W masce jej do twarzy

a, że cię­żar­na Ola ma no­we­go part­ne­ra, była dla niej ta­kim szo­kiem. Roz­dział 2 Alek­san­dra jesz­cze parę mie­się­cy temu, bę­dąc w pią­tym mie­sią­cu dru­giej cią­ży, prze­ży­wa­ła na­praw­dę cięż­kie chwi­le. Nie dość, że mio­ta­ły nią emo­cje spo­wo­do­wa­ne roz­sta­niem z oj­cem dziec­ka, to jesz­cze ten okrop­ny stan bło­go­sła­wio­ny wca­le nie był dla niej przy­jem­ny. Nie­na­wi­dzi­ła swo­jej cią­ży. Czu­ła się w niej kosz­mar­nie. Wy­mio­to­wa­ła co dzień i mdli­ło ją, gdy tyl­ko prze­cho­dzi­ła obok lo­dów­ki. A za­miast przy­bie­rać na wa­dze, jak dzia­ło się po­przed­nim ra­zem, do­słow­nie chu­dła w oczach. Cóż, sa­mot­na cią­ża, bez wspar­cia dru­giej po­łów­ki, dla każ­de­go praw­do­po­dob­nie by­ła­by cięż­kim do­świad­cze­niem. Nie wspo­mi­na­jąc o tym, że Ola mia­ła pod opie­ką syn­ka, któ­ry wkra­czał w nie­szczę­sny okres bun­tu dwu­lat­ka. Ob­ja­wia­ło się to mię­dzy in­ny­mi tym, że na ścia­nie lą­do­wa­ły ka­nap­ki, któ­re z ta­kim ser­cem mu szy­ko­wa­ła, wy­ci­na­jąc krom­ki chle­ba w sło­necz­ka i pie­ski z jego ulu­bio­nej baj­ki. Je­dy­ną chwi­lę od­po­czyn­ku mia­ła wte­dy, gdy syn był w żłob­ku. Na szczę­ście nie pro­te­sto­wał, gdy go tam za­pro­wa­dza­ła. Uwiel­biał inne dzie­ci, dzie­lił się z nimi swo­imi nie­spo­ży­ty­mi po­kła­da­mi ener­gii. Nie­ste­ty, były też dni, gdy Ola sie­dzia­ła na pod­ło­dze i wy­le­wa­ła z sie­bie li­try łez, nie wie­dząc, co po­win­na ze sobą zro­bić. Bała się o sie­bie, bała się o syna i o ten za­ro­dek, któ­ry ro­snął u niej w brzu­chu. Z po­cząt­ku tak go na­zy­wa­ła, ale gdy wresz­cie po­czu­ła jego ru­chy, zro­zu­mia­ła, że ten mały brzdąc ni­cze­mu nie jest wi­nien i musi go po­ko­chać bez­gra­nicz­nie. Od tam­te­go mo­men­tu tak się sta­ło. Nie zmie­ni­ło to jed­nak fak­tu, że po pro­stu czu­ła się nie­szczę­śli­wa i sa­mot­na. Pew­ne­go dnia, kie­dy Ta­dzio lub Lu­cjan - bo tak wła­śnie miał na­zy­wać się jej nie­na­ro­dzo­ny dru­gi syn - był już wiel­ko­ści ba­kła­ża­na, Alek­san­dra obu­dzi­ła się kil­ka mi­nut przed szó­stą. Zbu­dził ją Ignaś, któ­re­go łó­żecz­ko sta­ło w jej po­ko­ju. Cho­ciaż dość dłu­go wtu­la­ła gło­wę w po­dusz­kę, uda­jąc, że nie sły­szy jego wo­ła­nia, syn nie da­wał za wy­gra­ną i krzy­czał co­raz gło­śniej. W koń­cu była zmu­szo­na się pod­dać i wstać. Nikt ni­g­dy nie zro­zu­mie bólu mat­ki, je­śli mat­ką nie zo­sta­nie. Je­śli dzwo­ni bu­dzik, moż­na go wy­łą­czyć albo na­wet wy­rzu­cić przez okno. Dziec­ka się nie wy­rzu­ci. Bę­dzie krzy­czeć do skut­ku, aż mat­ka wsta­nie, choć­by w tym cza­sie resz­ta spo­łe­czeń­stwa prze­krę­ca­ła się do­pie­ro na dru­gi bok. Alek­san­dra po­de­szła do Igna­ce­go i na­chy­la­jąc się nad nim, spoj­rza­ła w jego ślicz­ne nie­bie­skie oczy prze­peł­nio­ne mi­ło­ścią. Ten wi­dok za­wsze ła­go­dził jej ner­wy. Przy­tu­li­ła chłop­ca, po­ło­ży­ła obok sie­bie w łóż­ku i dała mu do za­ba­wy ksią­żecz­kę o smo­kach. Ra­nek był wy­jąt­ko­wo rześ­ki, a moc­ne świa­tło prze­bi­ja­ją­ce się przez czę­ścio­wo za­sło­nię­te ża­lu­je zwia­sto­wa­ło, że nad­cho­dzi uro­czy dzień. Cho­ciaż dla Alek­san­dry dni od pew­ne­go cza­su i tak wy­glą­da­ły iden­tycz­nie. Zle­wa­ły się ze sobą w nie­koń­czą­cy się ciąg mo­no­ton­nie sza­rej ru­ty­ny. By­wa­ły dni, gdy ma­rzy­ła o tym, by wró­cić do biu­ra i stać się przy­kład­nym pra­cow­ni­kiem, któ­ry ślę­czy przed kom­pu­te­rem 8 go­dzin dzien­nie, a w domu za­sta­je ci­szę, spo­kój i od­po­czy­nek. Za­miast tego Ola pra­co­wa­ła zdal­nie z domu, gdy jej syn prze­by­wał parę go­dzin w żłob­ku. Zresz­tą, nie mia­ła od dłuż­sze­go cza­su na­wet siły na to, by prze­do­sta­wać się na dru­gi ko­niec War­sza­wy do miej­sca, w któ­rym pra­co­wa­ła. Cze­ka­ła prze­cież, aż wy­buch­nie i na świe­cie po­ja­wi się ko­lej­ny czło­nek ro­dzi­ny, któ­re­go bę­dzie mu­sia­ła wy­kar­mić. . . . ...(fragment)... Całość dostępna w wersji pełnej. Spis treści Kar­ta ty­tu­ło­wa Kar­ta re­dak­cyj­na Pro­log GRU­DZIEŃ Roz­dział 1 Roz­dział 2 Roz­dział 3 Roz­dział 4 Roz­dział 5 Roz­dział 6 Roz­dział 7 STY­CZEŃ Roz­dział 8 Roz­dział 9 LUTY Roz­dział 10 Roz­dział 11 MA­RZEC Roz­dział 12 Roz­dział 13 Roz­dział 14 KWIE­CIEŃ Roz­dział 15 Epi­log