Ebook Księżniczka i fangirl mobi,epub

al równie srogiego, co jego właścicielka. Właśnie tak, moim drugim błędem było obrażenie Natalii Ford. A trzecim? Cóż. Po tej katastrofie udającej wywiad potrzebowałam chwili na oddech. Dare ostrzegł mnie, że za dziesięć minut musimy być na panelu. Miałam wrażenie, że każdy dzień na tym głośnym i zatłoczonym konwencie został zaplanowany co do sekundy, by wycisnąć ze mnie tyle Jessici Stone, ile tylko się da. A ja potrzebowałam ciszy. Musiałam odetchnąć. Dlatego wyszłam do toalety, żeby się jakoś ogarnąć, i to był mój trzeci błąd. Gdybym nie poszła do łazienki, gdybym nie zniknęła z zasięgu wzroku Darea, gdybym ruszyła prosto na ten Odzywa się mój telefon, wyciągając mnie z tej spirali paniki. To Ethan Tanaka, mój asystent i najlepszy przyjaciel (jedyny przyjaciel, jeśli mam być szczera). Ethan Tanaka 15:03 [zdjecie] TO NIE TY GDZIE JESTEŚ JESS JESSICA Naciągam mocniej czapkę, licząc, że pozostanę niezauważona, i przeciskam się do sali, gdzie właśnie zaczął się panel Starfield. Ten, w którym powinnam brać udział. Światła są wyłączone, na widowni panuje cisza - to ogromna zmiana po tym harmidrze, jaki urządziły setki, jeśli nie tysiące ludzi w lobby hotelu Marriott. Aż mi w uszach dzwoni od tej ciszy; nie słyszę własnych myśli. Wzrok powoli przyzwyczaja się do półmroku i rozglądam się po morzu niespokojnych fanów serialu, czując rosnącą panikę. - Jestem Jessica Stone - mówi dziewczyna na scenie, ale to nie jestem ja. To się nie dzieje. To niemożliwe. Gapię się na dziewczynę siedzącą między Dareem a Calvinem. Na moim krześle. Za kartką z moim nazwiskiem. Znajduje się dokładnie tam, gdzie ja powinnam się w tej chwili znajdować. Zamiast tego stoję na widowni, milcząca i niewidzialna, a wszystkie reflektory są zwrócone ku nieznajomej. I ku mojemu przerażeniu najwyraźniej nikt nie zdaje sobie sprawy, że ona nie jest mną. IMOGEN CHYBA ŚNIĘ. To na pewno sen. Śnię i za jakieś trzy sekundy wszyscy zmienią się w Daleków i ZNISZCZĄ mnie, a ja będę musiała uciekać z seksownym Davidem Tennantem i pomóc mu walczyć z Borgiem w netherverse, i pojedynkować się z Sithami pragnącymi podbić imperium, by na koniec trafić w ręce króla Noxów Wow, chyba za bardzo wybiegam myślami. Skąd ja się w ogóle tutaj wzięłam? Na panelu Starfield, chociaż zdecydowanie, na sto procent żadna ze mnie Jessica Stone? Cóż, na szczęście potrafię to wszystko wytłumaczyć, serio. Tak. Zdecydowanie mogę to wytłumaczyć. Mogę wytłumaczyć... większość? Dobra, macie mnie. Właściwie potrafię wytłumaczyć jakieś dziesięć procent tego, co się wydarzyło, ale to kompletnie nie moja wina. No, może odrobinkę. Och, na gwiezdny ogień, jestem już trupem. Martwym trupem. Martwym trupem dziewczyny przyłapanej na udawaniu sławnej aktorki. Spoglądam na widownię zebraną w największej sali konwentu. W tej chwili patrzą na mnie jakieś trzy tysiące par oczu. Wszystkie miejsca zajęte. Poznaję to po nieustannym pomruku - jeśli się uczestniczyło w wystarczająco wielu konwentach i przesiedziało na wystarczająco wielu panelach, takie rzeczy się po prostu wie. Wiesz, że właśnie patrzy na ciebie sześć tysięcy oczu, jakbyś była jakąś boginią sławy i fandomu. Ludzie wiercą się na swoich miejscach, czuć wyraźnie charakterystyczny zapach konwentowiczów, przywodzący mi na myśl pokój trzynastoletniego chłopak. Powinnam to wiedzieć - trzynasty rok życia był dla mojego brata Milo bardzo trudny. Tego zapachu się nie zapomina. Tak samo jak nie zapomina się widoku tej sceny od strony widowni. Ma piętnaście metrów długości i stoi na niej biały stół przykryty materiałem z logo ExcelsiConu. Znajdują się na nim trzy mikrofony dla pięciorga panelistów, a przed każdą gwiazdą jeszcze tabliczka z imieniem i nazwiskiem (chociaż kto ich tutaj nie zna?). Nikt nie zauważył, że nie jestem osobą podpisaną na tabliczce. Nie zdają sobie sprawy, że nie jestem Jessicą Stone. A przynajmniej jeszcze nie. Bo kiedy aktorzy Starfield - tego samego filmu, który oglądałam w te wakacje czternaście razy (co uważam za powód do dumy) - po kolei się przedstawiają, nikt mnie nie demaskuje. Nikt nie zauważył. No jasne, czasami ktoś mnie pyta, czy wiem, kogo przypominam. Czasami obcy ludzie czują palącą potrzebę poinformowania mnie, że wyglądam jak Jessica Stone. A odkąd do kin wszedł Starfield, w Starbucksie byłam zaczepiana już tyle razy, że zaczęło mi to przeszkadzać. Jak się tak zastanowić, to chyba głównie z tego powodu w zeszły weekend przefarbowałam włosy i praktycz