Sierota z Warszawy

Zazwyczaj obawiam się spotkań z literaturą wojenną. Szczegółowe opisy okrucieństwa i wszechobecnej śmierci potrafią skutecznie zawładnąć myślami. Lecz z drugiej strony niezwykle ważnym elementem ludzkiej egzystencji jest historia, a ?osoby, które ignorują historię, zwykle ją powielają?. Dlatego raz na jakiś czas sięgam po książkę o tematyce wojennej i nigdy nie żałuję tej decyzji.

?Sierota z Warszawy? przenosi nas do czasów drugiej wojny światowej. Poznajemy odważnych młodych ludzi, którzy są w stanie poświęcić wiele, aby ocalić drugiego człowieka przed bezlitosnym okupantem. Czytając byłam pełna podziwu, gdyż szczegółowo wykreowani bohaterowie nie poddawali się mimo ogromnego ryzyka i ceny, jaką mogli ponieść za swój niezłomny hart ducha. Prawdopodobnie gdybym znalazła się na ich miejscu, ogarnąłby mnie paraliżujący strach i niemoc. Jednak oni każdego dnia parli do przodu niczym tarany, wciąż pełni wiary i nadziei, że nastanie lepsze jutro. Emila, Roman i Sara nie są jednak postaciami pozbawionymi wad. Niejednokrotnie podczas swoich działań dopadła ich niepewność i wątpliwości. Nadaje to przedstawionej historii autentyzmu i sprawia, że przywiązujemy się do głównych bohaterów.

Czytając opis książki obawiałam się, że wątek romantyczny może zdominować fabułę, czym nieco przyćmi wojenne realia okupowanej stolicy. Na szczęście tak się nie stało, gdyż miłość między Romanem i Emilką narastała powoli i subtelnie. Lecz czy przetrwa trudne czasy?

?Sierota z Warszawy? to przejmująca historia, która na długo zapisze się w pamięci. Dotyka wrażliwej struny każdego czytelnika i pochłania na tyle skutecznie, że momentami masz wrażenie, że to Ty z duszą na ramieniu przechadzasz się po ulicach getta.