Ebook Miotła Stalina mobi,epub

chodzą na drugą stronę barykady. Masowe egzekucje wziętych do niewoli członków poakowskiej konspiracji tylko pogłębiłyby te nastroje. Najbardziej brutalnie operacja przebiegała więc w powiatach suwalskim i augustowskim, gdzie prowadziły ją oddziały Armii Czerwonej. Warto zaznaczyć, że na wiele pytań dotyczących ówczesnych represji nie znamy odpowiedzi. Zagadką pozostaje, dlaczego w obławie augustowskiej uczestniczyły właściwie tylko jednostki Armii Czerwonej. Nawet jeżeli uznać, że miało to ułatwić współpracę z Wojskiem Polskim, to nie wiadomo, dlaczego wojska sowieckie nie ograniczyły swych działań wyłącznie do terenów ZSRR, a na obszar objęty aresztowaniami nie skierowano jednostek polskich. Czy wpływała na to wciąż nieuregulowana sprawa przyszłej granicy polsko-sowieckiej (formalnie załatwiona dopiero miesiąc później)? A może raczej działo się to na prośbę polskich towarzyszy, którzy borykali się z własnymi ograniczeniami? Może jednak rację mają ci, którzy odbierają sowiecką operację jako zemstę na polskich mieszkańcach regionu? A może zadecydował przypadek? Wykorzystanie jednostek Armii Czerwonej mogło też wynikać ze stosunkowo słabej siły NKWD na tym terenie wobec faktycznej czy domniemanej liczebności podziemia niepodległościowego oraz dostępności wojsk radzieckich tuż przed rozpoczęciem redukcji pokojowych. Kwestie te muszą pozostać przedmiotem dalszych badań. Zamieszczone w niniejszym tomie dokumenty pokazują zarówno bezpośredni przebieg operacji wojsk Armii Czerwonej w trakcie obławy augustowskiej, jak i sytuację panującą na okolicznych terenach: przede wszystkim obławy Wojska Polskiego w województwach białostockim i warszawskim oraz akcje czekistowsko-wojskowe, mające na celu uspokojenie sytuacji na Litwie, Białorusi i Łotwie. Jak wynika z ich treści, sowieckie służby specjalne wszędzie bezwzględnie zwalczały ,,wrogów rewolucji", prowadząc przeciwko nim nieustanne obławy. Trzeba podkreślić, że umieszczenie obławy augustowskiej w kontekście innych ówczesnych represji pozwala dostrzec jej unikalność. Choć brutalne komunistyczne pacyfikacje były powszechne, to jednak tylko obława augustowska przyniosła tak gigantyczną liczbę ofiar. Skala zbrodni - co najmniej 600 rozstrzelanych - lokuje ją wśród wydarzeń szczególnych. Była to największa masowa zbrodnia popełniona na cywilach w Europie pomiędzy zakończeniem drugiej wojny światowej a wybuchem wojen bałkańskich w latach dziewięćdziesiątych. Chociaż w czasie wojny i tuż po niej Sowieci przeprowadzili setki i tysiące operacji przeciwpartyzanckich, w które czasami zaangażowane były jednostki ACz, to jednak najczęściej towarzyszyły im silne oddziały wojsk NKWD. Tymczasem w Augustowskiem partyzantów ścigali i aresztowali czerwonoarmiści, działający pod nadzorem oficerów Smierszu i we współpracy z UB. Niniejszy zbiór dokumentów pokazuje zarys przeciwpartyzanckich działań Armii Czerwonej i wojsk NKWD prowadzonych latem 1945 r. w północno-wschodniej Polsce i na pobliskim litewsko-białoruskim pograniczu (niektóre z nich, tytułem ilustracji, prezentują również sytuację na Łotwie). Publikowane materiały pochodzą przede wszystkim z Rosyjskiego Państwowego Archiwum Wojskowego, Litewskiego Archiwum Specjalnego oraz Centralnego Archiwum Wojskowego i Archiwum Akt Nowych[17]. Część prezentowanych dokumentów zgromadzona jest w CAMO, choć pozyskano je nie w trakcie kwerend archiwalnych, ale ze strony internetowej ,,Pamyat Naroda", gdzie zostały upublicznione. Zebrane razem pozwalają zarysować kontury przeciwpartyzanckich akcji prowadzonych przez siły sowieckie. W kilku przypadkach, gdy chodziło o kluczowe materiały aparatu represji, redaktorzy zdecydowali się na zamieszczenie w tomie dokumentów, które były już wcześniej publikowane. Dlatego właśnie znalazły się tu dwa dość znane dokumenty odnalezione przez Nikitę Pietrowa. Niniejsza edycja opiera się w dużej mierze na zasadach wypracowanych w serii ,,Polskie Dokumenty Dyplomatyczne" wydawanej przez Polski Instytut Spraw Międzynarodowych. Podaje się więc miejsce przechowywania dokumentu: archiwum i precyzyjną sygnaturę, a także informacje o uprzedniej edycji. Zrezygnowano zarazem z przytaczania nazwy danego zespołu akt. Co do zasady pomijano również pewne cechy kancelaryjne dokumentu, np. pieczęć, datę wpływu, numer rejestru, treść nagłówków będących elementem formularza czy informacje o liczbie sporządzonych kopii. Wyjątek od tej reguły stanowiły przypadki w sposób oczywisty nasuwające przypuszczenie, że pozostawienie tych informacji będzie miało znaczenie dla badań historycznych - poczyniono wówczas stosowną uwagę w przypisie. Prócz daty i miejsca wystawienia dokumentu pozostawiono informację o klauzuli tajności, dekretację oraz wszelkie inne adnotacje i komentarze, chyba że jednoznacz