Ebook Homobiografie mobi,epub

i man­kie­ty z pa­pie­ru, w które mnie <> ustroił, po­kra­ja­liśmy w pa­ski od­czyt ojca". W późnej twórczości Lemańskie­go ba­da­cze do­pa­trzy­li się ob­se­syj­nej niechęci do ko­biet. Zmarł w 1933 roku, niedługo po ko­lej­nej próbie sa­mobójczej. Pod ko­niec życia pra­co­wał jako cen­zor fil­mo­wy w Mi­ni­ster­stwie Spraw Wewnętrznych. Hen­ryk Szle­tyński po­znał go w 1924 roku, gdy jako stu­dent ra­zem z ko­le­ga­mi or­ga­ni­zo­wał kon­cert przy oka­zji Kon­gre­su CIE (Confédéra­tion In­ter­na­tio­na­le des Étu­diants) z udziałem sied­miu­set uczest­ników z całego świa­ta i szu­kał po twórcach wier­szy oraz pio­se­nek: ,,Siwy pan o sym­pa­tycz­nej twa­rzy z zaróżowie­nia­mi spo­ty­ka­ny­mi u osób nie stro­niących od al­ko­ho­lu i o nie­bie­skich, bar­dzo smut­nych oczach, nie roz­stający się z cy­ga­rem, za­opa­trzył nas w kil­ka swo­ich mało zna­nych utworów i po­sta­wił wa­ru­nek: mamy być łaska­wi przy­być do nie­go po ukończe­niu Kon­gre­su, aby o wszyst­kim dokład­nie opo­wie­dzieć; przy­po­mni mu to jego młodość. Oczy­wiście przy­szliśmy. I kie­dyśmy co­raz żywiej roz­wi­ja­li na­sze wia­do­mości, mówiąc o prze­su­nięciach ide­owo-po­li­tycz­nych i cha­rak­te­ry­zując de­le­ga­cje na­ro­do­wościo­we, in­for­mo­wa­li o sek­cjach, o uchwałach, wte­dy smut­ny sta­ry po­eta za mgłą cy­ga­ro­we­go dymu za­py­tał poważnie i spo­koj­nie: - A główne pijaństwo gdzie było?". Jan Lemański na okładce zbio­ru po­ezji z 1973 roku Być pro­to­plastą rodu Nie ma wątpli­wości, że naj­ważniej­sza data w życiu Własta to rok 1907. Wówczas po­dej­mu­je osta­teczną de­cyzję o przyjęciu męskiej tożsamości. Miało to miej­sce w po­znańskim ho­te­lu Ba­zar, w trak­cie podróży z matką do Kołobrze­gu. Le­gen­da mówi, że Włast po­zbył się wcześniej wszyst­kich zębów, by uzy­skać nowy kształt twa­rzy; te­raz dzieło zo­stało dopełnio­ne po­przez spa­le­nie dam­skie­go stro­ju. Z ostrzyżony­mi włosa­mi, które po­tem re­gu­lar­nie będzie skra­cać, Ma­ria sta­je się Pio­trem i w ten sposób każe się do sie­bie zwra­cać. Tak roz­po­czy­na się wie­lo­let­nia tułacz­ka po zakładach dla obłąka­nych, a po­tem ko­lej­nych miej­scach od­osob­nie­nia. Dziś, po­nad sto lat później, trud­no wyjaśnić ten swo­isty akt trans­gen­de­ry­zmu. Włast nie tyl­ko oświad­czył, że jest mężczyzną, ale także uznał się za nowe wcie­le­nie Pio­tra Własta, le­gen­dar­ne­go założycie­la rodu Du­nin-Wąso­wiczów, z którego po­cho­dziła mat­ka. Nie był to zresztą przy­pad­ko­wy wybór, już re­cen­zje w ,,Chi­me­rze" pod­pi­sy­wa­ne były pseu­do­ni­mem ,,Włast", po­tem przyszło za­in­te­re­so­wa­nie pro­to­plastą rodu, aż wresz­cie całko­wi­te z nim utożsa­mie­nie. Za­bu­rze­nia psy­chicz­ne Własta, na które cier­piał od 1903 roku, spra­wiają, że cała hi­sto­rię łatwo się me­dy­ka­li­zu­je. Za­po­mi­na­my o całym aspek­cie kul­tu­ro­wym. Jesz­cze posługując się imie­niem Ma­ria, Piotr bar­dzo szyb­ko osiągnął prak­tycz­nie wszyst­ko, co było dostępne dla płci żeńskiej pod ko­niec XIX wie­ku, a jed­no­cześnie ciągle był kimś gor­szym, bez własne­go miej­sca, ze świa­do­mością, że prze­wyższa in­te­lek­tu­al­nie nie tyl­ko wie­le ko­biet, ale i większość mężczyzn ze swo­je­go oto­cze­nia. Przy­pi­sa­ny do płci dam­skiej, był właści­wie podczłowie­kiem, nie mogąc brać udziału w wy­bo­rach, stu­dio­wać, a na­wet w pełni o so­bie de­cy­do­wać. Z po­dob­nym pro­ble­mem mu­siała się ze­tknąć właści­wie każda ro­zum­niej­sza oso­ba epo­ki - nie­spełna piętna­sto­let­nia Zo­sia Nałkow­ska pisała w Dzien­ni­kach: ,,Mężczy­zna może po­znać pełnię życia, bo w nim żyje jed­no­cześnie mężczy­zna i człowiek. Dla ko­bie­ty zo­sta­je tyl­ko ułamek życia - musi być albo człowie­kiem, albo ko­bietą" (5 XI 1899). Otwar­te pozo­sta­je py­ta­nie, czy Własto­wi w jego me­ta­mor­fo­zie bar­dziej cho­dziło o sta­nie się mężczyzną, czy po pro­stu człowie­kiem. Jako Piotr Od­mie­niec Włast żył dłużej niż pod na­zwi­skiem Ko­mor­nic­kiej. I choć two­rzył przez cały czas, z później­szej twórczości nie­wie­le uj­rzało światło dzien­ne. Naj­bar­dziej zna­ne są frag­men­ty błagal­nych listów wysyłane z zakładu dla obłąka­nych. Nie mógł pojąć, że tyl­ko z po­wo­du stro­ju jest le­czo­ny i wy­klu­czo­ny ze społeczeństwa: ,,Dzi­wię się, że ro­bisz mi wy­rzu­ty o spódnicę. Nie zasługuję na to. Co do bluz­ki, to za cia­sn