Ebook Mechaniczna księżniczka mobi,epub

walij­sku, ale tonem poko­na­nego. Jem posłał Tes­sie lekki, zatro­skany uśmiech. W tym momen­cie otwo­rzyły się drzwi Insty­tutu i do środka wpadł blask jesien­nego słońca. W progu stał zdy­szany Cyril. - Drugi powóz gotowy - oznaj­mił. - Kto jedzie? *** Do: Kon­sula Josiaha Way­landa Od: Rady Drogi Panie, z pew­no­ścią jest Pan świa­domy, że po dzie­się­ciu latach koń­czy się okres Pań­skiej służby jako Kon­sula. Przy­szła pora wyzna­czyć następcę. Jeśli cho­dzi o nas, poważ­nie roz­wa­żamy kan­dy­da­turę Char­lotte Bran­well z domu Fair­child, która dobrze się spi­suje w roli sze­fo­wej Insty­tutu Lon­dyń­skiego. Przy­pusz­czamy, że ma ona Pań­ską apro­batę, jako że po śmierci jej ojca została wyzna­czona na to sta­no­wi­sko wła­śnie przez Pana. Ponie­waż Pań­ska opi­nia jest dla nas nie­zwy­kle cenna, będziemy wdzięczni za wszel­kie uwagi w tej kwe­stii. Z powa­ża­niem Vic­tor Whi­te­law, Inkwi­zy­tor, w imie­niu Rady Roz­dział drugi. Robak zdo­bywca Roz­dział drugi Robak zdo­bywca ,,Sza­leń­stwo - grze­chy i nie­dole - I strach, co życie skraca". - Edgar Allan Poe, Robak zdo­bywca (Prze­ło­żył Antoni Lange) Kiedy powóz Insty­tutu wto­czył się przez bramę Ligh­twood House w Chi­swick, Tessa mogła dokład­niej obej­rzeć sobie to miej­sce, ponie­waż za pierw­szym razem była tutaj w środku nocy. Długa, szu­trowa droga obsa­dzona po obu stro­nach drze­wami wio­dła do koli­stego pod­jazdu znaj­du­ją­cego się przed ogrom­nym bia­łym domem. Rezy­den­cja o sil­nych, syme­trycz­nych liniach i wynio­słych kolum­nach bar­dzo przy­po­mi­nała jej znane z rycin kla­syczne grec­kie i rzym­skie świą­ty­nie. Przed scho­dami stał powóz, przez ogrody bie­gły żwi­rowe ścieżki. Były to piękne ogrody. Nawet w paź­dzier­niku tonęły w powo­dzi kwia­tów. Wzdłuż porząd­nie utrzy­ma­nych ale­jek wiją­cych się mię­dzy drze­wami rosły późne czer­wone róże oraz brą­zowo-poma­rań­czowe, żółte i ciem­no­złote chry­zan­temy. Kiedy Henry zatrzy­mał powóz, Tessa wysia­dła z pomocą Jema i usły­szała szmer stru­mie­nia, któ­rego bieg, jak podej­rze­wała, zmie­niono tak, żeby pły­nął przez ogrody. Tego prze­pięk­nego miej­sca w żaden spo­sób nie potra­fiła połą­czyć w myślach z tam­tym, w któ­rym Bene­dict wydał swój dia­bel­ski bal, choć widziała okrą­ża­jącą dom ścieżkę, którą szła tam­tej nocy. Pro­wa­dziła ona do skrzy­dła, które wyglą­dało, jakby dobu­do­wano je nie­ Za nimi zatrzy­mał się powóz Ligh­two­odów kie­ro­wany przez Gide­ona i wysy­pali się z niego Gabriel, Will i Cecily. Rodzeń­stwo Heron­daleów na­dal kłó­ciło się ze sobą. Will pod­kre­ślał swoje racje, wyma­chu­jąc rękami, Cecily łypała na niego spode łba. Gniewny wyraz twa­rzy bar­dzo upo­dab­niał ją do brata, co w innych oko­licz­no­ściach mogłoby być nawet zabawne. Gideon, jesz­cze bled­szy niż wcze­śniej, zesko­czył na zie­mię i rozej­rzał się z nie­obna­żo­nym mie­czem w ręce. - Powóz Tatiany - stwier­dził krótko, kiedy Jem i Tessa się do niego zbli­żyli. Wska­zał na pojazd sto­jący przy scho­dach. Obie pary drzwi były otwarte. - Pew­nie posta­no­wiła zło­żyć wizytę w domu. - Aku­rat - Gabriel był wyraź­nie wście­kły, ale w jego zie­lo­nych oczach czaił się strach. Tatiana, ich sio­stra, nie­dawno wyszła za mąż. Herb na boku powozu, wie­niec z cierni, musiał być sym­bo­lem rodu jej męża. Cała grupka stała jak wmu­ro­wana, kiedy Gabriel pod­cho­dził do powozu, wysu­wa­jąc broń zza pasa. Zaj­rzał do środka i zaklął gło­śno, po czym odsu­nął się i spoj­rzał na Gide­ona. - Na sie­dze­niach jest krew - oznaj­mił. - to paskudz­two. - Dźgnął koło czub­kiem klingi. Kiedy ją cof­nął, zwi­sała z niej długa nić cuch­ną­cego śluzu. Will wyszarp­nął zza pasa sera­ficki miecz i krzyk­nął: - Ere­miel! - Kiedy ostrze roz­ja­rzyło się w jesien­nym słońcu niczym jasna gwiazda, wska­zał naj­pierw na pół­noc, a potem na połu­dnie. - Ogrody ota­czają cały dom i scho­dzą aż do rzeki. Dobrze o tym wiem. Pew­nej nocy ści­ga­łem po nich demona Mar­basa. Gdzie­kol­wiek jest Bene­dict, wąt­pię, czy opu­ścił ten teren. Bałby się, że zosta­nie zauwa­żony. - My weź­miemy zachod­nią część domu, ty sprawdź wschod­nią - zade­cy­do­wał Gabriel. - Krzyk­nij, jeśli coś zoba­czysz, a wtedy przy­bie­gniemy. Wytarł ostrze o żwir pod­jazdu i ruszył za bra­tem wzdłuż boku rezy­den­cji. Will skie­ro­wał się w prze­ciwną stronę, a za nim podą­żyli Jem, Cecily i Tessa. Will zatrzy­mał się w naroż­niku i powiódł wzro­kiem po ogro­dach