Show mojego życia

iaz­da pro­gra­mu, jak to gwiaz­da, gwiaz­do­rzył. Kie­dy w koń­cu sko­czył, usły­sza­łam gło­śny trzask, a po­tem krzyk: - Aua! O kur­wa! - Ope­ra­tor na­tych­miast zwró­cił ka­me­rę na ko­la­no męż­czy­zny. Za­raz po­tem pod­biegł dru­gi ope­ra­tor i ka­zał mi po­dejść do fa­ce­ta i za­py­tać, czy wszyst­ko z nim w po­rząd­ku. Tam­ten da­lej ję­czał, a ja so­bie już wy­ro­bi­łam o nim zda­nie. Czu­łam się po pro­stu za­że­no­wa­na, że za­gra­łam w ta­kim te­atrzy­ku. Ale ja­kie było moje za­sko­cze­nie, gdy oka­za­ło się, że to było praw­dzi­we. Męż­czy­zna nie uda­wał, a na­praw­dę cier­piał i przez na­stęp­ne trzy mie­sią­ce cho­dził w gip­sie. Da się uda­wać wie­le. Nie wszyst­ko moż­na za­pla­no­wać. Ży­cie może za­sko­czyć każ­de­go. Jed­no jest pew­ne: ka­me­ra ni­g­dy tego nie prze­oczy. Rozdział 3 Ma­tyl­da TE­RAZ By­wam dum­na z tego, jak do­brze wy­cho­dzi mi okła­my­wa­nie sa­mej sie­bie. Cza­sa­mi na­wet nie po­tra­fię otwo­rzyć oczu i uwie­rzyć w to, że to się dzie­je na­praw­dę. Gdy coś mnie boli, od­py­cham to od sie­bie da­le­ko, sta­ra­jąc się wmó­wić so­bie, że to fik­cja. Nie wiem, czy tyl­ko ja tak ro­bię, czy może tak po pro­stu jest ła­twiej. Przy­my­kam oczy i uda­ję, że coś ni­g­dy nie mia­ło miej­sca. Co w za­sa­dzie wca­le nie jest do­brym roz­wią­za­niem. Tym ra­zem po­sta­no­wi­łam jed­nak ze­rwać ze wszyst­kim nie­do­po­wie­dze­nia­mi. Pro­szę bar­dzo, siedź, rycz i się za­mar­twiaj! Taki wła­śnie mia­łam plan po tym, jak zo­sta­łam po­trak­to­wa­na przez Lu­cia, i po tym, co ja zro­bi­łam Tom­ko­wi. Trud­no jest mi na­wet po­wie­dzieć, kto w tym wszyst­kim wy­szedł na gor­sze­go czło­wie­ka: czy ten pier­do­lo­ny Hisz­pan, czy po pro­stu By­łam sama jak pa­lec, a więc mo­głam so­bie ry­czeć i mieć w du­pie to, co inni o mnie po­my­ślą. Mu­sia­łam być wresz­cie szcze­ra sama ze sobą. Za­cho­wa­łam się fa­tal­nie. Ka­ry­god­nie! Wy­da­je mi się na­wet, że przy­go­da z hisz­pań­skim fiu­tem, któ­ry po­trak­to­wał mnie jak zwy­kłą kur­wę, była dla mnie pew­ne­go ro­dza­ju na­ucz­ką od losu. Na­ucz­ką, któ­ra dała mi szan­sę na wpie­prze­nie się w jesz­cze więk­sze kło­po­ty, bo prze­cież mia­łam za co je te­raz opła­cać. Było mi jed­nak za mało. Pie­nię­dzy To­ma­sza nie mia­łam za­mia­ru ru­szać - ni­g­dy. Po­zbie­ra­łam się oko­ło siód­mej. No cóż, co się sta­ło, to się nie od­sta­nie. Da­łam dupy, a ko­leś mi za to za­pła­cił. Czu­łam się z tym obrzy­dli­wie, ale prze­cież ja tego nie chcia­łam, a zresz­tą nie za­mie­rza­łam wieść ta­kie­go ży­cia. To był czy­sty przy­pa­dek, nie­pla­no­wa­ny in­cy­dent. Nie je­stem dziw­ką, cho­ciaż on tak mnie na­zwał. A zresz­tą, pie­przę to, co ktoś so­bie o mnie po­my­śli. Ze­szłam na dół i za­re­zer­wo­wa­łam w re­cep­cji po­byt na kil­ka ko­lej­nych nocy. Na­stęp­nie, zgod­nie z za­le­ce­nia­mi re­cep­cjo­nist­ki, uda­łam się na śnia­da­nie na pierw­sze pię­tro. Gdy tyl­ko prze­kro­czy­łam próg sali, ser­ce za­bi­ło mi moc­niej, gdyż w od­da­li za­uwa­ży­łam ko­le­gów mo­je­go eks­ko­chan­ka. Po­sta­no­wi­łam sta­wić im czo­ła. Otrze­pa­łam ubra­nie i z pod­nie­sio­ną gło­wą po­de­szłam do bu­fe­tu, by wy­brać so­bie coś do zje­dze­nia. To on po­wi­nien się wsty­dzić tego, co zro­bił, nie ja. Ja­sne, że trzę­słam się jak ga­la­re­ta, ale da­łam radę! W gło­wie mia­łam już go­to­wy sce­na­riusz: gdy tyl­ko po­ło­żę ta­lerz na sto­le, po­dej­dę do Lu­cia i strze­lę mu w pysk, a sto­ją­cy przed nim sok wy­le­ję mu na czu­bek gło­wy. Nie na­le­żę do osób, któ­re szcze­gól­nie po­wstrzy­mu­ją emo­cje, ale da­łam so­bie z tym spo­kój. A szko­da. Mia­łam szan­sę od­dać mu pie­nią­dze, ale po­sta­no­wi­łam, że jed­nak za­cho­wam je dla sie­bie. Za­to­pi­łam wzrok w mi­sce wy­peł­nio­nej jo­gur­tem z mu­esli. - Moż­na się przy­siąść? - ktoś na­gle zwró­cił się do mnie, a ja od­ru­cho­wo od­mó­wi­łam. Mia­łam już dość po­zna­wa­nia no­wych lu­dzi. . . . ...(fragment)... Całość dostępna w wersji pełnej. Spis tre­ści Kar­ta ty­tu­ło­wa Kar­ta re­dak­cyj­na Wstęp Pro­log Część 1 Roz­dział 1 Roz­dział 2 Roz­dział 3 Roz­dział 4 Roz­dział 5 Roz­dział 6 Roz­dział 7 Część 2 Roz­dział 8 Roz­dział 9 Roz­dział 10 Roz­dział 11 Roz­dział 12 Część 3 Roz­dział 13 Roz­dział 14 Roz­dział 15 Epi­log