Uwodziciel Bel Ami

elle, która przed chwilą rozmawiała z panią Forestier, zwróciła się niespodzianie w jego stronę. - Więc zamierza pan próbować swych sił w dziennikarstwie? Zaczął jej wówczas opowiadać coś niejasno o swych projektach na przyszłość, a następnie podjął tę samą rozmowę, jaką prowadził przed chwilą z panią Walterową. Teraz, lepiej orientując się w poruszanych tematach, mógł zabłysnąć. Powtarzał jako własne myśli to, co usłyszał, spoglądając bez przerwy w oczy siedzącej naprzeciw niego kobiety, jakby pragnął nadać swym słowom jakieś głębsze znaczenie. Ona ze swej strony opowiedziała mu parę anegdot z werwą kobiety, która wie, że jest dowcipna, i pragnie być zawsze interesująca; jej sposób bycia nabierał cech pewnej poufałości: kładła rękę na ramieniu Duroya, zniżała głos, mówiąc mu jakieś błahostki, co nadawało im charakter zwierzeń. Bliskość tej młodej kobiety, która okazywała mu zainteresowanie, wprowadziła Duroya w uniesienie. Pragnął móc natychmiast poświęcić się dla niej, bronić jej, pokazać, co jest wart. Powolność, z jaką odpowiadał na jej pytania, wskazywała na wytężoną pracę myśli. Lecz nagle, bez powodu, pani de Marelle zawołała: - Laurynko! Dziewczynka podeszła. - Usiądź tutaj, moje dziecko, przy oknie mogłabyś się zaziębić. Duroya ogarnęła szalona chęć uściskać małą, jak gdyby jakaś cząstka tego pocałunku miała później dotrzeć do jej matki. - Czy pozwoli panienka, że ją pocałuję? - zapytał wytwornie, ojcowskim tonem. Dziewczynka podniosła na niego oczy ze zdziwieniem. - Powiedz: dobrze, proszę pana, pozwolę, ale tylko wyjątkowo dzisiaj - rzekła, śmiejąc się, pani de Marelle. Duroy wziął dziewczynkę na kolana i musnął wargami jej włosy faliste i miękkie. - Co, moja córka nie uciekła? - zauważyła ze zdumieniem pani de Marelle. - To nadzwyczajne! Na ogół pozwala się całować tylko kobietom. Widocznie nie można się panu oprzeć, panie Duroy. Młody człowiek zaczerwienił się i nic nie odpowiedziawszy, kołysał lekko dziewuszkę na kolanie. Podeszła do nich pani Forestier i wydała okrzyk zdumienia: - Laurynka obłaskawiona? Wprost nie do wiary! Również Jakub Rival z cygarem w ustach zmierzał w ich stronę. Duroy wstał, aby się pożegnać. Bał się, że jakimś niezręcznym słowem mógłby popsuć to, co udało mu się osiągnąć, zaszkodzić rozpoczętym podbojom. Ukłonił się, uścisnął lekko wyciągnięte ku niemu małe dłonie kobiet i potrząsnął energicznie dłońmi mężczyzn. Zauważył, że ręka Jakuba Rivala, sucha i ciepła, odpowiedziała serdecznie na jego uścisk, ręka Norberta de Varenne, wilgotna i zimna, wymykała się spomiędzy palców, ręka papy Waltera, zimna i miękka, pozbawiona była wyrazu, a ręka Forestiera pulchna i letnia. - Jutro o trzeciej, nie zapomnij - powiedział mu półgłosem przyjaciel. - Och, nie bój się, nie zapomnę! Znalazłszy się na schodach, miał ochotę puścić się biegiem, tak gwałtowna była jego radość. Zaczął przeskakiwać po dwa stopnie, gdy nagle w wielkim lustrze na drugim piętrze zauważył pana, który w podskokach zmierzał mu na spotkanie; zatrzymał się zawstydzony, jakby przyłapano go na gorącym uczynku. Następnie przyglądał się sobie długo, oczarowany, że jest tak ładnym chłopcem. Uśmiechnął się do siebie z zadowoleniem, a następnie, żegnając się ze swym odbiciem, ukłonił się bardzo nisko, ceremonialnie, tak jak się kłania wybitnym osobistościom. III Kup książkę w pełnej wersji. IV Kup książkę w pełnej wersji. V Kup książkę w pełnej wersji. VI Kup książkę w pełnej wersji. VII Kup książkę w pełnej wersji. VIII Kup książkę w pełnej wersji. IX Kup książkę w pełnej wersji. X Kup książkę w pełnej wersji. XI Kup książkę w pełnej wersji. XII Kup książkę w pełnej wersji. XIII Kup książkę w pełnej wersji. XIV Kup książkę w pełnej wersji. XV Kup książkę w pełnej wersji. XVI Kup książkę w pełnej wersji. XVII Kup książkę w pełnej wersji. XVIII Kup książkę w pełnej wersji.