Ebook Najlepsze anegdoty o sławnych ludziach mobi,epub

�mu­jesz sa­mo­chód za taką cenę, to kup przy­najm­niej ! Pod­czas kam­pa­nii wy­bor­czej Leon Blum, fran­cu­ski pi­sarz i po­li­tyk, oso­bi­ście kie­ro­wał pro­pa­gan­dą w swo­im okrę­gu. Pew­ne­go dnia ze­cer przy­niósł mu do ko­rek­ty ode­zwę i po­wie­dział: - Trze­ba bę­dzie usu­nąć je­den wiersz, żeby się zmie­ścić na stro­nie. - Do­sko­na­le - od­parł Blum - skre­śli­my ostat­ni wiersz: ,,Przy­się­gam, że da­nych wam obiet­nic do­trzy­mam". Pre­zy­dent Ja­mes Bu­cha­nan, opusz­cza­jąc w 1861 roku Bia­ły Dom, po­wie­dział do swo­je­go na­stęp­cy Abra­ha­ma Lin­col­na: - Kie­dy, opusz­cza­jąc to miej­sce, bę­dziesz rów­nie szczę­śli­wy jak ja, gdy te­raz wra­cam do domu, bę­dziesz stu­pro­cen­to­wym szczę­ścia­rzem. W wie­deń­skiej ka­wiar­ni Café Cen­tral do sta­łych by­wal­ców, obok Lwa Troc­kie­go, na­le­żał rów­nież Mi­ko­łaj Bu­cha­rin, któ­ry tak da­le­ce za­an­ga­żo­wał się w pro­gram so­wiec­kiej re­wo­lu­cji, że nie­mal­że do­pro­wa­dził się do za­ła­ma­nia ner­wo­we­go. W sta­nie sil­nej de­pre­sji zwró­cił się o po­ra­dę do le­ka­rza. Ten za­le­cił mu to­wa­rzy­stwo ko­bie­ty. Po ja­kimś cza­sie le­karz spo­tkał Bu­cha­ri­na i za­py­tał o wy­nik ku­ra­cji. - Wspa­nia­ła! - od­po­wie­dział en­tu­zja­stycz­nie Bu­cha­rin. - Ca­ły­mi no­ca­mi dys­ku­to­wa­li­śmy o ka­pi­ta­li­stycz­nej teo­rii Róży Luk­sem­ Do ma­łe­go nie­miec­kie­go mia­sta uni­wer­sy­tec­kie­go przy­je­chał in­co­gni­to kanc­lerz Rze­szy, ksią­żę Bern­hard von Bülow. W re­stau­ra­cji za­py­tał kel­ne­ra, co jest do zje­dze­nia. Ten wy­mie­nił sze­reg po­traw, po czym kanc­lerz za­wo­łał: - I nic wię­cej? Skan­dal! Przy jed­nym ze sto­łów sie­dzia­ło kil­ku stu­den­tów, któ­rzy usły­szaw­szy te sło­wa, we­zwa­li kel­ne­ra i każ­dy z nich za­py­tał go o ja­dło­spis. Gdy kel­ner wy­li­czał da­nia, każ­do­ra­zo­wo od­po­wia­da­li: - I nic wię­cej? Skan­dal! Wte­dy Bülow pod­szedł do nich i rzekł z obu­rze­niem: - Je­stem ksią­żę Bülow, kanc­lerz Rze­szy. - I nic wię­cej? Skan­dal! - ryk­nę­li stu­den­ci. W roku 1939 pre­mier bry­tyj­ski, Ar­thur Ne­vil­le Cham­ber­la­in, na jed­nym ze spo­tkań z dzien­ni­ka­rza­mi pra­sy świa­to­wej zo­stał za­py­ta­ny: - Co pan są­dzi o wzra­sta­ją­cym na­pię­ciu w Eu­ro­pie Środ­ko­wej i groź­bie woj­ny ze stro­ny Nie­miec? - Pan Hi­tler - od­po­wie­dział pre­mier - jest z na­tu­ry ar­ty­stą, a nie po­li­ty­kiem. Gdy za­koń­czy się spór z Pol­ską, pan Hi­tler z pew­no­ścią resz­tę ży­cia po­świę­ci sztu­ce, a nie pro­wa­dze­niu wo­jen. Gdy Chrusz­czow w swym słyn­nym prze­mó­wie­niu na XX Zjeź­dzie KPZR w 1956 roku pięt­no­wał i gro­mił okrut­ne cza­sy sta­li­now­skie, ktoś z sali wy­krzyk­nął: - A gdzie by­li­ście wów­czas wy, to­wa­rzy­szu, gdy mor­do­wa­no tych wszyst­kich nie­win­nych lu­dzi? - Niech wsta­nie ten, kto to po­wie­dział - rzekł Ni­ki­ta Sier­gie­je­wicz, prze­ry­wa­jąc czy­ta­nie. Na sali za­pa­no­wa­ła ci­sza, po­wia­ło gro­zą. Ale oczy­wi­ście nikt się nie pod­niósł. - Oto jest od­po­wiedź, to­wa­rzy­sze - po­wie­dział Chrusz­czow. - Ja by­łem wte­dy w tym sa­mym po­ło­że­niu, co te­raz ten, któ­ry po­sta­wił po­wyż­sze py­ta­nie. Za­py­ta­no kie­dyś Win­sto­na Chur­chil­la, ja­kie kwa­li­fi­ka­cje po­wi­nien mieć jego zda­niem do­bry po­li­tyk. - Musi po­sia­dać umie­jęt­ność prze­po­wia­da­nia, co zda­rzy się ju­tro, za mie­siąc, za rok - wy­ja­śnił pre­mier. - A na­stęp­nie umieć wy­ja­śnić, dla­cze­go się to nie zda­rzy­ło. Pod­czas po­sie­dze­nia Izby Gmin, od­by­wa­ją­ce­go się w 1942 roku, w któ­rym uczest­ni­czył Win­ston Chur­chill, je­den z de­pu­to­wa­nych szep­nął do są­sia­da: - Mó­wią, że Chur­chill jest już za sta­ry, by brać udział w pra­cach rzą­du. - Owszem - rzekł na to Chur­chill, zwra­ca­jąc się w ich stro­nę. - Mó­wią rów­nież, że jest głu­chy. W obec­no­ści Win­sto­na Chur­chil­la po­chwa­lo­no kie­dyś przy­wód­cę kon­ku­ren­cyj­nej Par­tii Pra­cy, Cle­men­ta At­tlee: - To czło­wiek nie­zwy­kle skrom­ny. - Ma ku temu wszel­kie po­wo­dy - wtrą­cił Chur­chill. Kie­dy za­pro­po­no­wa­no, żeby kon­fe­ren­cja mię­dzy­na­ro­do­wa w spra­wie utwo­rze­nia Or­ga­ni­za­cji Na­ro­dów Zjed­no­czo­nych ze­bra­ła się na pięć dni w San Fran­ci­sco, Win­ston Chur­chill za­de­pe­szo­wał do Fran­kli�