Rey Blanco Biały król

Cykl o Antonii Scott ostatnio całkowicie zdominował moje czytelnicze plany i natychmiastowo po skończeniu lektury Czarnej Wilczycy musiałam zabrać się za poznawanie Białego Króla. No coś jest w tym cyklu, co mnie do niego bardzo przyciąga. Czy tom trzeci okazał się równie dobry, co poprzednie? O tym w recenzji poniżej.
Antonia Scott otrzymuje wiadomość, która sprawi, że kobieta na nowo będzie musiała stanąć do walki o bezpieczeństwo swoje i swoich bliskich. Wie, że to gra, w której bardzo trudno wygrać, jednak Antonia nie cierpi przegrywać - i tym razem również nie poniesie klęski. Czy rzeczywistość faktycznie może okazać się straszniejsza, niż się początkowo myślało? Jeszcze tylko jeden przeciwnik do pokonania, tylko jeden...
Powiem Wam tak: nie wiem, jak to się stało, ale pochłonęłam tę książkę w tempie ekspresowym. Zaczęłam wieczorem jednego dnia, by zaraz następnego przewrócić ostatnią stronę... i poczuć coś na kształt pustki. No ten Biały Król wciągnął mnie na tyle, że kompletnie straciłam poczucie czasu i rzeczywistości, a jedyne czym żyłam to ta historia.
O samych głównych bohaterach nie chcę się rozpisywać zbyt rozlegle - Antonię darzę ogromną sympatią i szalenie doceniam jej inteligencję oraz podejście do bardzo trudnych spraw. Jej zdolności analizowania sytuacji i szukanie rozwiązań są czymś dla mnie okrutnie fascynującym i przyznaję, trochę jej tej umiejętności zazdroszczę. Jon z kolei to bohater, o którym nie pisałam za wiele, ale i jego zdołałam bardzo polubić. Choć nie jest umysłem aż tak "ścisłym" czy też analizującym, jak Antonia, to myślę, że stanowi on bardzo dobre jej uzupełnienie ? ten duet nie mógłby wyglądać inaczej, po prostu nie.
To, co zrobił tutaj autor, to jakaś totalna abstrakcja i szczerze mówiąc, nie mam chyba odpowiednich słów, by opisać swoje odczucia względem tej historii tak, by w stu procentach to oddało moje myśli. Akcja zaczęła pędzić już od pierwszej strony, by gdzieś miejscami robić sobie krótkie przystanki i zakończyć swój szaleńczy pęd dopiero na końcu - okrutnie brakowało mi takiej właśnie książki w ostatnim czasie, więc to było dla mnie jak haust świeżego powietrza.
Porwania, pościgi, szantaże i mnóstwo zwrotów akcji - to właśnie cechuje tę część. Nie będę również ukrywać tego, że jest to zdecydowanie najlepsza książka z całego cyklu - pochłonęłam ją najszybciej i byłam najmocniej wciągnięta. No co ja tu więcej będę pisać, ta książka jest po prostu rewelacyjna! I nie mam więcej słów, by to opisać. Może i brzmi to mało obiektywnie, ale naprawdę uważam ten tytuł za świetną książkę, którą spokojnie można pochłaniać w długie jesienne i zimowe wieczory i dostarczy ona niesamowitej rozrywki.
Rey Blanco. Biały Król kompletnie i całkowicie rozkochał mnie w cyklu o Antonii Scott i udowodnił, że czytanie tych książek to jedna z lepszych podjętych przeze mnie decyzji (w ostatnim czasie). Cieszę się, że miałam szansę poznać te powieści i że mogę Wam je teraz polecać, bo uważam, że naprawdę zasługują na uwagę i cały ten szum wokół nich. Jeśli poszukujecie właśnie czegoś takiego, to chwytajcie za książki o Antonii Scott i dajcie się jej porwać.

" - Królowa to najsilniejsza figura na szachownicy - odzywa się on. - Ale bez względu na to, jak silna jest bierka szachowa, nie może zapominać...
-... że zawsze jest ręka, która ją przesuwa - kończy Antonia. "
" Zagramy?"
Antonia Scott otrzymuje zaproszenie do emocjonującej partii, w której zwycięzca może być tylko jeden. Stawkę podbija pojawienie się nowego gracza. Strategia, którą obrał Biały król, budzi zamieszanie i powszechne przerażenie. Poświęcając kolejno mocne figury, toruje sobie drogę do zwycięstwa.
W głowie Antonii panuje chaos, wie, że jeśli chce wygrać musi wyciszyć dziki wrzask małp, który rozbrzmiewa w głębi jej umysłu. A Czerwona królowa bardzo nie lubi przegrywać. W tle słychać miarowe odliczanie upływającego czasu. Minuta po minucie, sekunda, po sekundzie. Trzy, dwa, jeden.....
Rozgrywka godna finału.
Początkowo obawiałam się, czy trzeci tom utrzyma dobry, wysoki poziom. Jednak już sam początek rozwiał wszelkie wątpliwości, całkowicie pochłaniając całą moją uwagę. Można powiedzieć, że Rey Blanco nie tylko nie zwalnia tempa, ale i wrzuca wyższy bieg. Fabuła przemyślana i dopracowana w najmniejszych szczegółach. Z zaciekawieniem odkrywałam kolejne niewiadome, stopniowo stając się uczestnikiem gry, który nie tylko bacznie obserwuje, starając się rozgryźć zamysł Autora, ale i odczuwa emocje i nerwowe odliczanie, im bliżej zakończenia mimowolnie, zaciskając szczęki.. Doskonała kreacja postaci, na czele z Antonią, która nadaje całej serii wyjątkowości.
Serię najlepiej czytać w kolejności, więc zacznijcie od Czerwonej Królowej. Warto.

Książka naprawdę pozytywnie mnie zaskoczyła. Jest pięknie i czytelnie wydana z nieco większym drukiem. Pierwsza rzecz jaką mi się narzuca odnośnie treści, to jej nieprzewidywalność. Rozdziały są krótkie i zatytułowane tak, by dotyczyły najistotniejszej sprawy z danego rozdziału. Jeśli jest jakieś zajście nie wyjaśnione, to przechodzimy do jego rozwiązania w kolejnym dziale, bez względu na to, w jakim czasie do tego doszło. Następnie po jego skończeniu powracamy do czasu obecnego. Tym samym napięcie wciąż tylko wzrasta, gdyż dostajemy kolejne informacje dotyczące problematyki i następne i następne, jakby wymagano od nas byśmy sami skleili je w całość i dowiedzieli się dlaczego ta osoba została porwana. Ten, kto tego dokonał bardzo dobrze się ukrywa. Praktycznie całe jego postępowanie jest dla zmyłki organów ścigania. Nie ważne, że mają najbardziej nowoczesne sprzęty do wykrywania kradzieży, czy oszustw, tym razem i one dały się nabrać. Postacie bardzo często porozumiewają się za sprawą jakiegoś szyfru i kodu, który znają tylko wtajemniczeni. Są gotowi na wszystko w obliczu wielkiego zagrożenia, a przystawieni do muru grają tak, by odnieść jak najmniej strat. Choć gdyby tak dokładniej się przyjrzeć, to kłamią i oszukują tak bardzo, by samemu w to uwierzyć. Bywa, że w pewnym momencie nachodzi na siebie kilka wątków i miałam malutki problem, by je skleić do kupy, ale później zobaczyłam, że wystarczyło poczekać, a one same się rozwiązywały. Każda osoba, która tutaj występuje jest dobrze opisana, nawet te, które nie wnoszą niczego do treści, lecz istotne było jego czy jej zachowanie. Bo tak naprawdę cała książka to jedna wielka gra w którą główna postać musi zagrać. Przeciwnikiem jest osoba równie inteligentna, lecz w bardzo pokręcony sposób. Pragnie niby rywalizacji, ale jeśli po drodze klika osób straci życie, to według niego nic się nie stanie. Trudno jest przewidzieć jego ruchy, gdyż psychika takich osób działa tylko na nielogicznych działaniach, ale na tyle dopracowanych, że można go wziąć za geniusza.
Ogólnie cała książka mi się podobała, tylko bardzo żałuję, że nie czytałam dwóch wcześniejszych tomów. Miałam małe wrażenie, że przez to coś mi umykało, ale nie potrafię powiedzieć co. Chyba, że o to w niej chodziło:-)

"Koniec to dopiero początek..."
"Rey Blanco. Biały król" autorstwa Juana Gomez-Jurado to kolejny, trzeci, a zarazem ostatni tom trylogii thrillerów, która w ostatnim czasie zdobyła wielu zwolenników. Czy Zaczytana Archiwistka również dołączyła do fanów tej serii? Zdecydowanie tak! Gomez-Jurado doskonale wie, jak rozpieścić swojego czytelnika, ale o tym opowiem więcej za chwilkę ;)
"Mam nadzieję, że o mnie nie zapomniałaś. Zagramy?"
Kiedy Antonia Scott otrzymuje tę wiadomość, doskonale wie, kto ją wysłał. Wie też, że w tej grze prawie nie da się wygrać. A Antonia nie lubi przegrywać.
Uciekała, ale rzeczywistość w końcu ją dogoniła. Antonia ma czarny pas w okłamywaniu samej siebie, ale teraz jest dla niej jasne, że jeśli przegra tę bitwę, przegra całą wojnę.
Przyznam, że przeczytałam ten tytuł dość szybko - potrzebowałam zaledwie trzech wieczorów, by przeczytać zwieńczenie historii Antoniny Scott, która jest w mojej topce ulubionych bohaterów. Prawdopodobnie gdyby nie obowiązki dnia codziennego, "pożarłabym" ten tytuł w zaledwie kilka godzin, a na drugi dzień zamiast zmęczenia (spowodowanego zarwaną nocką) czułabym pełną satysfakcję. Czemu? Ponieważ "Biały król" jest po prostu genialny!
Juan Gomez-Jurado serwuje nam nie tylko historię, w której przez prawie cały czas coś się dzieje, ale również powieść, w której na każdym kroku czekają na Was takie zwroty akcji, które wywrócą Wasze czytelnicze życie do góry nogami. Uwierzcie mi na słowo, w tej części autor zarzucił swojemu czytelnikowi spore wyzwaniem - coś czuję, że niewielu z Was będzie w stanie domyślić się przebiegu finału.
Nie tylko autor postanowił nas zaskoczyć, ale również bohaterowie. Oczywiście zdaję sobie sprawę, że nie lubicie spojlerów, dlatego dam Wam małą radę: przygotujcie się na spore emocje, o których zbyt szybko nie zapomnicie!
Czy książkę polecam? Tak, jednak radzę Wam zapoznać się z poprzednimi tomami, tzn. "Czerwoną królową" oraz "Czarną Wilczycą". Czemu? "Biały król" jest nie tylko finałowym tomem, ale również zamyka wszystkie kwestie, które nie doczekały się swojego rozwiązania w poprzednich częściach.
" Królowa to najsilniejsza figura na szachownicy ? mówi Biały Król. ? Ale bez względu na to, jak jest silna, nie może zapominać, że zawsze jest ręka, która ją przesuwa.
? To się jeszcze okaże ? odpowiada Antonia.?