Thorgal Bitwa o Asgard (twarda)

Z perspektywy trzeciego albumu widać, jak bardzo potrzebna (i niestety późna) była zmiana scenarzysty cyklu Thorgal. Z pewnością serii nie uda się już wspiąć na poziom z czasów fabularnej prosperity, jednak przynajmniej udało się powrócić do poziomu dobrego. Przede wszystkim strasznie bardzo ogromnie podoba mi się nowy sposób malowania (bo już nie rysowania) zaproponowany przez Rosińskiego. Ale wiadomo że gusta są różne i wielu (większość?) woli starą, poczciwą i uświęconą w najgenialniejszych albumach serii kreskę. Fabuła, jak można się było spodziewać, ciągnie wątek z „Ofiary”. Akcent położony jest na świat bóstw, w których krainie dzieje się spora część akcji. W żadnym dotychczasowy albumie nie pojawiło się tylu bogów na raz, a wielu ma tu swój debiut. Sente czerpie z mitologii nordyckiej pełnymi garściami. Akcja dziejąca się w normalnym świecie (dla odróżnienia dość uboga) dotyczy pościgu za porywaczami nowego członka rodziny Aegirssonów, Anielem. Niektóre elementy fabuły mogą nasuwać przypuszczenia, że Yves Sente sam nie wie jak skończy się ta historia: 1. po co wprowadzał towarzyszy Jolana dwa albumy temu, skoro tak łatwo zrezygnował z tych postaci; 2. zmienił o połowę wiek chłopięcia w którym ma dokonać się inkarnacja Kahaniela de Valnor; 3. Thorgal mimo naglącego celu, błąka się prze karty albumu niewiele wnosząc (chyba ze znajomości które zawiązuje będą kluczowe w przyszłości). Ogólnie jednak to co Jolan wyprawia w Asgardzie wynagradza wymienione słabości. Wygląda na to że nasz milutki blondasek nie będzie wzorem ojca taką ciepłą kluchą jeśli chodzi o życie rodzinne i uczuciowe ;-). Co prawda Thorgal zawrócił w głowie Strażniczce Kluczy, ale „między nimi nic nie było”... Tymczasem Jolanek... Rzecz oczywiście dla wiernych fanów. Czytelnik który nie jest obeznany z poprzednimi częściami cyklu będzie nieco zagubiony.