Blood from Blood. Gabrielle - Audiobook mp3

a do mnie, jak wielki popełniłam błąd, zapraszając je. To ryzykowne, biorąc pod uwagę fakt, czym zajmują się przebywający tutaj mężczyźni. Nie chcę, aby moje koleżanki wplątały się w jakieś gówno, z którego ciężko będzie się wygrzebać, dlatego postanawiam działać. - Dziewczyny. - Podchodzę do nich i odciągam je od facetów. - Dziękuję, że zechciałyście wpaść na przyjęcie, ale już czas na was. - Wszystkie marszczą brwi, patrząc po sobie w zaskoczeniu. Wiem, że zachowuję się jak suka, jednak robię to dla ich dobra, chociaż o tym nie wiedzą. - Henry odwiezie was do domu, chodźcie. - Wskazuję dłonią na korytarz. Gemma odkłada kieliszek, a reszta dziewczyn idzie w jej ślady. Dzięki Bogu! - Hej, dokąd się wybieracie? - Nino, jeden z przyjaciół Vito, podchodzi do nas i obejmuje ramieniem Gemmę. - Cóż, wychodzimy, ponieważ Alessia postanowiła nas wyprosić. - Szlag by to! - Och! Dlaczego chcesz je wyprosić, Ali? Jest dopiero północ, daj się dziewczynom zabawić - rzuca mężczyzna. - To moje przyjęcie i ja o nim decyduję, Nino. Dlatego proszę, żebyś się nie wtrącał. - Co się dzieje? - Do rozmowy włącza się Ottavio, nagle materializując się przy moim boku. - Nic wielkiego. Dziewczyny wychodzą, niestety Nino próbuje mnie zdenerwować. Możesz się nim zająć? - pytam. - Oczywiście, tylko nie rozumiem, dlaczego dziewczyny muszą już iść. Czyżby miały rozkaz od rodziców? - Skąd! - Gemma chichocze, a ja mam ochotę ją udusić! - Żadna z nas nie ma zakazów, Ottavio. To Alessia nas zaskoczyła, nic z tego nie rozumiemy. No, chyba że jest zazdrosna o Nino. Wybałuszam oczy, nie dowierzając, że te słowa padły z ust Gemmy. Studiujemy razem, traktuję ją jak przyjaciółkę! Nie spodziewałam się, że może walnąć takim tekstem w obecności mojego męża. - Zazdrosna? - Ottavio zaciska szczękę, a jego oczy ciemnieją. - Bawcie się, dziewczyny, zaraz wracamy. - Chwyta mnie za rękę i prowadzi przez korytarz, po czym wchodzi do biblioteki. - Co to ma znaczyć, Alessio? Jesteś zazdrosna o Nino? - Oczywiście, że nie! - zaprzeczam. - Po prostu chciałam je stąd zabrać, to wszystko. Popełniłam błąd, zapraszając je. To nie jest towarzystwo dla osób, które nie pochodzą z grona - wyznaję. - Mówisz poważnie? Przecież to moi przyjaciele, znam ich od dzieciństwa. Boisz się, że je skrzywdzą? - Szczerze? Tak, boję się tego - stwierdzam pewnie. Ottavio przechyla głowę i patrzy na mnie zdezorientowany. - Są pijani, wtedy wszystko może się zdarzyć. - Nic się nie zdarzy, Alessio, zapewniam cię. Zachowują się w porządku, może są lekko pijani, jednak flirt to nic złego, prawda? Napij się drinka i wyluzuj, dzisiaj są twoje urodziny i rocznica naszego ślubu. - Dzień jak co dzień, Ottavio. Nie ma czego świętować. - Wzruszam ramionami, podchodząc do lustra. Przyglądam się swoim zaróżowionym od alkoholu policzkom oraz nieco zmierzwionym włosom. - Dzisiaj poświęcasz mi uwagę, jutro wszystko wskoczy na stare tory. Wyjdziesz rano, wrócisz w nocy i będziesz traktował mnie jak powietrze. To się nazywa udane małżeństwo. - Dopiero kiedy kończę, zdaję sobie sprawę z tego, że naprawdę powiedziałam to na głos. Mój mąż wygląda jak wyciosany z kamienia: niemal się nie rusza, a jego usta są rozchylone. Dlaczego jest zaskoczony? Czyżby nie wiedział o tym, jak wygląda nasze małżeństwo? - Pójdę się położyć, nie mam ochoty na dalsze imprezowanie - dodaję, póki nie opuściła mnie odwaga, i wychodzę, nie oglądając się za siebie. Dane jest mi zrobić jedynie kilkanaście kroków, zanim Ottavio miażdży moje ramię palcami i przyciąga mnie do siebie wkurzony. - Co ty wyprawiasz? - pytam zaskoczona. - To ty powinnaś zadać sobie to pytanie - syczy przez zęby, mordując mnie spojrzeniem. Wiele razy był wściekły, jednak nigdy nie pochwalał przemocy. Uderzył mnie tylko jeden raz, czyżby przyszedł czas na drugi? - Jakim prawem to powiedziałaś? Doskonale wiesz, że to małżeństwo jest jedynie interesem, ale nie zwalnia cię to z obowiązku zachowywania się w odpowiedni sposób, zrozumiałaś? - Oczywiście, że tak. Zachowuję się idealnie, Ottavio. Nigdy nie zrobiłam niczego, żeby cię rozczarować, zawieść lub zranić, w przeciwieństwie do ciebie. Grasz przed rodziną, udając, że nasze małżeństwo jest wspaniałe i że być może nawet się kochamy. Gdy tylko zamykają się za nami drzwi, zmieniasz się. Po co oszukujesz bliskich? Jaki w tym sens? Oboje wiemy, że to tylko farsa. Zaciska szczękę, przyswajając moje słowa. Przez ostatni rok milczałam, znosząc jego obojętność, i nadal będę to robić, ponieważ taka jest moja rola. Jednak w tym momencie chcę, by wiedział, jak bardzo jestem zmęczona tą codzienną, żałosną grą aktorską. - Nikt poza nami nie musi o tym wiedzieć. Dlaczego nigdy wcześniej o tym nie w