Ebook Metody uwodzenia mobi,epub

rzu zamienił dżinsy i czarną jedwabną koszulę na elegancki ciemny garnitur. - Macie chwilę? - Poprowadził je w głąb kuchni. - Powiedzcie, czy Callista i czy znów z sobą chodzimy? Emma wstrzymała oddech; nie chciała wypowiadać się na temat blondynki w srebrnej sukni. Ale na myśl o amnezji Dylana poczuła wyrzuty sumienia. Może powinna powiedzieć mu o nocy, którą spędzili razem? Może pobudzi to jego pamięć? Z drugiej strony może ich relacje staną się napięte, a tego by nie chciała. - Nie pamiętasz? - zapytała Brooke. - Nie. Callista zachowuje się, jakbyśmy za chwilę mieli iść do ołtarza, a mnie wydaje się to mało prawdopodobne. Może się jednak mylę? - Nie mylisz się - odparła Brooke. - Przed wypadkiem mówiłeś, że zamierzasz z nią zerwać. - Tak? Nie pamiętam. Skierował spojrzenie na okno z widokiem na morze, jakby tam szukał odpowiedzi. Wydawał się zagubiony. - Uważaj. Jeśli Callista twierdzi co innego, to znaczy, że próbuje wykorzystać twoje kłopoty z pamięcią, ż - Okej, rozumiem. Przeniósł wzrok na Callistę, która stała otoczona innymi aktorami. Rozmawiała z nimi, ale ciągle spoglądała w jego stronę, jakby pilnowała swojej własności. Brooke ma rację: Callista nie jest odpowiednią dla niego partnerką. Emmie zrobiło się go żal. - Tylko wam mogę ufać. - Potarł czoło. - Chryste, to takie dziwne. Jedne rzeczy doskonale pamiętam, inne są jakby za mgłą, a jeszcze inne za grubym murem. Emma wlała do szklanki sok, wrzuciła trzy kostki lodu i podała Dylanowi. - Dzięki. Chociaż wolałbym coś mocniejszego. - Lekarz zabronił ci alkoholu, póki bierzesz środki przeciwbólowe - przypomniała Brooke. Miło było patrzeć, jak bliscy stali się sobie, odkąd lata temu przeprowadzili się z Ohio do Los Angeles. - Jeden drink mnie nie zabije. - Po co sprawdzać? Już dość najadłam się strachu, kiedy trafiłeś do szpitala. A mama wyjechała do domu zaledwie dwa dni temu. Jeśli będę musiała do niej dzwonić z wiadomością, że znów jesteś w szpitalu, dostanie zawału. Dylan wywrócił oczami. - Ty to potrafisz wzbudzić w człowieku wyrzuty sumienia! - Oj, potrafi - przyznała ze śmiechem Emma. - Znam jej sztuczki. Dylan uniósł szklankę w toaście i okręciwszy się na pięcie, ruszył do salonu. - Da sobie radę - uznała Brooke, odprowadzając go wzrokiem. - Z naszą drobną pomocą. Emma poczuła ukłucie w sercu. Nie lubiła mieć tajemnic przed przyjaciółką, ale co miała jej powiedzieć? Wiesz, tej nocy, kiedy zgasło światło, błagałam twojego brata, żeby się ze mną kochał. Ale nic nie pamiętam poza ciałem, które leżało na mnie, i słowami szeptanymi mi do ucha. Nie pamiętała, kiedy Dylan wyszedł ani jak się to skończyło. Czy mieli świadomość, że popełnili błąd? Czy Dylan obiecał, że zadzwoni? A niczego nie pamiętał. - O Chryste - mruknęła. - Mówiłaś coś? - Nie, nic. - Brooke, wykonałaś kawał świetnej roboty. - Callista pochyliła się nad granitową wyspą, demonstrując ponętny dekolt. Goście już się rozjechali. - Bardzo pomogłaś swojemu bratu. - Emma również. Callista popatrzyła na Emmę, jakby dopiero ją zauważyła. - Tak, ty też, Emmo, spisałaś się fantastycznie - powiedziała protekcjonalnym tonem. Dlaczego bogate kobiety zawsze zadzierają nosa? - Bo Dylan to fantastyczny facet. Callista zmrużyła oczy, po czym ponownie skupiła się na Brooke. - Nie wiesz, gdzie jest twój brat? Chciał - Był bardzo zmęczony, poszedł spać. Prosił, żeby cię pożegnać w jego imieniu. - Już śpi? Może zajrzę do niego - Nie, on musi się wysypiać. Zalecenie lekarskie. Emma roześmiała się w duchu. Kiedy Brooke była w walecznym nastroju, nikt nie miał z nią szansy. - Słusznie, masz rację. - Callista popatrzyła tęsknie na schody. - Musi wypocząć, żeby wrócić na plan. Produkcję wstrzymano na miesiąc, a każdy dzień przestoju sporo kosztował. Dlatego tak ważny był powrót Dylana. Nawet Callista miała tego świadomość. - Przekaż mu, że zadzwonię jutro. - Jasne, Callie. Odprowadzę cię. Po ich wyjściu z kuchni Emma parsknęła śmiechem. Wiedziała, że Callista nie znosi, kiedy ktoś mówi do niej Callie. Brooke uchodziło to bezkarnie, bo była siostrą Dylana. Uff, co za dzień. Emma cieszyła się, że minął. Od rana gnębiły ją wyrzuty sumienia. Może w swoim mieszkaniu nabierze dystansu do tego, co się stało i uciszy głos, który nalegał, by powiedziała o wszystkim Dylanowi. Z pomocą Maisey dokończyła sprzątanie, następnie przeszła do salonu i usiadła na białej skórzanej kanapie. Przez moment wpatrywała się w horyzont. Zachody słońca w Moonlight Beach były wspaniałe. Potem zamknęła oczy i zaczęła wsłuchiwać się w szum fal. - Zadanie wykonane - rzekła triumfalnie Brooke, siadając obok. - Pojechała. Emma pokręciła ze śmiechem głową. - Kto