Ebook Pieśni Kabira mobi,epub

na wirującym kręgu ciągle powraca jedna zasadnicza myśl, Alfa i Omega ewangelji Kabira, przekonanie, że Bóg jest tuż, tuż przy nas, koło nas i w nas, że prawda jest taka prosta i taka bliska, że dość po nią ręce wyciągnąć i że tylko mgła złudy i obłudy zasłania jej widok. Kto rozerwał zasłonę pychy i uczoności, ten ogląda tajemnicę: wieczną igraszkę potężnego Boga. I słucha niebiańskiej muzyki ,,strun niedotkniętych." Na uwagę zasługuje ponadto rola, jaką w nauce Kabira odgrywa ,,Słowo". Metafizyka indyjska uznaje naogół dwa źródła poznania: spostrzeżenie i wniosek, teizm Wisznuicki dodaje wszelako jako trzecie źródło wiedzy ,,Słowo Natchnione", przez które Bóg przemawia do ludzi. Kto znalazł prawdziwe ,,Słowo", ten znalazł ,,Wyzwolenie". Dlatego też powiada Kabir: ,,Jestem Miłośnikiem Słowa, które mi pokazał Bóg Niewidzialny." Dla dopełnienia tej krótkiej charakterystyki wypada podkreślić, że Kabir nietylko negował różnice kastowe, ale także i narodowościowe. Mahometanie i Hindusi są dziećmi jednego Boga. - Alllah mieszka na Zachodzie, Rama na Wschodzie, ale kto w serce patrzy, znajdzie w niem i Allaha i Ramę. Albo raczej nie znajdzie w niem ani Allaha ani Ramy, gdyż Bóg prawdziwy nie ma imienia. Imiona i poszczególne kulty są wymysłem fałszywej uczoności. Nabha-Dasa, autor hinduskiej ,,Legenda aurea", dzieła, które nosi tytuł ,,Bhakta-Mala", w ten sposób streszcza poglądy Kabira: ,,Uszy Kabira były głuche na różnice kastowe, Głuche na wołanie sześciu filozofji. ............... Jego strofy natchnione przemawiały jednako Do serca Hindusów i do serca Muzułmanów. Jego słowa były całemi słowami, Zwracały się do wszystkich. Ponad sprawami świata stał Kabir, Zdala od wszystkiego co błahe. Uszy Kabira były głuche na różnice kastowe, Głuche na wołanie sześciu filozofji." Kabir umarł mniejwięcej w 1518 roku, w mieście Maghar. Legenda opowiada, że po jego zgonie Muzułmanie i Hindusi kłócili się zażarcie, według jakiego obrządku należy pochować zwłoki Mistrza. Wir Sengh Baghela, król Benaresu, był za spaleniem według praindyjskiego zwyczaju, Bidżli Khan, Nabob Gorakhpuru, domagał się przestrzegania przepisów Proroka. Ale kiedy po długiej sprzeczce podniesiono zasłonę, stał się cud: na posłaniu zamiast ciała Kabira leżała gromada świeżych pachnących kwiatów. Kwiaty te podzielono po równemu i obydwa wrogie wyznania wzniosły oddzielne kaplice dla ubóstwianego poety. Jak większość poetów i minstreli indyjskich, Kabir nigdy nie uwiecznił swoich utworów na piśmie. Najstarszy zbiór, tak zw. ,,Kabir-Bidżak", jest późniejszą kompilacją jego ucznia Dharmadury. Część pieśni została także wcielona do Adi-Granthu, świętej księgi Sikhów, ale większa ich część po dziś dzień żyje tylko w pamięci Hindusów i wędruje śród ludu z ust do ust. [Opracowanie Tagorego opiera się na bengalskiej edycji: Kabir by Sri Kshitimohan Sen 4 parb. Bolpur 1910-1914; według tejże edycji spolszczył Kabira tłomacz niniejszego wydania polskiego, zachowując układ Rabindranatha Tagore. Tem tłomaczy się położenie nazwiska nowoindyjskiego poety na okładce niniejszej książki]. Monachjum S. I O niewolniku! Gdzie ty mnie szukasz? Patrzaj! Wszak jestem przy tobie. Nie jestem w świątyni, ani w meczecie, nie jestem w Kaabie [czarny kamień w Mecce, czczony przez Mahometan] ani w Kailasie [święta góra w Himalajach, siedziba Sziwy], ani w obrządkach, ani w ceremonjach, ani w Yodze [mistyczne praktyki i umartwienia, których celem jest wyswobodzenie ducha z więzów materji], ani w wyrzeczeniu. Jeżeli mnie szukasz naprawdę, zaraz mnie ujrzysz, w tej chwili mnie spotkasz. Kabir powiada: ,,O Sadhu! [dosł. ,,dobry", ,,cnotliwy"; pewna kategorja ascetów, tutaj wogóle ,,asceta", ,,człowiek dążący do wyzwolenia"] Bóg jest oddechem wszystkiego, co oddycha". II Napróżno pytać świętego, do jakiej kasty należy. Albowiem kapłan, rycerz i kupiec i wszystkie trzydzieści sześć kast jednakowo szukają Boga. Pytać o kastę świętego, głupotą jest tylko. Boga szukali balwierz, praczka i cieśla. Poszukiwaczem Boga był także Raj-Dasa [uczeń Ramanandy, słynny poeta i reformator; należał do pogardzonej kasty garbarzy]. A zaś Riszi [wieszcz, natchniony poeta, mędrzec] Swapacza był z pochodzenia garbarzem. Hindus i Muzułmanin pospołu osiągają Kres, kędy już niema rozróżnień. III O przyjacielu! W Nim pokładaj nadzieję, dopóki żyjesz; Jego poznawaj, dopóki żyjesz; Jego staraj się pojąć, dopóki żyjesz: albowiem w życiu mieszka wyzwolenie. Jeśli za życia więzów nie stargałeś, skądże nadzieja na wyzwolenie po śmierci? Czcze to marzenie, że się dusza znowu z Nim połączy, dlatego tylko, że z ciała już wyszła. Kto teraz Go znalazł, znajdzie Go i później. Inaczej czeka nas tylko wę