Trzynasta opowieść

Młoda biografka, Margaret Lea przyjeżdża do Vidy Winter. Bardzo ceniona autorka wielu powieści pragnie aby to Lea spisała historie jej życia. Koleje losów Winter są niezwykle tajemnicze. Ta kobieta jeszcze nigdy nie przedstawiła choćby dwóch takich samych wersji swojej doczesnej wędrówki. Ze wspomnień powoli wyłania się obraz Isabelle i jej brata Charliego. Dwoje bardzo dziwnych ludzi. Sprytna manipulantka i porywczy a jednocześnie stroniący od towarzystwa mężczyzna. Siostra i brat. Dziś ich posiadłości to tylko ruina i zgliszcza, ale kiedyś Angelfield tętniło życiem. Wszystko za sprawą dwóch bliźniaczek. Emmeline i Adeline. Tak bardzo podobnych fizycznie i tak różnych pod względem emocjonalnym. I choć dziś posiadłości już nie istnieje, to sekrety, które tam się narodziły i nagromadziły, wciąż są żywe. Co wie tan ten temat znana autorka?
Czy to będzie kolejna nic nie wnosząca opowieść czy może prawda dojdzie do głosu?

Początki z tą lekturą miałam ciężkie. Bohaterowie się mnożyli, przytłaczali swoją ilością i obecnością. Isabelle irytowała zachowaniem, zresztą podobnie jak Charlie. Mnogość wątków, z pozoru nie powiązanych ze sobą, powodowała zawrót głowy. Jednak kiedy fabuła weszła na właściwe tory, kiedy w akcji pojawiły się bliźniaczki, w końcu zagłębiłam się na dobre w tej historii, pełnej tajemnic, swego rodzaju mistycyzmu, miłości, pasji, smutku, rozpaczy. Przewija się tu cała gama emocji związanych z wydarzeniami. To swego rodzaju powieść w powieści. I mimo, że wstęp był nużący, cieszę się, że dałam szansę tej książce. W tej urzekającej powieści można się zatracić. Zatopić w wydarzeniach spowitych gęstą aurą tajemnic, w której nieszczęście nie opuszcza bohaterów. Akcja nabiera tempa bardziej powoli. Autorka niespiesznie dozuje czytelnikowi relacje z przeszłości, stopniując i odsłaniając pojedyncze sekrety. To tylko nasuwa kolejne pytania i powoduje chęć poznań prawdy. Chyba właśnie dlatego ,,Trzynasta opowieść" jest tak wciągająca i zarazem fascynująca. Im bliżej zakończenia, tym mniej chętnie do niego dążyłam. Są takie książki, które pragnie się czytać i czytać z nadzieją, że koniec nie nastąpi. I taką właśnie historię utkała Diane Setterfield.

?Ludzie znikają, kiedy umierają. Ich głosy, śmiech, ciepło ich oddechu. Ich ciało. A w końcu także kości. Wygasa żywa pamięć o nich. To okropne i naturalne zarazem. Niektórzy jednak unikają tego unicestwienia. Bo istnieją nadal w książkach?

W ostatnich miesiącach większość przeczytanych przeze mnie książek z działów romans i fantastyka zawiodła mnie i chętniej zaczęłam czytać literaturę piękną.
?Trzynasta opowieść? to jedna z książek, która wywarła na mnie niesamowicie pozytywne wrażenie choć nie miałam wygórowanych wymagań podczas zakupu. Tak jak w przypadku większości książek, które kupuję tak i tutaj nie czytałam opisu, więc nie miałam pojęcia czego się spodziewać prócz tego, że jest polecana.
Jeśli lubujecie się w historiach, które są snute jak opowieści, przez które, pomimo wolnego tempa wydarzeń, po prostu płynie się i rozkoszuje każdym słowem ta książka będzie idealna dla Was.
Saga rodzinna Angelfieldów, w której odnajdziemy więcej smutku niż radości. Tajemnice, które ?ciągną? się przez kolejne pokolenia i nie dają o sobie zapomnieć. Rodzinna posiadłość skrywająca wiele sekretów, która idealnie wpasowuje się w gotycki styl i to co najważniejsze w tej historii to siostrzana miłość, coś dzięki czemu jest się w stanie przeżyć najgorsze chwile w swoim życiu.
Klimatyczna i mroczna historia, w której czuć smutek i melancholię. Pozycja niesamowita, bo w przepiękny sposób oddaje hołd czytelnictwu. Ja jestem nią zauroczona.