Calico Joe - Audiobook mp3

Wydanie elektroniczne JOHN GRI­SHAM Au­tor 28 po­wieści (w tym trzech dla młodzieży), fa­bu­la­ry­zo­wa­ne­go re­por­tażu oraz zbio­ru opo­wia­dań. Jego książki uka­zują się w 40 języ­kach, a ich łączny nakład osiągnął 275 mi­lionów eg­zem­pla­rzy. Aż osiem po­wieści Gri­sha­ma zo­stało ze­kra­ni­zo­wa­nych. W 2011 pi­sarz otrzy­mał pre­stiżową na­grodę li­te­racką Har­per Lee Pri­ze. ­ Tego au­to­ra FIR­MA KAN­CE­LA­RIA ZA­KLI­NACZ DESZ­CZU KRÓL OD­SZKO­DO­WAŃ WIĘZIEN­NY PRAW­NIK OSTAT­NI SPRA­WIE­DLI­WY CA­LI­CO JOE NIE­WIN­NY CZŁOWIEK RA­PORT PE­LI­KA­NA KO­MO­RA PO­DA­RUJ­MY SO­BIE ŚWIĘTA TRE­NER UŁASKA­WIE­NIE APE­LA­CJA BRAC­TWO TE­STA­MENT The­odo­re Bo­one OSKARŻONY AK­TY­WI­STA Jake Bri­gan­ce CZAS ZA­BI­JA­NIA SY­CA­MO­RE ROW Tytuł ory­gi­nału: CA­LI­CO JOE Co­py­ri­ght (C) Bel­fry Hol­dings Inc. 2012 All ri­ghts re­se­rved Po­lish edi­tion co­py­ri­ght (C) Wy­daw­nic­two Al­ba­tros A. Kuryłowicz 2013 Po­lish trans­la­tion co­py­ri­ght (C) Ja­cek Ma­nic­ki 2013 Re­dak­cja: Do­ro­ta Ja­ku­bow­ska Kon­sul­ta­cja spor­to­wa: Paweł Ro­jek Zdjęcie na okładce: Ab­bitt Pho­to­gra­phy/Shut­ter­stock Pro­jekt gra­ficz­ny okładki: An­drzej Kuryłowicz ISBN 978-83-7885-104-2 Wydawca WYDAWNICTWO ALBATROS A. KURYŁOWICZ Hlonda 2a/25, 02-972 Warszawa Niniejszy produkt jest objęty ochroną prawa autorskiego. Uzyskany dostęp upoważnia wyłącznie do prywatnego użytku osobę, która wykupiła prawo dostępu. Wydawca informuje, że publiczne udostępnianie osobom trzecim, nieokreślonym adresatom lub w jakikolwiek inny sposób upowszechnianie, kopiowanie oraz przetwarzanie w technikach cyfrowych lub podobnych - jest nielegalne i podlega właściwym sankcjom. Skład wersji elektronicznej: Virtualo Sp. z Spis treści O autorze Tego autora Calico JoeRozdział 1 Rozdział 2 A to taka prosta Od autora Przypisy Wszystkie rozdziały dostępne w pełnej wersji książki. CA­LI­CO JOE Roz­dział 1 W zeszłym ty­go­dniu mo­je­mu ojcu wycięto guza trzust­ki. Po ope­ra­cji, która trwała pięć go­dzin i była trud­niej­sza, niż prze­wi­dy­wa­li chi­rur­dzy, szpi­tal po­in­for­mo­wał bli­skich, że większości pa­cjentów w tym sta­nie po­zo­sta­je co naj­wyżej dzie­więćdzie­siąt dni życia. Po­nie­waż nie wie­działem nic ani o ope­ra­cji, ani o no­wo­two­rze, nie było mnie przy ogłasza­niu tego wy­ro­ku śmier­ci. Oj­ciec do ko­mu­ni­ka­tyw­nych nie należy. Przed dzie­sięciu laty roz­wiódł się z którąś tam z ko­lei żoną i za­nim wieść o tym do­tarła do mnie, on już miał następną. Jego obec­na żona, Agnes - piąta czy może szósta z ko­lei - za­dzwo­niła do mnie już po fak­cie, przed­sta­wiła się i opi­sała w szczegółach, co to za no­wotwór i co się z nim wiąże. Po­wie­działa, że oj­ciec nie czu­je się naj­le­piej i nie chce z ni­kim roz­ma­wiać. Od­parłem, że to dla mnie nie no­wi­na, bo on nig­dy nie był sko­ry do roz­mo­wy, nie­za­leżnie od sa­mo­po­czu­cia. Po­pro­siła, żebym po­wia­do­mił resztę ro­dzi­ny. Miałem już za­py­tać: ,,Po co?", ale ugryzłem się w język. Nie chciałem spra­wiać przy­krości tej bied­nej ko­bie­cie. Ta resz­ta ro­dzi­ny składa się z mo­jej młod­szej sio­stry, Jill, i z mo­jej mat­ki. Jill miesz­ka w Se­at­tle i, o ile mi wia­do­mo, ostat­ni raz z na­szym oj­cem roz­ma­wiała do­bre dzie­sięć lat temu. Ma dwo­je małych dzie­ci, które nie znają dziad­ka i już go pew­nie nie po­znają. Małżeństwo mo­ich ro­dziców trwało dwa­naście lat i dla mat­ki było ge­henną. W końcu nie wy­trzy­mała, po­wie­działa ,,ba­sta" i odeszła od ojca, za­bie­rając ze sobą mnie i Jill. Smut­na wia­do­mość, że jego dni są po­li­czo­ne, ra­czej mało ją obej­dzie, pomyślałem. Po te­le­fo­nie od Agnes sia­dam za biur­kiem i próbuję so­bie wy­obra­zić, jak mi się będzie żyło bez ojca, bez War­re­na. Zacząłem mówić mu po imie­niu na stu­diach, bo był już wte­dy dla mnie bar­dziej kimś ob­cym niż oj­cem. Nie opo­no­wał. Za­wsze było mu obojętne, w ja­kiej for­mie się do nie­go zwra­cam, a ja za­wsze od­no­siłem wrażenie, że wolałby, żebym w ogóle się do nie­go nie od­zy­wał. Ja się jed­nak na to od cza­su do cza­su zdo­by­wałem; on nig­dy. Po kil­ku mi­nu­tach przy­znaję sam przed sobą, że bez War­re­na będzie mi się żyło tak samo jak z nim. Dzwo­nię do Jill i prze­ka­zuję no­winę. Jej pierw­sze py­ta­nie, to czy wy­bie­ram się na po­grzeb. Chy­ba za wcześnie, by o tym myśleć. Po­tem pyta, czy nie wy­pa­dałoby jej wy­brać się do ojca z wi­zytą, przy­wi­tać się z nim i pożegnać za­ra­zem, udając przygnębie­nie, którego wca­le nie od­czu­wa. Ja też go nie od­czu­wałem i obo­je to przy­zna­je­my. Nie ko­cha­my War­re­na, bo sami byliśmy mu za­wsze obojętni. Po­rzu­cił ro­dzinę, kie­dy byliśmy jesz­cze dziećmi, i przez ostat­nie trzy­dzieści lat w ogóle się nami nie in­te­re­so­wał. Jill i ja je­steśmy te­raz obo­je ro­dzi­ca­mi i nie mieści nam się w głowach, żeby oj­ciec mógł trak­to­wać swo­je dzie­ci jak po­wie­trze. - Nie, ja tam nie jadę - mówi w końcu Jill. - Ani te­raz, ani na po­grzeb. A ty? - Sam nie wiem - bąkam. - Muszę się jesz­cze za­sta­no­wić. A praw­da jest taka, że podjąłem już de­cyzję i po­jadę się z nim zo­ba­czyć. W swo­im życiu spa­lił za sobą większość mostów, ale zo­stała jesz­cze pew­na poważna, nie­do­kończo­na spra­wa, z którą będzie się mu­siał przed śmier­cią zmie­rzyć. Moja mat­ka miesz­ka z dru­gim mężem w Tul­sie. W szko­le śred­niej za War­re­nem sza­lały wszyst­kie dziew­czy­ny, ona zaś była wśród nich nie­kwe­stio­no­waną królową i miała naj­większe po­wo­dze­nie u chłopców. Ich ślub był w mia­stecz­ku wiel­kim wy­da­rze­niem, ale po paru la­tach małżeństwa z War­re­nem cała eu­fo­ria opadła. Wiem, że od wie­lu lat się do sie­bie nie od­zy­wają, bo i nie mają o czym roz­ma­wiać. - Mamo - mówię do słuchaw­ki, siląc się na sto­sow­nie fra­so­bli­wy ton - mam dla cie­bie smutną wia­do­mość. - Co się stało? - pyta jed­nym tchem, pew­nie prze­stra­szo­na, że cho­dzi o któreś z wnucząt. - War­ren jest cho­ry. Rak trzust­ki, le­ka­rze dają mu naj­wyżej trzy mie­siące życia. Chwi­la mil­cze­nia, wes­tchnie­nie ulgi, po­tem: - Myślałam, że on już nie żyje. No i proszę. Na jego po­grze­bie nie będzie tłumu pogrążonych w żałobie członków ro­dzi­ny. - Przy­kro mi - mówi mat­ka, ale ja wy­czu­wam, że wca­le nie jest jej przy­kro. - Chy­ba sam będziesz mu­siał się tym zająć. - Na to wygląda. - Na mnie nie licz, Paul. Za­dzwoń, jak już będzie po wszyst­kim. Nie in­te­re­su­je mnie, co się dzie­je z War­re­nem. - Ro­zu­miem, mamo. Pobił ją kil­ka razy na mo­ich oczach, a pew­nie robił to częściej. Pił, uga­niał się za ba­ba­mi i wiódł hu­lasz­cze życie za­wo­do­we­go ba­se­bal­li­sty. Był aro­ganc­ki, za­ro­zu­miały i od piętna­ste­go roku życia przy­wykły do tego, że do­sta­je, co tyl­ko chce, bo on, War­ren Tra­cey, po­tra­fi prze­bić piłką ce­gla­ny mur. Zmie­nia­my te­mat. Mat­ka pyta o dzie­ci, chce wie­dzieć, kie­dy je zno­wu zo­ba­czy. Uro­da i in­te­li­gen­cja po­zwo­liły jej stanąć na nogi po roz­sta­niu z War­re­nem. Wyszła za nie­co star­sze­go od sie­bie mężczyznę, pre­ze­sa fir­my wiert­ni­czej, który za­pew­nił dach nad głową mnie i Jill. Szcze­rze ko­cha moją mamę - i to naj­ważniej­sze.