Zula i magiczne obrazy

?Zula to jedyna baba, o której da się czytać? ? stwierdził mój siedmioletni syn po lekturze pierwszej części cyklu Czarodziejka Zula autorstwa Nataszy Sochy. I to właściwie mogłoby wystarczyć za recenzję, ale nie wypada mi zostawić Was z jednym zdaniem. Dzisiaj pochylę się nad trzecią częścią cyklu, która towarzyszyła naszym wieczorom w ostatnim czasie ? Zula i magiczne obrazy. Rezolutna dziewczynka, która mieszka ze swoimi niezwykle oryginalnymi ciotkami, w najnowszej książce Sochy staje w obliczu wielu zagadek do rozwiązania. Wszystko za sprawą magicznego niebieskiego domku, pojawiającego się nocami na pobliskiej Poziomkowej Polanie. Zula wraz ze swoimi kolegami, Kajtkiem i Maksem, postanawiają dowiedzieć się wszystkiego na temat tajemniczego zjawiska. Być może mała czarodziejka nie wpakowałaby się w całą kabałę, gdyby nie jej wrodzona ciekawość, która udzieliła się całej trójce, doprowadzając do zniknięcia jednego z chłopców. Jak się bowiem okazuje, w owym niebieskim domku mieszka trochę demoniczny Armadoniusz Saturnin Pierwszy, a budynek pełen jest żyjących obrazów. W jednym z nich znika Maks, a jego odnalezienie jest możliwe tylko wówczas, gdy cała ferajna (czyli Zula, Kajtek, kameleon Filip oraz kot Pazur) odgadną zagadki przygotowane przez złośliwego Armadoniusza.

Socha jak zwykle dała upust swojej wyobraźni. Armadoniusz, który samym swoim imieniem wywołuje uśmiech na twarzy dziecka (sprawdzone!), stał się przykładem nieprzyjemnego, ironicznego i zgryźliwego człowieka. Trójka przyjaciół to przykład doskonałej przyjaźni, w której obowiązuje zasada: jeden za wszystkich, wszyscy za jednego. Właściwie to nawet nie chodzi tutaj o odnajdywanie wielkich treści ? rozrywka, jaką serwuje nam autorka i pobudzana przez tworzone przez nią historie fantazja są ogromną wartością całej serii. Tym, co przekonało mnie do przygód Zuli jest fakt, że te historyjki nie trącają infantylizmem, który niestety jest obecny w wielu książkach dla dzieci w wieku wczesnoszkolnym. Podoba mi się to do tego stopnia, że nie chcąc czekać na moment, w którym w towarzystwie syna zasiądę przy lekturze, w przypadku każdej części Czarodziejki Zuli poświęcałam wieczór na samotną lekturę całej książki. Świetnie napisana, dobrze zilustrowana, dla mojego syna jest idealną lekturą na wieczór, a dla mnie odskocznią od literatury dla dorosłych. Czasem warto dać się porwać.

Książki o Zuli i jej przygodach bardzo przypadły mi do gustu. Również moje dziecię chętnie słucha o przygodach Zuli, Kajtka i Maksa, którzy co rusz wymyślają coś ciekawego. I tym razem Natasza Socha przygotowała dla małych czytelników ciekawą i wartościową książkę. W czasie czytania możemy dowiedzieć się kilku ciekawostek, którymi możemy zabłysnąć w czasie rozmowy w towarzystwie.