Ebook Rzeczy, które czynimy z miłości mobi,epub

, i o bez­piecz­nym świe­cie, w jakim wszyst­kie dora­stały. Restau­ra­cja była kotwicą dla rodziny, bez niej sio­stry i mama będą dry­fo­wać, odda­la­jąc się od sie­bie, ska­zane na samotne życie. Angie coś na ten temat wie­działa. - Angie mogłaby pomóc - ode­zwała się nagle mama. - Prze­cież ona nie ma poję­cia o inte­re­sach - jęk­nęła Livvy z nie­do­wie­rza­niem. - Córeczka tatu­ - Cicho, Livvy! - prze­rwała mama, przy­pa­tru­jąc się Angie. Ta w lot zro­zu­miała mat­czyne spoj­rze­nie. Ofe­ro­wała jej schro­nie­nie u sie­bie, ucieczkę od bole­snych wspo­mnień zwią­za­nych z tym mia­stem. Do mamy! Wró­cić do domu! To była odpo­wiedź na wszyst­kie pyta­nia i wąt­pli­wo­ści. - Livvy ma rację - powie­działa jed­nak powoli. - Nie znam się zupeł­nie na pro­wa­dze­niu biz­nesu. - Pomo­głaś restau­ra­cji w Olim­pii i suk­ces two­jej kam­pa­nii opi­sały gazety - oznaj­miła Mira, uważ­nie obser­wu­jąc jej twarz. - Tata kazał nam czy­tać wszyst­kie wycinki. - Wysy­łała je tacie mej­lem - uzu­peł­niła Livvy, wypusz­cza­jąc dym. Angie rze­czy­wi­ście przy­czy­niła się do przy­wró­ce­nia popu­lar­no­ści owej restau­ra­cji, ale stało się tak dzięki odpo­wied­nio wspar­tej pie­niędzmi kam­pa­nii rekla­mo­wej. - Może i nam mogła­byś pomóc - powie­działa Mira w końcu. - Nie wiem - Angie wahała się. Opu­ściła dom dawno temu z prze­ko­na­niem, że cały świat przed nią stoi otwo­rem. Co to za uczu­cie powró­cić po latach? - Mogła­byś zamiesz­kać w domku przy plaży - zapro­po­no­wała mama. Domek na plaży. Angie zamy­śliła się. Mała chatka na dzi­kim, sma­ga­nym wia­trem wybrzeżu, a z nią tysiące pie­czo­ło­wi­cie prze­cho­wy­wa­nych wspo­mnień, które wra­cały teraz jedno po dru­gim. Zawsze czuła się tam bez­pieczna i kochana. Chro­niona. Może w miej­scu, gdzie jako dziew­czynka śmiała się tak łatwo i czę­sto, mogłaby znowu przy­po­mnieć sobie, jak się to robi. Rozej­rzała się po pustych ścia­nach smut­nego domu wybu­do­wa­nego w mie­ście, z któ­rym wią­zało się tak wiele złych wspo­mnień. Może rodzinne strony pomogą jej sta­nąć na nogi przy­naj­mniej na tyle, by mogła zna­leźć odpo­wiedź na pyta­nie, gdzie jest jej miej­sce. W chatce nie będzie się czuła tak samotna jak w Seat­tle. - - powie­działa wolno i spoj­rzała w górę - chyba mogła­bym pomóc przez jakiś czas. Nie była pewna, co czuła w tym momen­cie - ulgę czy roz­cza­ro­wa­nie. Widziała jedno: teraz nie będzie już sama. - Tata zawsze powta­rzał, że kie­dyś do nas wró­cisz. - Mama się uśmiech­nęła. - Wspa­niale! Księż­niczka wraca do domu, by pomóc swym bied­nym nie­roz­gar­nię­tym krew­nym pro­wa­dzić restau­ra­cję. - Livvy prze­wró­ciła oczami. Tydzień póź­niej Angie była w dro­dze. Ruszyła do West Endu, tak jak miała w zwy­czaju roz­po­czy­nać nowy pro­jekt - pełną parą! Naj­pierw zadzwo­niła do szefa agen­cji rekla­mo­wej, w któ­rej pra­co­wała, i popro­siła o urlop. Zaczął coś beł­ko­tać zasko­czony. Nic nie wska­zy­wało na to, że była nie­za­do­wo­lona. Jeśli chcia­łaby Zaśmiała się z pro­po­zy­cji i wyja­śniła, że po pro­stu jest zmę­czona. Zmę­czona? Potrze­buje wol­nego czasu. I nie ma poję­cia na jak długo. Gdy roz­mowa się prze­cią­gała, posta­no­wiła po pro­stu rzu­cić pracę. Czemu nie? Powinna roz­po­cząć nowe życie, a trudno to zro­bić, jeśli będzie się trzy­mać sta­rego. Ma mnó­stwo pie­nię­dzy na kon­cie i poszu­ki­wane na rynku umie­jęt­no­ści. Gdy tylko zechce, znaj­dzie pracę z łatwo­ścią. Wolała nie przy­po­mi­nać sobie, jak czę­sto Con­lan ją o to bła­gał. ,,Kiedy ty wresz­cie odpocz­niesz? Funk­cjo­nu­jesz stale na naj­wyż­szych obro­tach, to cię wykań­cza. Leka­rze twier­dzą...". Włą­czyła muzykę - coś sta­rego i uro­czego, po czym dodała gazu. Poły­kała kilo­me­try, odda­la­jąc się od Seat­tle, a przy­bli­ża­jąc do mia­steczka dzie­ciń­stwa. Zje­chała w końcu z auto­strady i, kie­ru­jąc się na Washing­ton Beaches, zmie­rzała w stronę West Endu. Nie­wiel­kie mia­steczko przy­wi­tało ją świa­tłem odbi­ja­ją­cym się w kału­żach i kro­plami desz­czu na liściach. Witryny skle­powe, dawno temu poma­lo­wane na nie­bie­sko, zie­lono i bla­do­ró­żowo, by odda­wały styl wik­to­riań­skiej wio­ski rybac­kiej, z cza­sem pokryły się srebr­nym nalo­tem. Gdy jechała Front Street, główną ulicą, przy­po­mniały jej się parady urzą­dzane z oka­zji 4 lipca. Każ­dego roku rodzina DeSa­ria uczest­ni­czyła w nich odświęt­nie ubrana, nio­sąc reklamę restau­ra�