Niezwykłe prawa kosmicznej mocy umysłu - Audiobook mp3

�łem. - No tak, oczy­wi­ście, - Rozu­miem pań­skie wąt­pli­wo­ści - stwier­dzi­łem. - Trzeba się jed­nak nauczyć odsu­wać je na bok. Kilka razy w ciągu dnia pro­szę iść w spo­kojne miej­sce, roz­luź­nić się i pomo­dlić. Pro­szę powta­rzać: Nie­skoń­czona Inte­li­gen­cja otwiera przede mną drogę, która pozwoli mi odwie­dzić córkę w Nowym Jorku, zgod­nie z boskim porząd­kiem. Każ­dego wie­czoru przed snem pro­szę sobie wyobra­żać sie­bie na ter­mi­nalu lot­ni­ska w Nowym Jorku. Posta­rać się, by wyobra­że­nie było jak naj­bar­dziej reali­styczne. Córka obej­muje pana na przy­wi­ta­nie i mówi: ,,Tato, tak się cie­szę, że wresz­cie cię widzę". Niech pan zoba­czy radość na jej twa­rzy i usły­szy miłość w gło­sie. - Spró­buję - obie­cał. Zanim opu­ści­łem Auc­kland, ktoś zadzwo­nił do mnie do hotelu. To był Douglas. - Stał się cud - oznaj­mił. - Wiele lat temu mia­łem part­nera w inte­re­sach, który oszu­kał mnie na kilka tysięcy fun­tów. Dzi­siaj dosta­łem list od praw­nika z Syd­ney, że były wspól­nik zmarł w ubie­głym mie­siącu. W testa­men­cie zapi­sał mi pięć tysięcy fun­tów. Już zare­zer­wo­wa­łem bilet na lot do Nowego Jorku! Nie­skoń­czona Inte­li­gen­cja jest wszech­mą­dra. Zawsze zare­aguje i odpo­wie na twoją prośbę zgod­nie z jej naturą. Nie­zba­dane są jej spo­soby. Modli­twa poko­nuje uprze­dze­nia rasowe Gdy byłem młod­szy, słu­ży­łem w armii. Isaac G. nale­żał do tego samego bata­lionu, co ja. Pew­nego dnia powie­dział mi: - Zawsze marzy­łem, by zostać leka­rzem. Zda­wa­łem na uczel­nię medyczną dwa razy z rzędu, lecz się nie dosta­łem. Chyba muszę zre­zy­gno­wać ze swo­ich ambi­cji. - Dla­czego cię nie przyj­mo­wano? Mia­łeś kiep­skie oceny w szkole śred­niej? - Nic z tych rze­czy. Znacz­nie wykra­czały ponad prze­ciętną. Wiem też, że pro­fe­so­ro­wie dali mi dobre reko­men­da­cje. Jestem prze­ko­nany, że to wyłącz­nie uprze­dze­nia rasowe. Na uczelni jest już zbyt wielu stu­den­tów z mojej grupy etnicz­nej, więc mnie odrzu­cano. Nie mia­łem jak zwe­ry­fi­ko­wać, czy wnio­sek Isa­aca był słuszny. Wiem, że w tam­tych cza­sach takie sytu­acje się zda­rzały, a w nie­któ­rych miej­scach na­dal się zda­rzają. W każ­dym razie widzia­łem, że on wygła­szał swoje stwier­dze­nie z prze­ko­na­niem. Powie­dzia­łem mu, że Nie­skoń­czona Inte­li­gen­cja nikogo nie dys­kry­mi­nuje. Odpo­wiada wszyst­kim ludziom zgod­nie z ich prze­ko­na­niem. Długo roz­ma­wia­li­śmy na temat rela­cji umy­słu świa­do­mego i pod­świa­do­mo­ści. Pod koniec dys­ku­sji Isaac zro­zu­miał, że jego umysł pod­świa­domy zna roz­wią­za­nie pro­blemu i pod­su­nąłby mu je, gdyby Isaac skie­ro­wał pro­blem wła­śnie do niego. Zachę­ci­łem Isa­aca do prze­pro­wa­dze­nia eks­pe­ry­mentu. Wie­czo­rem, tuż przed snem, miał sobie wyobra­żać opa­trzony swoim nazwi­skiem dyplom potwier­dza­jący, że jest wykwa­li­fi­ko­wa­nym leka­rzem o spe­cja­li­za­cji chi­rurga. Miał brać ten dyplom do ręki i czuć dumę zwią­zaną z jego zdo­by­ciem. Cho­dziło o pracę nad tym, żeby to men­talne wyobra­że­nie było jak naj­bar­dziej reali­styczne i natu­ralne i żeby zapi­sało się w jego pod­świa­do­mo­ści. Jakiś czas póź­niej Isaac przy­szedł do mnie z rana. - Mam prze­czu­cie, że coś się wyda­rzy - oznaj­mił. - Sądzę, że nie spę­dzę tu już dużo czasu. Jego umysł pod­świa­domy pod­po­wia­dał, że wszystko jest w porządku. W dal­szej czę­ści dnia wezwał go do sie­bie dowódca. Ktoś z admi­ni­stra­cji zano­to­wał, że Isaac odbył szko­le­nie przy­go­to­wu­jące do stu­diów medycz­nych i zale­cił, by go prze­eg­za­mi­no­wano. Jeżeli wypad­nie dobrze, zosta­nie skie­ro­wany na stu­dia na koszt armii. Isaac zdał egza­min bez naj­mniej­szego pro­blemu i w rezul­ta­cie nie­ba­wem otrzy­mał wykształ­ce­nie medyczne. Pozwo­lił Nie­skoń­czo­nej Inte­li­gen­cji na otwar­cie drzwi do celu, który nosił w sercu. Modli­twa otwiera drzwi wię­zie­nia Kilka lat temu, na prośbę rodziny, odwie­dzi­łem Gor­dona J. osa­dzo­nego w wię­zie­niu na pół­nocy stanu Nowy Jork. - Przy­je­chał pan poin­for­mo­wać mnie, że jestem wolny? - zapy­tał. - Jeśli nie, to jaki miał­bym mieć z pana poży­tek? - Jestem tu po to, żeby pomóc panu odna­leźć kom­fort w tej sytu­acji - odrze­kłem. - Czło­wieku, odpuść sobie! - wybuch­nął. - W mojej sytu­acji?! Mam sie­dzieć w zamknię­ciu jesz­cze przez pięć lat za czyn, któ­rego nie popeł­ni­łem. Goście, któ­rzy robią rze­czy gor­sze od tego, co ja zro­bi­