Strupki (twarda)

Niezwykle refleksyjna, skupiająca się na wspomnieniach, na powrotach do przyszłości.

Pola główno bohaterka wychowana była przez babcię na wsi wraz z swoją siostrą Ireną.
Spędzała czas beztrosko, korzystając z uroków polskiej wsi, w książce można dostrzec duży sentyment do tych czasów. Po beztroskim dzieciństwie Pola opuszcza rodzinną wieś i wyjeżdza na studia wymazując po częsci ze swojego życia ten świat. Gdy po layach wraca, rodzinnu dom utożsamia z czasem wspomnień, odnoszącym się do życia na wsi. Gdzie czas zdecydowanie wolniej płynął, wspomina ser odciskany przez tetrową szmatkę, naleśniki, konfitury czy wodę z kwaskiem cytrynowym na nocne pragnienie. To takie obrazy które i ja wspominam z swojego dzieciństwa.
Powrót Poli na wieś to nie tylko czas wspomnień, lecz również rozliczenie się z przeszłością czy odkrycie tajemnic rodzinnych.

Książka o tęsknocie, samotności i poszukiwaniu siebie. Szukanie odpowiedzi na nurtujące pytania i powracanie do bycia tu i teraz, główna bohaterka dochodzi do wniosku, że jednak było jej za mało, gnała nie wiadomo za czym. A teraz trudno odzyskać te utracone chwile.
Uciekała przed tym co najbardziej kochała.

Bardzo dobry debiut.

Pola, młoda kobieta po kilku latach wraca na wieś - do domu rodzinnego, by zmierzyć się z bolesną rzeczywistością jaką jest śmierć ukochanej babki. Pola traci nie tylko bliską babcię ale i przyjaciółkę, życiową mentorkę . Traci też szansę otrzymania odpowiedzi na ważne dla niej pytania....

"Strupki" to opowieść o poszukiwaniu własnej tożsamości i odpowiedzi na pytania "Kim jestem?", "Skąd pochodzę?" . To książka o rodzinnych relacjach owianych tajemnicami i niedopowiedzeniami. O niespełnieniu i poszukiwaniu własnego JA. Ale też o starości, starości która niekiedy cicho zabija od środka ale nie pozwala jeszcze umrzeć....

"Strupki" to piękna, niebanalna, żywa proza. Czytanie jej to balsam dla duszy. O rzeczach niełatwych autorka pisze pięknie. O sprawach niezrozumiałych pisze z cierpliwością, a kwestie bolesne porusza dojrzale, z dużą dozą wyrozumiałości. Piękny język, wysmakowany styl i niecodzienne słownictwo bogate w metafory. A wszystko to tak łatwe w odbiorze. Autorka porusza ważne i trudne problemy egzystencjalne bez zbędnego patosu i dzięki czemu nie mierzymy się z jakimiś filozoficznymi i górnolotnymi przemyśleniami a ciekawymi, mądrymi spostrzeżeniem nad kondycją rodzinnych relacji i domu rodzinnego.Pięknie oddany klimat wsi i upalnego lata. Czytelnik przenosi się wręcz do dzieciństwa, wakacji spędzonych u babci. Pani Paulina umiejętnie dobiera słowa tworząc opisy czasu i miejsca akcji, że czytając czułam zapach babcinej drożdżówki, smak babcinego kompotu. Poczułam zapach babcinych ubrań i domu...

Autorka odkurzyła moje własne wspomnienia odłożone gdzieś w mojej głowie...... Myślę że to duża umiejętność pisarska by w tak niebezpośredni sposób,niespostrzeżenie obudzić w czytelniku uśpioną część przeszłości i zachęcić do odpowiedzi na pytanie : A skąd ja pochodzę? Co oznacza dla mnie że mam taką a nie inną przeszłość, w takim a nie innym domu..?

Rzetelnie i prawdziwie także ukazana społeczność wiejska i mentalność ludzi starszych...
Ciekawi bohaterowie, z duszą.

"Strupki" to spora dawka refleksji i powrotu do korzeni..
Dla czytelnika lubiącego prozę niekomercyjną, niecodzienną, tą która nie mówi o wszystkim wprost...