Ebook Mechaniczny książę mobi,epub

Kon­sul pokrę­cił głową. - Bene­dict Ligh­twood ofe­ruje szczo­dry dar. Przyj­mij go. Char­lotte zro­biła się kar­ma­zy­nowa na twa­rzy. Po dłuż­szej chwili skło­niła głowę na znak zgody. Tes­sie poczuła się oszo­ło­miona. Przej­dzie szko­le­nie? Będzie się uczyć walki wręcz, rzu­ca­nia nożami i macha­nia mie­czem? Rze­czy­wi­ście, jedną z jej ulu­bio­nych boha­te­rek była Capi­tola z Hid­den Hand, która potra­fiła wal­czyć rów­nie dobrze jak męż­czy­ i tak się ubie­rała. Ale to nie ozna­czało, że ona chciała być nią. - Dobrze - powie­dział Kon­sul. - Ogła­szam koniec tego posie­dze­nia Rady i zwo­łuję następne za dwa tygo­dnie w tym samym miej­scu. Jeste­ście wolni. Oczy­wi­ście, nie wszy­scy od razu się roze­szli. Kiedy obecni zaczęli wsta­wać z sie­dzeń i roz­ma­wiać z sąsia­dami, salę wypeł­nił gwar gło­sów. Char­lotte sie­działa bez ruchu. Henry spra­wiał wra­że­nie, jakby roz­pacz­li­wie chciał coś powie­dzieć, żeby ją pocie­szyć, ale nic nie przy­cho­dziło mu do głowy. Jego ręka zawi­sła nie­pew­nie nad ramie­niem żony. Will pio­ru­no­wał wzro­kiem Gabriela Ligh­two­oda, który patrzył zimno w ich stronę. Char­lotte wstała powoli. Mąż trzy­mał rękę na jej ple­cach i coś do niej szep­tał. Jes­sa­mine nie­cier­pli­wie krę­ciła nową para­solką z bia­łej koronki; dostała ją od Henryego, kiedy jej stara została znisz­czona w cza­sie bitwy z auto­ma­tami Mort­ma­ina. Tessa też zerwała się z krze­sła i cała ich grupka ruszyła środ­kiem sali posie­dzeń. Tessa sły­szała wokół sie­bie strzępy słów: Char­ Bene­ ni­gdy nie znajdą dwa tygo­ wyzwa­ Kon­ Mort­ upo­ko­rze­nie. Char­lotte, czer­wona na twa­rzy, szła z wypro­sto­wa­nymi ple­cami i patrzyła pro­sto przed sie­bie, jakby nie sły­szała tych szep­tów. Will spra­wiał wra­że­nie, że zamie­rza rzu­cić się na plot­ka­rzy i wymie­rzyć im surową spra­wie­dli­wość, ale Jem mocno trzy­mał swo­jego para­ba­tai za tył płasz­cza. Bie­dak, musi się zacho­wy­wać jak wła­ści­ciel raso­wego psa, który lubi gryźć gości, pomy­ślała Tessa. I przez cały czas trzy­mać rękę na jego obroży. Jes­sa­mine znowu wyglą­dała na znu­dzoną. Nie­zbyt ją obcho­dziło, co Enklawa sądzi na jej temat. Nim dotarli do drzwi, pra­wie bie­gli. Char­lotte zwol­niła na chwilę, żeby reszta grupy ją dogo­niła. Więk­szość obec­nych kie­ro­wała się na lewo, skąd przy­szli Tessa, Jem i Will, ale ona skrę­ciła w prawo, prze­szła kilka kro­ków kory­ta­rzem, skrę­ciła za róg i nagle się zatrzy­mała. - Char­lotte? - W gło­sie Henryego brzmiała tro­ska. - Kocha­nie? Char­lotte nagle z całej siły kop­nęła w kamienną ścianę. Nie wyrzą­dziła jej wiel­kiej szkody, ale sama krzyk­nęła cicho. - O, rany - mruk­nęła Jes­sa­mine, krę­cąc para­solką. - Jeśli mogę coś zapro­po­no­wać - ode­zwał się Will. - Jakieś dwa­dzie­ścia kro­ków stąd, w sali Rady, jest Bene­dict. Jeśli posta­no­wisz tam wró­cić, pro­po­nuję, żebyś celo­wała w górę i tro­chę w - Char­lotte. - Głę­boki, chro­po­waty głos był łatwo roz­po­zna­walny. Char­lotte odwró­ciła się gwał­tow­nie, jedną ręką doty­ka­jąc ściany. Jej brą­zowe oczy się roz­sze­rzyły. Runy wyszyte srebrną nicią na dole szaty i na ręka­wach lśniły, kiedy Kon­sul zbli­żał się do małej grupki ze wzro­kiem utkwio­nym w sze­fo­wej Insty­tutu. - Wiesz, co twój ojciec zawsze mówił o utra­cie pano­wa­nia nad sobą - powie­dział. - Tak. I mówił rów­nież, że powi­nien mieć syna. - W gło­sie Char­lotte brzmiała nuta gory­czy. - Gdy­bym była męż­czy­zną, potrak­to­wał­byś mnie tak jak przed chwilą? Henry poło­żył rękę na ramie­niu żony i coś do niej szep­nął, ale ona strą­ciła jego dłoń, patrząc Kon­su­lowi pro­sto w oczy. - A jak cię potrak­to­wa­łem? - zapy­tał Way­land. - Jak­bym była dziec­kiem, małą dziew­czynką, którą trzeba skar­cić. - Char­lotte, to ja mia­no­wa­łem cie­bie sze­fową Insty­tutu i Enklawy - przy­po­mniał z lek­kim roz­draż­nie­niem Kon­sul. - Nie zro­bi­łem tego, bo lubi­łem Gra­nvillea Fair­childa i wie­dzia­łem o jego pra­gnie­niu, by córka odzie­dzi­czyła po nim sta­no­wi­sko, tylko dla­tego, że uwa­ża­łem, że dobrze sobie pora­dzisz. - Mia­no­wa­łeś też Henryego - odpa­ro­wała Char­lotte. - I nie omiesz­ka­łeś przy tym napo­mknąć, że Enklawa łatwiej zaak­cep­tuje jako swo­ich przy­wód­ców parę mał­żon­ków niż samą kobietę. - Gra­tu­la­cje, Char­lotte. Nie sądzę, by człon­ko­wie lon­dyń­skiej Enklawy uwa­żali, że to Henry nimi dow