Ebook Niebieskie pożegnanie mobi,epub

lu­te­go. Oba słu­py przy na­szym sta­rym pod­jeź­dzie były wy­wró­co­ne. Tata zro­bił je daw­no temu z ko­ra­low­ców. Były zbyt wiel­kie i oka­za­łe jak na taki mały pod­jazd i nie­obro­bio­ne zbyt do­kład­nie. Ju­nior Al­len prze­wró­cił je, a po­tem znik­nął, ale w gru­zach, któ­re zo­sta­ły po jed­nym z tych słu­pów, coś było. Na­wet nie wiem, jak to opi­sać. Tro­chę rdzy, ja­kaś prze­gni­ła tka­ni­na, któ­ra kie­dyś może była ko­lo­ru kha­ki, ja­kiś drut, jak duży uchwyt, i rdza­wy ślad w kształ­cie łań­cusz­ no i jesz­cze coś, co kie­dyś mo­gło być ja­kąś po­kryw­ką. Wziął wszyst­kie swo­je rze­czy, wiec od razu wie­dzia­łam, że jest tak jak z Wal­lym Ker­rem, zno­wu to samo. Nie było sen­su go szu­kać. Ale trzy ty­go­dnie póź­niej znów się po­ja­wił na Can­dle Key. Nie po to, żeby się ze mną zo­ba­czyć. Po­szedł do pew­nej ko­bie­ty, pani At­kin­son. Jest pięk­na. Ma tam je­den z tych wiel­kich, no­wych do­mów i chy­ba mu­siał ją spo­tkać, kie­dy pra­co­wał w Esso i tan­ko­wał jej thun­der­bir­da. Lu­dzie mi mó­wi­li, że za­trzy­mał się u niej w domu, że wró­cił w dro­gich ubra­niach, na wła­snym wiel­kim jach­cie i od razu się do niej wpro­wa­dził. Mó­wi­li mi o tym, a po­tem pa­trzy­li na mnie, żeby zo­ba­czyć, co po­wiem albo zro­bię. Czte­ry dni po tym, jak się po­ja­wił, wpa­dłam na nie­go na mie­ście. Pró­bo­wa­łam z nim po­roz­ma­wiać, ale on od­wró­cił się i ru­szył szyb­ko w dru­gą stro­nę. Na­ro­bi­łam so­bie wsty­du i po­bie­głam za nim. Wsiadł do sa­mo­cho­du tej ko­bie­ty, ale jej tam nie było. Ob­ma­cy­wał so­bie kie­sze­nie i klął, bo nie mógł zna­leźć klu­czy­ków, a twarz miał wy­krzy­wio­ną z wście­kło­ści. Pła­ka­łam i py­ta­łam, dla­cze­go mi to robi. Na­zwał mnie ze­psu­tą małą zdzi­rą i po­wie­dział, że­bym wra­ca­ła i scho­wa­ła się na ba­gnach, gdzie moje miej­sce, a po­tem od­je­chał z ry­kiem sil­ni­ka. Kil­ka osób to wi­dzia­ło i sły­sza­ło, więc mie­li o czym ga­dać. Jego łódź, wiel­ki mo­to­ro­wy jacht, była za­re­je­stro­wa­na na nie­go i za­cu­mo­wa­na przy po­mo­ście pani At­kin­son. Pani At­kin­son za­mknę­ła dom i gdzieś tym jach­tem po­pły­nę­li. Te­raz wiem, że nie sza­sta­ła pie­niędz­mi i że nie mo­gła mu ku­pić ta­kiej wiel­kiej ło­dzi. Wiem też, że kie­dy Ju­nior Al­len z nami miesz­kał, nie śmier­dział gro­szem. Jed­nak szu­kał, szu­kał i szu­kał, aż wresz­cie coś zna­lazł. A po­tem znik­nął i wró­cił z pie­niędz­mi. Ale nie wy­da­je mi się, żeby kto­kol­wiek był w sta­nie co­kol­wiek z tym zro­bić. Cho­okie mi po­wie­dzia­ła, że­bym po­roz­ma­wia­ła z pa­nem, więc tak zro­bi­łam. Nie mam po­ję­cia, gdzie on te­raz jest. Nie wiem, czy pani At­kin­son to wie, chy­ba że wciąż jest gdzieś ra­zem z nim. A na­wet je­śli ko­muś uda­ło­by się go od­na­leźć, to co mógł­by po­ra­dzić? - Jak się na­zy­wa­ła ta jego łódź i gdzie była za­re­je­stro­wa­na? - Na­zwał ją Play Pen. Była z Mia­mi. Łódź nie była nowa, ale dał jej nową na­zwę. Po­ka­zy­wał paru lu­dziom pa­pie­ry, żeby udo­wod­nić, że to jego jacht. We­dług mnie był ro­bio­ny na za­mó­wie­nie, miał ja­kieś dwa­na­ście me­trów, bia­łe nad­bu­dów­ki, sza­ry ka­dłub z nie­bie­skim pa­sem. - Póź­niej wy­je­cha­łaś z Can­dle Key? - Nie­dłu­go po­tem. Je­śli pra­co­wa­ła tyl­ko jed­na z nas, po pro­stu nie star­cza­ło nam pie­nię­dzy. Kie­dy by­łam mała, pew­na tu­ryst­ka zo­ba­czy­ła, jak tań­czę, i przy­jeż­dża­jąc każ­dej zimy, da­wa­ła mi dar­mo­we lek­cje tań­ca. Za­nim wy­szłam za mąż, dwa lata za­ra­bia­łam na ży­cie w Mia­mi jako tan­cer­ka. No więc wró­ci­łam do tego i mam dość pie­nię­dzy, żeby wy­sy­łać Chri­sti­ne. Te­raz może ja­koś zwią­zać ko­niec z koń­cem. I tak nie chcia­łam już miesz­kać na Can­dle Key. Spoj­rza­ła na mnie ła­god­ny­mi, prze­pra­sza­ją­cy­mi brą­zo­wy­mi ocza­mi. Na roz­mo­wę ze mną ubra­ła się w naj­lep­sze ciu­chy, ja­kie mia­ła. Świat zro­bił wszyst­ko, co mógł, żeby ją po­ko­nać i upo­ko­rzyć, ale mimo to wi­dać było, że to twar­da sztu­ka. Po­czu­łem, że w ir­ra­cjo­nal­ny spo­sób za­czy­nam nie lu­bić Ju­nio­ra Al­le­na, tego uśmiech­nię­te­go fa­ce­ta. A nie funk­cjo­nu­ję za do­brze, kie­dy dzia­łam pod wpły­wem emo­cji. Strze­gę się ich. Strze­gę się też wie­lu in­nych rze­czy, ta­kich jak pla­sti­ko­we kar­ty kre­dy­to­we, po­trą