Ebook Ciche dni mobi,epub

- potwierdzam i zaczynam podnosić się z krzesła. Mój rozmówca wydaje się wprost emanować agresywnym profesjonalizmem, począwszy od równiutkiego przedziałka po wyczyszczone do połysku buty. Nawet plakietkę z nazwiskiem ma przypiętą do fartucha w idealnej linii z dolnym szwem kieszonki koszuli. Nagle dociera do mnie, jak wyglądam, i bezcelowo przygładzam włosy ręką. - Nazywam się doktor Singh, zajmuję się pańską żoną. Proszę teraz pójść ze mną. Przechodząc za nim przez podwójne drzwi, przez jedną pełną nadziei chwilę wyobrażam sobie, że zaraz zobaczę Maggie. Zamiast tego lekarz wprowadza mnie do bocznego pokoju naprzeciw sal pooperacyjnych i czuję, jak rozwiewają się resztki moich złudzeń. Singh siada przed monitorem i zaprasza mnie, bym zajął miejsce na drugim krześle, po czym włącza komputer i przekłada stos papierów na róg biurka. Stojący za biurkiem wiatrak delikatnie porusza brzegami dokumentów. - Przepraszam. Trochę dziś gorąco, prawda? Nie wiadomo, kiedy te upały się skończą. Uznaję, że ujął to zbyt delikatnie, i czuję, jak pot zaczyna zbierać mi się pod pachami. Nie mam jednak siły na wygłoszenie jakiejkolwiek, choćby umiarkowanie entuzjastycznej uwagi o pogodzie. Zamiast tego wpatruję się w czubki swoich butów. Komputer włącza się z szumem, odwracając uwagę lekarza od mojego skrępowania. Po minucie Singh głośno wzdycha. - Pozwoli pan, że przejdę od razu do sedna. Rokowania nie są dobre. Kiedy wczoraj wieczorem przywieziono pańską żonę, jej centralny układ nerwowy powoli przestawał funkcjonować. Na szczęście ratownikom udało się przywrócić akcję oddechową, co zakrawa na cud, zważywszy, jak długo była nieprzytomna, zanim ją znaleziono. Na razie trudno ocenić skutki niedotlenienia. W tej chwili żona jest w śpiączce farmakologicznej. Kiedy będziemy mogli powiedzieć coś więcej o skali uszkodzeń, rozpatrzymy różne możliwości, oczywiście z uwzględnieniem pańskiego To sygnał, że powinienem się odezwać. W ciągu minionego roku nie miałem po temu zbyt wielu okazji, ale wciąż doskonale rozpoznaję charakterystyczne oznaki wyczekiwania rozmówcy - uniesioną pytająco brew, przechyloną głowę, niecierpliwe chrząknięcie. Lekarz poprzestaje na tym ostatnim. - Profesorze, w pełni rozumiem, jak bardzo to dla pana trudne, ale proszę mi wierzyć, że robimy dla pańskiej żony wszystko, co w naszej mocy. Tymczasem mogę zaproponować rozmaite możliwości. Nasz zespół wsparcia psychologicznego dla - Dziękuję, nie chcę żadnego wsparcia - przerywam mu, a mój głos jest bardziej ochrypły i cichszy, niż zapamiętałem. - Cóż, zgadzam się, że to nie musi być dobre dla każdego. Jednak w karcie pacjenta widzę, że już wcześniej otrzymaliście państwo podobne zalecenie. Porady psychologicznej. Bez dalszych wpisó Podnosi wzrok znad monitora, a ja sięgam po okulary. Zaczynam wycierać brudne szkła połą koszuli, choć nie jestem pewien, czy w ten sposób tylko nie pogarszam sytuacji. ,,Frank - strategie uniku", jak nazywała to Maggie. Miała rację. - Nie do mnie należy sugerowanie, co powinien pan zrobić. Nie mogę siłą nakłonić pana do skorzystania z pomocy. Ale proszę tę możliwość rozważyć, dobrze? Nasi specjaliści są do pana dyspozycji przez całą dobę. Spotykamy się z takimi przypadkami znacznie częściej, niż można by przypuszczać, a oni zostali przecież specjalnie Najważniejsze to mieć świadomość, że nie pozostał pan z tym problemem sam. Oto ironia losu. Przecież właśnie o to chodzi. Jestem sam. Bardziej niż kiedykolwiek. Bardziej nawet niż przed tym, jak w moim życiu pojawiła się Maggie, bo skąd można wiedzieć, jak to jest być samotnym, jeżeli nigdy nie stanowiło się jedności z drugą osobą? - Jak mówię, na tym etapie możemy jedynie monitorować rozwój wydarzeń. Dlatego radzę wrócić do domu i przespać się trochę, zjeść coś. No i oczywiście jeżeli chce pan zobaczyć żonę, możemy teraz do niej pójść. - Tak - bąkam. - Tak, tak. Koniecznie chcę ją zobaczyć. - Z pewnością nie muszę tego powtarzać, profesorze, proszę pamiętać: żona jest w bardzo ciężkim stanie. Proszę nie przerazić się tym, jak wygląda, a jeżeli cokolwiek pana zaniepokoi, proszę bez wahania zwrócić się do mnie lub którejś z pielęgniarek. Chwilowo umieściliśmy ją samą w pokoju, ale w razie jakichkolwiek kłopotów w pobliżu czuwa liczny personel. Doktor wstaje, ja także. Wiem dobrze, jak powolne są ostatnio moje ruchy, a nie chcę bardziej niż to absolutnie konieczne zwracać jego uwagi na fakt, że mam sześćdziesiąt siedem lat. Czy w przypadku starszych ludzi szybciej rezygnują z leczenia? Albo jeżeli pacjent nie jest otoczony wystarczająco liczną gromadą zrozpaczonych wnucząt? Ze względu na Maggie mam nadzieję, że tak nie jest. Wychodzimy razem z gabinetu, mijamy pacje