Ebook Będę czekać na ławeczce mobi,epub,pdf

innymi kobietami. Wręcz wzbraniał się przed tym. Po kilku latach wmawiania przygód miłosnych i kochanek był już tak wyczerpany psychicznie, że zaczął poważnie myśleć o samobójstwie. Nie mógł zrozumieć, jak kobieta kochająca Go niegdyś do szaleństwa i równie gorąco kochana przez Niego, mogła aż tak się zmienić. Z anioła w potwora. Oczywiście nie uważał siebie za chodzący ideał gdyż taki nie istnieje. Miał świadomość swych zalet i wad, ale żona także je miała. Nic przed nią nie ukrywał. Kiedyś akceptowali siebie, w pełni świadomie, wraz z wszystkimi wadami, które doskonale znali. Ich związek niestety, poddał się stereotypowi głoszonemu przez jego kolegów: małżeństwo często zabija miłość. Niestety: ci nieokrzesańcy, dziwkarze (za takich uważał ich tylko dlatego, że ,,chodzili" z kilkoma dziewczynami w ciągu roku) i hulaki, z którymi niegdyś się przyjaźnił, mieli rację. Kiedyś gardził ich poglądami w tej materii - teraz wiedział, jak bardzo się mylił. Oni wchodzili co kilka miesięcy w nowe, zupełnie niewinne, związki z dziewczynami - On czekał na tę jedną. Prawdziwa miłość, to miłość płynąca z wolności. Niestety małżeństwo to niewola narzucana sobie samemu w przypływie zachwytu miłością. W takiej chwili nie myśli się o konsekwencjach. Teraz o tym wie, że decyzja, mimo, że bywa podejmowana po latach znajomości, często nie jest do końca przemyślana. ,,Kocham Cię i chcę być razem z tobą do końca życia". Ale dotąd kochanie się polegało na częstym spotykaniu - raz u niej raz u Niego, częstym byciu z sobą, a nie na prowadzeniu wspólnego życia. Byli konserwatywni w swoich poglądach. Twierdzili, że skoro nie są jeszcze małżeństwem - nie powinni mieszkać razem. A tymczasem małżeństwo to kontrakt dobry dla ludzi, którzy żyją z sobą - mieszkają ze sobą naprawdę długo. Dwudziestoparoletni smarkacze, zwłaszcza mężczyźni, nie są zdolni do w pełni świadomego podejmowania decyzji pociągającej skutki na całe ż Do wspólnej drogi życiowej nikt Go nie przygotował: ani szkoła, ani Kościół swoimi naukami przedmałżeńskimi, czy też rodzice swoimi, rzekomo dobrymi, doświadczeniami - absolutnie nikt. Powinien posmakować znaczenia określenia ,,wspólne życie". Wstawanie każdego ranka i przygotowywanie się przed wyjściem do pracy. Czuwanie przy łóżku chorej partnerki, która w wysokiej gorączce cierpi, a jej zachowanie jest uciążliwe czy wręcz nieznośne. Powrót do domu po ciężkim dniu pracy i wykonywanie obowiązków domowych w miejsce radosnych spotkań w restauracji lub w kinie. Tak, jak to właśnie robił teraz. Ten stan często powoduje, że miłość, cała radość z nią związana powszednieje. Z uczucia rodzi się obowiązek. Po jakimś czasie zaczął się zastanawiać, jaka siła może spowodować, że wieczorem żona nie ma ochoty nawet na wspólną rozmowę przy kieliszku wina i przytulenie dla dawania sobie ciepła. Seks jest wspaniałą przyprawą miłości, ale nie jest niezbędny, nie jest konieczne częste używanie tej przyprawy. Natomiast bliskość, uczucie ciepła bijącego od drugiej, ukochanej osoby to jest właśnie sens życia w miłości. Pewnego razu, głośno stwierdził, że jego żona jest, jak modliszka. Po zapłodnieniu najchętniej odgryzłaby mu głowę, żeby nie przeszkadzał w dalszym życiu. Po urodzeniu pierwszego dziecka w krótkim czasie wystąpiły pierwsze objawy znudzenia mężem. Ale jeszcze nie było tak źle. Natomiast, gdy pojawiło się drugie dziecko, mające odświeżyć i wzmocnić ich związek, skończyło się niemal wszystko, co dobre. Już nie było wieczornych rozmów o literaturze i filmie. Już nie zachwycali się wspólnie sobą. Seks, tak wspaniały kiedyś, właściwie nie istniał. Kiedy już czuł, że dłużej nie zniesie czekania, po wielu prośbach prawie zmuszał żonę do uprawiania fizycznej miłości. Co dziwne, przeżywała rozkosz, mimo stawianego zwykle na początku oporu. Zastanawiał się czy właśnie to Jego żona lubi. Jednak nawet Jego pocałunki budziły u Jego żony obrzydzenie. Posunęła się nawet do demonstracyjnego plucia, kiedy ją całował... Wielokrotne próbował przeprowadzić z nią rozmowy na temat przyczyn rozpadania się ich związku. Jednak kończyły się one zawsze awanturami, które pogłębiały w Nim poczucie winy, choć na dobrą sprawę Jego wina polegała chyba tylko na tym, że żyje. Pytał ją, dlaczego Go odrzuca, nazywała Go wówczas ,,niewyżytym psem". Prosił, by udali się ze swoimi problemami do poradni - twierdziła, że chce z niej zrobić wariatkę. Tymczasem On wciąż tkwił przy niej wierny, jak pies i osiągał powoli stan bliski szaleństwa spowodowany nie odwzajemnianą miłością. Nagle z rozmyślań wyrwało Go uderzenie w ramię. - Przepraszam - powiedział do kobiety, którą potrącił idąc chodnikiem. - Nie szkodzi, widzę,