Pożoga

Jeśli ktoś czytał dwa pierwsze tomy serii Ukryte dziedzictwo od Ilony Andrews, to zapewne nie trzeba go namawiać do sięgnięcia po kontynuację, czyli ?Pożogę?. Trzeci tom jest tak samo porywający jak poprzednicy. Akcja wciąga od pierwszych stron, gdy Nevada Baylor mierzy się ze świadomością, że jej babka dowiedziała się o jej umiejętnościach i nadchodzi, by ich sobie podporządkować, a do tego jak zawsze mamy śledztwo i tajemnicę. Dzięki temu połączeniu przeplatające się różne wątki stale podtrzymują zaciekawienie czytelnika. Wisienką na torcie są świetnie skrojone postacie, które natychmiast przykuwają uwagę - żywe, charakterne i interesujące. Każdy z bohaterów zarysowany tak, by zaciekawiać swoją osobą. Bawiłam się przecudnie i nie mogę się doczekać, aż pojawią się inne książki z tego uniwersum - tym razem będzie to trylogia o innej z sióstr Baylor. Na pewno będzie się działo! A póki co serdecznie polecam dotychczas wydane tomy!

Nie wiem czemu, ale przed lekturą "Pożogi" założyłem, że "Ukryte dziedzictwo" to trylogia i jest to moje pożegnanie z Nevadą Baylor i Szalonym Roganem. Bardzo się cieszę, że moje założenia (nie mam pojęcia skąd się one wzięły) okazały się błędne, ponieważ uwielbiam tę serię Ilony Andrews i bardzo chętnie sięgnę po kolejne części.

W "Pożodze" Nevada wraz z Connorem Roganem ma wiele spraw do załatwienia. Musi odnaleźć zaginionego męża swojej klientki, przeciwstawić się własnej babce oraz zadbać o bezpieczeństwo swojej rodziny, czyli dzień jak co dzień u Nevady. Fabuła jest bardzo wartka i nie sposób się nudzić, ciagle dzieje się coś ciekawego, więc naprawdę ciężko przerwać lekturę, gdy już musimy.

Ponadto, warto zwrócić uwagę na nowe postaci pojawiające się w tym cyklu. Każda nowy bohater wprowadza coś nowego do tego świata i nie chodzi mi tylko o inne rodzaje magii, choć tych też jest sporo.

Jedynym małym minusem, dla mnie, bo pewnie niektórym będzie to odpowiadało, były sceny erotyczne, których było więcej niż w poprzednich częściach, a do tego momentami były bardziej szczegółowe.

Zdecydowanie gorąco polecam "Pożogę", jak i poprzednie części tej serii Ilony Andrews, ponieważ jest to wyśmienite urban fantasy z magią i intrygami w roli głównej.

Z początku myślałam, że "Pożoga" jest ostatnim tomem cyklu Ukryte dziedzictwo, autorstwa Ilony Andrews. Po przeczytaniu ostatniej strony wręcz nie mogłam w to uwierzyć, więc zrobiłam to, co każdy zawzięty czytelnik by zrobił - poszukałam odpowiedzi w Googlu. :) I okazało się, moi drodzy, że "Pożoga" wcale nie jest ostatnią częścią! A przynajmniej nie tak do końca. Ilona Andrews napisała (czy napisali, bo to pseudonim małżeństwa) jeszcze kilka następnych części, choć niepisanych z perspektywy Nevady, ale jej młodszej siostry, Cataliny.

Ogromnie mnie to ucieszyło, ponieważ gdybym dostała takie zakończenie całości, od razu odjęłabym punkty. Ale. Trochę zbaczam, więc wróćmy do tematu.

W "Pożodze" fabuła z jednaj strony staje się poważniejsza, bardziej brutalna, a z drugiej nadal nie brakuje w niej humorystycznych fragmentów czy wydarzeń, od których łzy aż płyną po policzkach ze śmiechu. Nevada musi podjąć decyzję, która zaważy nie tylko na jej życiu, ale także na życiu całej rodziny Baylorów. Wszak stworzenie nowego Rodu wiąże się z ujawnieniem światu doszczętnie skrywanych tajemnic...

Do agencji Baylorów zgłasza się Rynda. Kobieta potrzebuje pomocy w odnalezieniu męża, który pewnej nocy po prostu nie wraca z pracy. I nie byłoby w tym nic niepokojącego, gdyby Rynda nie była również byłą narzeczoną Rogana.

Czy Nevadzie uda się uciec od kłopotów? Co z drepczącą jej po piętach babką, Victorią Tremaine, budzącą postrach wśród najpotężniejszych Magnusów?

"Pożoga", podobnie jak dwie poprzednie części, to książka, od której nie da rady uciec. Mimo że ją odkładasz, robisz specjalne przerwy, by nie pochłonąć na raz całej historii, by móc się nią delektować, to i tak twoje myśli krążą wyłącznie wokół Nevady i jej dalszych losów. Ostatecznie więc i tak sięgasz, i czytasz do ostatniej kropki, bo tak zaczarowuje cię świat i bohaterowie.

W trzecim tomie "Ukrytego dziedzictwa" czytelnik staje twarzą w twarz z silną bohaterką. Nevada to kobieta z dominującym charakterem i mimo że jak kocha, to kocha na zabój, to nigdy nie daje sobie wejść na głowę ani w kaszę dmuchać. Mam wrażenie, że to ona była rzeczywistą głową rodziny, a nie matka czy babka. Nevada dodatkowo posiada wyjątkowo cięty języczek, co często było początkiem wielu przezabawnych akcji.

Ilona Andrews w "Pożodze" nie zapomniała (nie zapomnieli?) o bohaterach drugoplanowych. Czytelnik dowiaduje się więcej o umiejętnościach Cataliny, Arabelli czy Leona, czyli sióstr i kuzyna Nevady. Było to świetnym urozmaiceniem, ponieważ inaczej trzecia część bardzo przypominałaby drugą pod względem wątku zaginionego męża/żony i motywu poznawania przeszłości. W zasadzie gdyby nie kwestia zakładania rodu Baylorów, "Pożoga" podobałaby mi się o wiele mniej.

Ostatecznie "Pożogę" polecam! Książka jest niesamowicie wciągająca, wielowątkowa oraz trzymająca w napięciu do ostatniego akapitu. Zresztą, zakończenie sprawi, że zapragnie się więcej. Autorzy wykreowali wyjątkowych bohaterów z krwi i kości, a motyw magii i klasyfikacji magów to powiew oryginalności. W historii nie zabraknie też romantycznych elementów oraz pikantnych scen, co podsyci ogień, a czytelnik ostatecznie znajdzie się w samym sercu pożogi. :)