Ebook Sidła mobi,epub

e­dzieć, że in­te­re­su­je się jego ży­ciem. On jest wred­ny, a ja będę uda­wać obo­jęt­ność, cho­ciaż tak na­praw­dę wca­le nie mu­szę. - Tak, gra. Resz­ta dru­ży­ny wy­naj­mu­je dom ra­zem, ale Luke ceni pry­wat­ność, więc da­lej miesz­ka z nami, cho­ciaż wię­cej cza­su i tak spę­dza tam na im­pre­zo­wa­niu. Jed­nak gdy chcą zjeść obiad, to za­wsze przy­cho­dzą tu­taj, bo ża­den z nich nie lubi go­to­wać. Wy­obraź so­bie, co wte­dy ma bied­na Gina, na­sza go­spo­sia. Musi wy­kar­mić pię­ciu głod­nych spor­tow­ców, z któ­rych każ­dy je za trzech. - Ma­cie go­spo­się? - py­tam zdzi­wio­na, cho­ciaż prze­cież mo­głam się tego spo­dzie­wać. - Oczy­wi­ście. Bez Giny nie da­ła­bym rady pro­wa­dzić domu. Zda­rza mi się jeź­dzić w dłu­gie de­le­ga­cje, a twój oj­ciec czę­sto tra­fia na bar­dzo trud­nych klien­tów, któ­rym musi po­świę­cać masę cza­su. Wie­le razy bywa nie­ste­ty tak, że wi­du­je­my się do­pie­ro w week­en­dy, więc tak na­praw­dę Luke ma dom tyl­ko dla sie­bie. Jest tu­taj dużo prze­strze­ni. Na pew­no po­czu­jesz się swo­bod­nie. - Nie przy­pusz­cza­łam, że aż tyle pra­cu­je­cie - od­po­wia­dam nie­co zdzi­wio­na. - Nie­ste­ty, oby­dwo­je je­ste­śmy pra­co­ho­li­ka­mi. Zresz­tą nie­waż­ne. Luke na pew­no z chę­cią po­ka­że ci ju­tro kam­pus i tak da­lej. Ja mu­szę le­cieć do pra­cy, bo do­pi­nam waż­ną umo­wę i mu­szę jesz­cze coś pod­pi­sać - mówi, po czym wy­cho­dzi. Je­śli każ­dy dzień tak tu­taj wy­glą­da, to na­praw­dę będę po­trze­bo­wa­ła to­wa­rzy­stwa, bo będę cho­ler­nie sa­mot­na. Na­wet nie my­ślę, żeby spró­bo­wać się za­przy­jaź­nić z Lu­kiem, bo chło­pak ewi­dent­nie nie ma na to ocho­ty. - Se­rio za­mie­rzasz się spo­tkać z Mi­chel­le? Pod­ska­ku­ję na dźwięk jego gło­su, bo nie sły­sza­łam, jak się zbli­ża. Mu­szę przy­wyk­nąć do ogrom­nej prze­strze­ni w domu. - Luke, nie strasz mnie! - krzy­czę prze­ra­żo­na. - Za­po­mnij, to zbyt za­baw­ne - od­pie­ra za­do­wo­lo­ny z sie­bie - Mat­ka już wy­szła? Opro­wa­dzi­ła cię cho­ciaż? - Nie, le­d­wo uda­ło mi się za­mie­nić z nią kil­ka słów, a już znik­nę­ła. Za­wsze tak jest? - Mógł­bym skła­mać, po­wie­dzieć, że two­rzy­my szczę­śli­wą ro­dzin­kę, i kar­mić cię in­nym chła­mem, ale nie. Za­wsze tak to wy­glą­da, naj­czę­ściej ja­dam z Giną albo Ma­so­nem, moim kum­plem. Do któ­re­go tak swo­ją dro­gą na­wet się nie zbli­żaj. Sy­piaj, z kim chcesz, ale mo­ich kum­pli zo­staw w spo­ko­ju. Pa­trzę na nie­go i nie wiem, o czym on gada. My­śli, że od razu za­mie­rzam pod­ry­wać jego kum­pli? Te­raz to już je­stem pew­na, że nie zo­sta­nie­my przy­ja­ciół­mi. - Je­steś dup­kiem - mó­wię, a on pa­trzy na mnie i wy­bu­cha śmie­chem. - Nie tyl­ko tym je­stem - od­zy­wa się. - Do­bra, da­ruj­my so­bie tę roz­mo­wę. Mo­żesz mi przy­naj­mniej po­ka­zać mój po­kój? Nie wiem, w któ­rą stro­nę po­win­nam iść, i naj­le­piej, gdy­byś zro­bił mi ja­kąś mapę, że­bym się tu­taj nie zgu­bi­ła - mó­wię po chwi­li ci­szy, pod­czas któ­rej to­czy­li­śmy wal­kę na spoj­rze­nia. Żad­ne z nas nie chce od­wró­cić wzro­ku, w koń­cu on od­pusz­cza. - Mam tyl­ko na­dzie­ję, że nie bę­dzie­my mu­sie­li zbyt dłu­go ra­zem miesz­kać - mru­czy ci­cho i nie wiem, czy mówi to do mnie, czy do sie­bie, ale i tak to sły­szę. Auć. 2. Mój po­kój to na pierw­szy rzut oka nic spe­cjal­ne­go: w rogu stoi szaf­ka noc­na, a przy niej ogrom­ne łóż­ko. Za­uwa­żam dwo­je drzwi, za­glą­dam za pierw­sze i oka­zu­je się, że jest to mała gar­de­ro­ba. Moja wła­sna gar­de­ro­ba. Wow. Dru­gie drzwi pro­wa­dzą do ła­zien­ki. Tego się aku­rat spo­dzie­wa­łam, bo tata wspo­mi­nał, że będę mia­ła swo­ją, że­bym nie mu­sia­ła dzie­lić jej z Lu­kiem. Po­wie­dział, że to mo­gło­by być dla mnie nie­co uciąż­li­we, bo czę­sto spro­wa­dza ja­kieś dziew­czy­ny. Do­brze wie­dzieć: wie­czo­ra­mi będę mu­sia­ła uwa­żać, żeby na żad­ną nie tra­fić. Wy­cią­gam z wa­liz­ki przy­pad­ko­we ubra­nia, czy­stą bie­li­znę i idę pod prysz­nic. Mu­szę się od­świe­żyć po lo­cie. Naj­chęt­niej po­ło­ży­ła­bym się na łóż­ku, ale już umó­wi­łam się z są­siad­ką, a nie wy­pa­da wy­sta­wiać jej już pierw­sze­go dnia. Nie wy­glą­da­ło­by to naj­le­piej. Szyb­ko się ogar­niam, nie na­kła­dam ma­ki­ja­żu, bo nie wi­dzę w tym sen­su, i wy­cho­dzę. Całe szczę­ście, że