Rzeczy, które czynimy z miłości

�łogę. Wyglą­dała jak poła­mana lalka z wykrzy­wioną twa­rzą. Por­ce­la­nową bla­dość pod­kre­ślała mascara, która roz­ma­zała jej się wokół oczu. Wyzie­rał spod niej nikły ślad daw­nej, nie­gdyś wiel­kiej urody niczym złota deko­ra­cja na zaku­rzo­nym chiń­skim tale­rzu. - Zosta­wił mnie - powie­działa. - Kto, mamo? - Cal. A przy­się­gał, że kocha. - oni zawsze tak mówią, wszy­scy są tacy sami. - Lau­ren posta­wiła prze­wró­coną butelkę. Zasta­na­wiała się, czy są papie­rowe ręcz­niki, w które mogłoby wsiąk­nąć roz­lane piwo. Pew­nie nie ma. Wypłata mamy ostat­nio była coraz skrom­niej­sza. Pani Ribido zarze­kała się, że winny jest kry­zys, który spo­wo­do­wał, że mniej klien­tek odwie­dza Hair Appa­rent Beauty Salon, zakład fry­zjer­ski, gdzie pra­co­wała. To była zapewne połowa prawdy, jej dopeł­nie­niem zaś pub The Tides, odle­gły kil­ka­na­ście metrów od salonu. - Znowu patrzysz na mnie w ten spo­sób. - Mama się­gnęła po papie­rosa i zapa­liła. - To twoje cho­lerne spoj­rze­nie mówiące, że matka jest nie­udacz­ni­kiem. Lau­ren usia­dła na sto­liczku do kawy. Choćby nie wia­domo jak się sta­rała nie poka­zy­wać tego po sobie, doskwie­rało jej to. Zawsze, jak się oka­zy­wało, wyma­gała zbyt wiele od matki. Kiedy się wresz­cie nauczy? Cią­głe roz­cza­ro­wa­nia ją dobi­jały. - Dzi­siaj odbyło się spo­tka­nie infor­ma­cyjne na temat col­legeu. - Miało być we wto­rek. - Pani Ribido zacią­gnęła się papie­ro­sem i wypu­ściła obłok dymu. - Dzi­siaj jest wto­rek, mamo. - O kur­czę! - Pani Ribido padła z powro­tem na sofę w kolo­rze awo­kado. - Prze­pra­szam, kocha­nie. Stra­ci­łam ostat­nio rachubę czasu. - Znowu wydmuch­nęła chmurę dymu, która pole­ciała uko­sem. - Siądź przy mnie. Lau­ren zro­biła to szybko, bojąc się, że matka zmieni zda­nie. - Jak poszło? - Pozna­łam wspa­nia­łego faceta z USC. Pora­dził mi, bym poszu­kała reko­men­da­cji jakie­goś absol­wenta. Znam nawet kogoś, kto mi ją napi­sze. - Lau­ren przy­tu­liła się do matki i wes­tchnęła. - Oby to był ktoś, kto zapłaci rachunki. Pani Ribido powie­działa to twar­dym gło­sem, aż Lau­ren się wzdry­gnęła. - Na pewno dostanę sty­pen­dium, zoba­czysz! Matka zacią­gnęła się ponow­nie i obró­ciła w stronę córki, przy­pa­tru­jąc się jej twa­rzy poprzez mgiełkę dymu papie­ro­so­wego. Lau­ren zebrała się w sobie. Domy­ślała się, co teraz nastąpi. ,,Nie dzi­siaj. Pro­szę", pomy­ślała pospiesz­nie. - Też myśla­łam, że dostanę sty­pen­dium, wiesz o tym. - Pro­szę Cię, nie zaczy­naj znowu. Poroz­ma­wiajmy o czymś innym. Mam świa­dec­two z wyróż­nie­niem i notą A+. - Dziew­czyna pró­bo­wała wstać, ale matka trzy­mała ją mocno za rękę. - Mia­łam dobre oceny. Suk­cesy w bie­gach i koszy­kówce. Wyniki testów co naj­mniej dobre. I byłam piękna. Mówili, że wyglą­dam jak Heather Loc­klear. - Jej brą­zowe oczy pociem­niały. - Wiem. - Lau­ren wes­tchnęła, odsu­wa­jąc się nieco. - I wtedy wybra­łam się na tańce do Sadie Haw­kins z Tha­dem Mar­loweem. - To był poważny błąd. Wiem o tym. - Kilka poca­łun­ków, parę drin­ków z tequ­ilą i zna­la­złam się z zadartą sukienką. Nawet nie przy­pusz­cza­łam, jak się to dla mnie skoń­czy. Cztery mie­siące póź­niej byłam stu­dentką z brzu­chem, szu­ka­jącą sukie­nek cią­żo­wych. Żad­nego sty­pen­dium ani przy­zwo­itej pracy. Koniec marzeń o nauce. Gdyby jeden z two­ich ojczy­mów nie pomógł mi, pła­cąc za kurs fry­zjer­ski, wylą­do­wa­ła­bym pew­nie na ulicy i żywiła się reszt­kami, które inni wyrzucą. Tak więc uwa­żaj, - Nie roz­kła­daj nóg. Dobrze wiem, mamo, jak zruj­no­wa­łam ci życie - weszła jej w słowo Lau­ren. - ,,Zruj­no­wa­łaś". To brzmi okrut­nie. Ni­gdy tak nie mówi­łam. - Cie­kawa jestem, czy ma inne dzieci? - Lau­ren zada­wała sobie to pyta­nie za każ­dym razem, gdy roz­ma­wiały o ojcu. Nie mogła się powstrzy­mać i wyda­wało jej się, że zna odpo­wiedź. - Skąd mam wie­dzieć? Uciekł ode mnie jak od zarazy. - Chcia­łam po pro­stu się dowie­dzieć, czy mam krew­nych, to wszystko. - Uwierz mi, rodzina jest prze­re­kla­mo­wana. Zdają się mili, dopóki cze­goś nie schrza­nisz, a potem łamią ci serce. W ogóle nie ma co liczyć na ludzi, córeczko. - Chcia­łam - zaczęła Lau­ren, bo już wie­lo­krot­nie to sły­szała. - Nie mów dalej. To cię zrani. SAT (Scho­la­stic Asses­sment Test) - spraw­dzian wie­dzy uczniów szkół śred­nich. Jest brany pod uwagę przy selek­cji kan­dy­da­tów na stu­dia (przyp. red.). [wróć] Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki