Czas zapłaty - Audiobook mp3

ał w otoczeniu broni, więc kpił z chłopaka, który nie miał z nią wcześniej do czynienia. Przechwalał się, że zabił swojego pierwszego jelenia, gdy miał osiem lat. Drew trzykrotnie strzelił do tarczy łuczniczej, za każdym razem fatalnie pudłując, a odrzut i huk broni solidnie go wystraszyły. Stu wyśmiał jego bojaźliwość, a następnie oddał sześć strzałów prosto w dziesiątkę. Teraz chłopiec podniósł pistolet prawą ręką i uważnie mu się przyjrzał. Wiedział, że jest naładowany, ponieważ Stu zawsze trzymał broń w pogotowiu. W szafie znajdowała się gablota pełna naładowanych karabinów i śrutówek. W kuchni Kiera płakała i zawodziła, a przed nim Stu chrapał na łóżku. Wkrótce do domu wpadnie policja, ale jak zwykle niczego nie zrobi. Niczego. Nie ochronią jego i siostry, mimo że ich matka leży martwa na podłodze. Stuart Kofer ją zabił, lecz zdoła się wyłgać. A ich dwoje będzie czekała jeszcze czarniejsza przyszłość bez matki. Drew wyszedł z pokoju z glockiem w dłoni i wrócił do kuchni, gdzie nic się nie zmieniło. Spytał Kierę, czy matka oddycha, ale siostra nie odpowiedziała; nie przestawała zawodzić. Wszedł do salonu i spojrzał przez okno w ciemność. Nie znał swojego ojca i po raz kolejny zadał sobie pytanie, gdzie jest głowa jego rodziny. Gdzie jest przywódca, mędrzec, który udziela rad i chroni pozostałych? On i Kiera nigdy nie zaznali poczucia bezpieczeństwa, jakie daje obecność obojga rodziców. Mieli kilku kolejnych przyszywanych ojców i spotykali się z doradcami z pomocy społecznej, którzy próbowali im pomóc, ale nigdy nie mieli okazji przytulić się do mężczyzny, któremu mogliby zaufać. Na nim, jako najstarszym, spoczywała pełna odpowiedzialność. Stracili matkę, więc musiał błyskawicznie dorosnąć i stać się mężczyzną. Tylko on mógł uchronić siebie i siostrę przed koszmarem. Usłyszał jakiś hałas. Z sypialni dobiegło stęknięcie albo chrapnięcie, a sprężyny łóżka zaskrzypiały, jakby Stu się poruszał i wracał do życia. Nie mogli dłużej tego znosić. Nadszedł właściwy moment, stanęli przed jedyną szansą na przetrwanie i Drew musiał działać. Wrócił do sypialni i popatrzył na Stu. Mężczyzna wciąż leżał na plecach, martwy dla świata, ale zdołał zdjąć jeden but i zrzucić go na podłogę. Zasłużył na śmierć. Drew powoli zamknął drzwi, jakby chciał ochronić Kierę przed udziałem w tym, co miało się wydarzyć. Czy pójdzie mu to łatwo? Ścisnął oburącz rękojeść pistoletu. Wstrzymał oddech i opuścił broń, aż koniec lufy znalazł się w odległości kilku centymetrów od lewej skroni Stu. Zamknął oczy i pociągnął za spust. Rozdział 2 Kiera nawet nie podniosła wzroku. - Co zrobiłeś? - spytała, głaszcząc matkę po włosach. - Zastrzeliłem go - odparł Drew rzeczowym tonem pozbawionym strachu i żalu. - Zastrzeliłem go. Pokiwała głową i nie odezwała się. Drew przeszedł do salonu i ponownie wyjrzał przez okno. Gdzie są czerwone i niebieskie migoczące światła? Gdzie się podziała policja? Zgłosił, że jakiś bandzior zabił jego matkę, i nikt się nie pojawił. Zapalił lampkę i zerknął na zegarek: Na zawsze zapamięta dokładną godzinę, o której zastrzelił Stuarta Kofera. Odrętwiałe dłonie Drew drżały i słyszał dzwonienie w uszach, ale w tej chwili nie żałował, że zabił człowieka, który pozbawił życia jego matkę. Wrócił do sypialni i zapalił światło. Pistolet leżał obok głowy Stu, w której widniała niewielka paskudna dziura. Na pościeli rozrastała się plama jaskrawoczerwonej krwi. Drew wrócił do kuchni, gdzie nic się nie zmieniło. Przeszedł do salonu, zapalił kolejne światło, otworzył drzwi frontowe i usiadł na rozkładanym fotelu Stu. Mebel pachniał tak samo jak on - starym dymem papierosowym, zaschniętym potem, starą skórą, whiskey i piwem. Po kilku minutach chłopak uznał, że ma dosyć fotela, więc przyciągnął do okna niewielkie krzesło, żeby zaczekać na pojawienie się świateł. Pierwsze były niebieskie; wściekle migotały i wirowały, a kiedy wspięły się na ostatnie wzniesienie podjazdu, Drew nagle poczuł paniczny lęk, który zaparł mu dech w piersi. Przyjechali po niego. Zabiorą go stąd w kajdankach na tylnym siedzeniu radiowozu, a on nie może nic zrobić, żeby to powstrzymać. Jako druga pojawiła się karetka z czerwonymi światłami, a po niej kolejny radiowóz. Kiedy okazało się, że w domu są dwa ciała, a nie jedno, szybko przyjechała druga karetka, a po niej kolejni policjanci. Josie zbadano puls, a następnie czym prędzej ułożono ją na noszach i odwieziono do szpitala. Drew i Kierę posadzono w salonie i nakazano im nie ruszać się z miejsca. Niby dokąd mieliby pójść? W domu paliły się wszystkie światła, a w każdym pomieszczeniu byli gliniarze. Szeryf Ozzie Walls przyjechał bez a