Co się zdarzyło w hotelu Gold - Audiobook mp3

praw­do­po­dob­nie trzy­dzie­stoośmio­let­nia Apa­na­czi zamówiła ich z agen­cji to­wa­rzy­skiej. To zresztą było nie­ważne wo­bec dra­ma­tu, jaki stał się udziałem do­centa. Dwa dni szu­ka­li go po­li­cjan­ci i zna­jo­mi, za­wia­do­mie­ni przez żonę za­raz po tym, jak wróciła do nie­zbyt fan­ta­zyj­ne­go świa­ta bla­dych twa­rzy. Wresz­cie go zna­le­zio­no - sie­dział w piw­ni­cy dwa blo­ki da­lej, głaskał za­pchlo­ne­go kota i mam­ro­tał coś pod no­sem. Po­li­cjan­ci, do­pie­ro gdy się nad nim na­chy­li­li, zro­zu­mie­li, co mówi. Z obłędem w oczach po­wta­rzał: Ona nig­dy nie ciągnęła mi dru­ta, ona nig­dy nie ciągnęła mi dru­ta i nie wia­do­mo, skąd znał ta­kie określe­nie na seks oral­ny. Wkrótce w ogóle prze­stał mówić i po­dob­no tak mu zo­stało. Może i le­piej, gdyż o czym mógłby roz­ma­wiać z in­ny­mi pa­cjen­ta­mi na od­dzia­le za­mkniętym? Na uczel­nię, co ni­ko­go nie zdzi­wiło, już nie wrócił. Żona nadal pro­wa­dziła sklep ko­sme­tycz­ny i od cza­su do cza­su od­wie­dzała małżonka w miej­scu od­osob­nie­nia, usiłując w ten sposób, po­nie­wcza­sie, jeśli nie zagłuszyć wy­rzu­ty su­mie­nia, to przy­najm­niej częścio­wo od­po­ku­to­wać winę. Pro­fe­sor Be­ata Szy­mu­la, której mąż na ra­zie uniknął losu do­cen­ta, stała więc przede mną i wca­le nie za­mie­rzała prze­stać się wyzłośli­wiać. - Wie­deń, piękne mia­sto - za­sy­czała. - Może ci się poszczęści i znaj­dziesz te­mat do ko­lej­nej książki, pi­sa­rzu? Moje po­wieścio­pi­sar­stwo drażniło Beatę i całą kadrę. Je­dy­nie pro­fe­sor Ja­rec­ki nie trak­to­wał mego do­dat­ko­we­go zajęcia poważnie, uważając je za nie­groźną fa­na­be­rię pod­opiecz­ne­go, dopóki pro­wa­dziłem zajęcia ze stu­den­ta­mi, eg­za­mi­no­wałem ich oraz pisałem ar­ty­kuły do ,,Kwar­tal­ni­ka Hi­sto­rycz­ne­go" i ,,Rocz­ni­ka Hi­sto­rycz­ne­go". Te­raz przyszło mi do głowy, że może wysyła do Wied­nia właśnie mnie, żeby po­ka­zać in­nym, że nie za­mie­rzam re­zy­gno­wać z ka­rie­ry dy­dak­tycz­no-na­uko­wej i trzy­ma­nie mnie na eta­cie w In­sty­tu­cie jest uza­sad­nio­ne. Tyle że pro­fe­sor, jeżeli rze­czy­wiście tak uważał, był w błędzie, ja już na­prawdę miałem dosyć i nie zależało mi na ha­bi­li­ta­cji i ty­tu­le pro­fe­sora uczel­nia­ne­go, o bel­we­der­skim nie wspo­mi­nając. Miałem dosyć czy­ta­nia i pi­sa­nia o Żydach de­por­to­wa­nych z pol­skich gett do obozów śmier­ci, miałem dosyć jeżdżenia do mu­zeum w Oświęci­miu i do Tre­blin­ki, ogląda­nia filmów do­ku­men­tal­nych i zdjęć ob­ra­zujących żydowską ge­hennę. Nocą dręczyły mnie kosz­ma­ry, we śnie często wi­działem ludz­kie zja­wy, idące po­wo­li w stronę par­te­ro­wych bu­dynków, o których wie­działem, że udają łaźnie, a na­prawdę były ko­mo­ra­mi ga­zo­wy­mi, i bu­dziłem się z krzy­kiem. Już po obro­nie pra­cy dok­tor­skiej, gdy wróciłem ze wschod­niej Pol­ski, z ko­lej­nej podróży do miej­sca, które kie­dyś było piekłem na zie­mi, do­znałem olśnie­nia: prze­cież nie muszę do końca życia zaj­mo­wać się Ho­lo­cau­stem, badać i opi­sy­wać nie­miec­kich zbrod­ni popełnio­nych na Żydach. Prze­cież mogę pisać książki nie­nau­ko­we, na przykład po­wieści, które będą po­pu­lar­ne wśród tysięcy czy­tel­ników, a nie je­dy­nie przeglądane przez wąskie gro­no hi­sto­ryków i paru stu­dentów chcących mi się przy­po­chle­bić. Pierw­sze li­te­rac­kie dzieło, ja­kie spłodziłem, po­wieść oby­cza­jo­wa o przed­wo­jen­nych Żydach z Kielc, przeszło bez większe­go echa. Gdy­by po­dob­nie było z drugą i trze­cią książką, ko­le­dzy z In­sty­tu­tu w dal­szym ciągu cie­szy­li­by się z mego nie­po­wo­dze­nia lub - w lep­szym ra­zie - za­cho­wa­li obojętność. Nie­ste­ty, do obu po­wieści, tym ra­zem współcze­snych, wpro­wa­dziłem moc­no roz­bu­do­wa­ne wątki miłosne i ro­man­so­we, a o Żydach było w nich nie­wie­le, i dzięki temu obie tra­fiły na li­sty be­st­sel­lerów naj­większych sie­ci księgar­skich. To już nie miało pra­wa się spodo­bać ko­le­gom, gdyż nie dość, że oddałem się po­gar­dza­nej przez nich fik­cji, to jesz­cze zdo­byłem uzna­nie czy­tel­ników. Nadal pra­co­wałem w In­sty­tu­cie, trochę z rozpędu, trochę z musu. Książki wpraw­dzie sprze­da­wały się nieźle, lecz nie na tyle, abym mógł so­bie po­zwo­lić na upra­wia­nie wol­ne­go za­wo­du pi­sa­rza. Etat w In­sty­tu­cie za­pew­niał mi stałą pensję. Po­wie­działem so­bie, że sam z