujskim" domu, gdzie były tylko kobiety i dzieci i zażądał od nich pieniędzy ,,dla rewolucji". Wystraszone damy spełniły żądania Koby. Młodzieniec miał w głowie ideały wolności, równości, braterstwa, sprawiedliwości społecznej. Do dwudziestego roku życia obracał się niemal wyłącznie w męskim towarzystwie. Marzył co najwyżej,