Dziewczyna Feniksa - Audiobook mp3

am. Przygryzłam wargę i mój wzrok na chwilę padł na kalendarz. Był trzydziesty września. Trzydziesty wrześ O cholera! Wzięłam uspokajający oddech i wyjęłam z torby malutką paczuszkę, którą nosiłam w niej od jakiegoś czasu. Pod oknami przejechały na sygnale samochody, a ja miałam wrażenie, że te syreny wyją w mojej głowie. Zamknęłam się w łazience i zrobiłam test ciążowy. Nigdy nie rozmawialiśmy o dzieciach, ale też jakoś szczególnie nie uważaliśmy. Żyliśmy chwilą i nie martwiliśmy się tym, co będzie. Dwie cudownie różowe kreski pojawiły się bardzo szybko. W moich oczach stanęły łzy. O Boże! Będę mamą! Aleks padnie ze szczęścia! Chlipałam chwilę w samotności, ale szybko otrząsnęłam się z tego stanu. Nie będę płakać. Dotknęłam drżącą ręką płaskiego brzucha. Dopiero dowiedziałam się o tym maluszku, który ukrywał się we mnie, a już go kochałam najmocniej na świecie. Wyszłam z łazienki i zadzwoniłam do męża. Było już grubo po piątej, gdzie on się podziewał? Zamiast sygnału włączyła się poczta głosowa. To dziwne, przecież Aleks nigdy nie wyłącza Podeszłam do okna. Nad oceanem formowały się czarne chmury zapowiadające burzę. Zamknęłam okna, gdy zerwał się porywisty wiatr. Mijały kolejne godziny, a ja dreptałam od okna do okna i skubałam końcówki palców ze zdenerwowania. Zadzwoniłam do Phila, naszego najlepszego przyjaciela, ale on też nic nie wiedział. Po dziewiątej przyjechał do mnie z Sue, Jeremym i Anną. Szef Aleksa powiedział, że ten wyszedł z pracy jak zwykle po trzeciej, tymczasem dochodziła dziesiąta wieczorem, a po moim mężu nie było śladu. Nasi przyjaciele rozmawiali cicho, siedząc na kanapie, a ja krążyłam po mieszkaniu. Gdy rozległy się kroki na klatce schodowej i ktoś zapukał do mieszkania, zerwaliśmy się wszyscy. Dopadłam do drzwi i otworzyłam je szeroko. W progu zobaczyłam dwóch policjantów, a mój świat się zatrzymał. Młodzi mężczyźni zdjęli czapki, a wyglądający na starszego odezwał się: - Pani Collins? - - zająkałam się. Czułam, jak za moimi plecami stają wszyscy moi przyjaciele, a Sue chwyciła mnie za rękę. - Pani Collins, bardzo nam - Oficer się zawahał. - Pani męża zastrzelono dzisiaj po południu w jednym z klubów w porcie. - to pomył - szepnęłam. - Pan się myli! - dodałam głośniej, a po mojej twarzy popłynął potok łez. - Bardzo nam przykro, proszę pani - rzekł drugi oficer - ale nie ma mowy o pomyłce. Mój świat runął, a wraz z nim wszystkie plany i marzenia. Leżący w sypialni test ciążowy był jak okrutny żart od losu. Cholernego trzydziestego września umarłam wraz z moim mężem i nie wierzyłam, że uda mi się jeszcze odnaleźć siebie. Rozdział 2 Ava Kolejne dni pamiętam jak przez mgłę. Załatwianie papierów, Powiadomienie rodziców Aleksa. Boże, to było takie trudne! Leżałam w nocy sama, w naszym łóżku i płakałam bezgłośnie. Zanurzyłam twarz w poduszce męża i zaciągnęłam się słabym zapachem jego żelu pod prysznic. Za kilka dni wywietrzeje, a ja już nigdy więcej go nie poczuję. Nie usłyszę głębokiego głosu. Nie obudzi mnie gorącymi pocałunkami i nie zrobi mi śniadania do łóżka w niedzielę. Co ja teraz zrobię? Nie utrzymam się sama w Sydney! Sama, z dzieckiem i bez pracy? Ubezpieczenie pokryje niewielką część wydatków, które mnie czekają. W ciąży nikt mnie nie zatrudni, a kiedy urodzi się nawet nie chciałam o tym myśleć. Położyłam ręce na brzuchu. Jak my sobie poradzimy, maluszku? Jedynym rozwiązaniem był powrót do Stanów, do rodziców. Ale jak mam spojrzeć im w oczy? Jak wytłumaczyć to, co się stało? Nie wiedziałam. Nazajutrz wraz z przyjaciółmi udałam się do domu pogrzebowego. Ciało Aleksa było w zamkniętej trumnie, przy której głośno szlochając, stała kobieta, wsparta o ramię starszego mężczyzny. Podeszłam do nich nieśmiało, a ona podniosła wzrok i spojrzała na mnie. Oderwała się od męża i zamknęła mnie w mocnym uścisku. - Ava, prawda? - wyszeptała. - Pani Collins - zaszlochałam - bardzo mi Ojciec Aleksa podszedł do nas i położył mi dłoń na ramieniu. Był starszą, bardziej poważną wersją mojego męża. - Nasz syn bardzo cię kochał, Ava, nigdy o tym nie zapominaj - powiedział drżącym głosem. W trakcie nabożeństwa staliśmy razem, obcy dla siebie, ale w tym momencie połączeni potwornym bólem po stracie ukochanej osoby. Na cmentarzu, gdy ludzie zaczęli się rozchodzić, zaprosiłam ich do mieszkania. W środku wszystko przypominało mi o tym, jak szczęśliwi byliśmy. Matka Aleksa, Samantha, z rozrzewnieniem spoglądała na fotografie wiszące na ścianach i stojące na półkach. Nathan, ojciec, siedział w fotelu i wpatrywał się w spokojny ocean. - Jest coś o czym muszę wam powiedzieć - zaczęłam cicho. - Wiem, że nasz związek i ś że to