Ostatnia arystokratka

Kostkowie wracają na Kostkę ????czyli amerykańska rodzina odzyskuje swoje włości w Czechach z całym dotychczaowym inwentarzem. Na miejscu kasztelan, ogrodnik, kucharka, kaczki, kury, gęsi i świnie ???? za to czeskich koron ani widu ani słychu ????
I w skrócie to by było tyle ????
Czeski humor jest specyficzny, ale mi akurat przypadła ta komedia do gustu.
Historię opowiada dziewiętnastoletnia Maria, córka Kostków.
Lekka, przyjemna i szybko się czyta.
Im dalej historia idzie, tym więcej śmiechu. Nie dość, że rodzina jest zwariowana, mają niecodzienne pomysły to i sytuacje są komiczne.
Przyznaję, że humor ociera się o sarkazm i ironię, więc książki nie polecam brać dosłownie tylko z przymrużeniem oka... autor jedzie równo po wszytkich, a szydera to jego drugie imię chyba ????i tak mamy ptzedsawia obrazy bohaterów od matki arystokratki (bardzo specyficznej, tudzież bałwochwalczej Amerykanki) po ojca, który jakoś próbuje odnaleźć się w sytuacji i postawić majątek na nogi, po służbę, która wiecznie jest na NIE????
Typowy odmóżdżacz trochę, na odstresowanie jak najbardziej, ale jeśli szukacie ambitnej lektury, to nie ta????

Czeski humor? Jestem na tak! Dlatego też sięgnęłam po książkę "Ostatnia arystokratka" Evžena Bočka. Miałam nadzieję, że ta lektura nieco mnie rozbawi i pozwoli na odrobinę śmiechu. Wiecie co się okazało? Czytając tę pozycję od @wydawnictwostaraszkola płakałam z rozbawienia! O czym traktuje książka? Otóż opowiada ona o losach amerykańsko-czeskiej arystokratycznej rodziny Kostków, którym przypada w spadku rodzinna posiadłość. Bardzo ułożone jak dotąd życie familii wywraca się do góry nogami. Są zmuszeni przeprowadzić się do rezydencji, a ich wyjazdowi oraz przenosinom towarzyszy cała seria przezabawnych perypetii. Bohaterowie są mega fajnie wykreowani, a z zachowania każdego z nich można boki zrywać. Książka jest super - momentami naprawdę rozśmieszała mnie do łez. Czytając ją bawiłam się przednio. Jest to idealna lektura na poprawę humoru. Na dodatek jest tak płynnie napisana, że czyta się ją błyskawicznie. Mi zajęło to jeden wieczór. I na sam koniec dobra wiadomość - książek o rodzince arystokratów jest więcej, ponieważ jest to seria. Z całą pewnością sięgnę po kolejne tomy. Wam również polecam!

Ostatnia arystokratka to przypadek kliniczny z założeniem natychmiastowej hospitalizacji. Tu nic nie jest tak jak byście sobie myśleli, bo to nie jest normalna książka, normalny autor i normalna historia. Nie możecie tego przewidzieć, wyobrazić, poczynić jakichś założeń. Ta książka jest jak surrealistyczny arsenał atomowy, jak wojny których nie było, jak Ajatollah Chomeini grający przy wódce w rozbieranego pokera z prezydentem Zemanem, jak Ivan Trojan w polskiej telenoweli w roli braci Mroczków, jak Boguś Linda w Dirty Dancing w roli tej stetryczałej pary złodziei, jego, jej, nieważne, czy może nawet jak Burdż al-arab w Kazimierzu nad Wisłą. Tego po prostu nie było, bo dopiero teraz zgrały nam się w czasie, wyjątkowo zdebilała i dekadencka doba i autor, a zarazem Kasztelan jednego z czeskich zamków w jednej osobie, którego z racji nieprzewidywalności należałoby nazwać wielkim zderzaczem hadronów. Pił, ćpał, onanizował się na okrągło, świntuszył z połową personelu, niewykluczone że i wszystko naraz, powody będą dla mnie niejasne aż po grób. Ostatnia Arystokratka ostatecznie nie narodziła się w głowie człowieka stabilnego emocjonalnie.
Kot pod wpływem barbituranów zasypiający w trakcie?..no tak, Deniska, córka wierzyciela zamku i jednocześnie była ćpunka i aktualna anorektyczka, z gównem na twarzy(Pulp Fiction). Kasztelan w szlafroku oczekujący podwyżki biletów do poziomu średniego wynagrodzenia w Czechach, kucharka ciągnąca równo orzechówkę, a na koniec szalona amerykańsko-czeska trójka właścicieli powracająca do swoich europejskich włości. On ze swoją neurotyczno-histeryczno-dwubiegunową osobowością, Ona, Amerykanka, na progu wyobrażeniowej katastrofy, po tym jak kolejna biografia księżnej Diany w niczym nie przypomina jej nowego życia. I na koniec ich córka, jednocześnie narrator, w zasadzie jedyny normalny w tym zwariowanym gronie.

Dorzucić by można jeszcze muflony, turystów, którzy w zależności od optyki, mają być zwabieni, wydojeni, a potem przepędzeni, najlepiej bez zbędnego postoju w kiblu, by nie generować kosztów. Zawsze to niepotrzebny kłopot.

Kiedy zobaczyłam w sieci komentarze czytelników dotyczące cyklu Arystokratka autorstwa Evžena Bočka, pomyślałam, że trzeba koniecznie przeczytać. Liczyłam na dobrą zabawę. Czy się zawiodłam?

Autor pracuje jako kasztelan na zamku w Miloticach. To dla mnie dość egzotyczne zajęcie. Jakoś nigdy nie przyszło mi do głowy, że są jeszcze potrzebni kasztelani... Ale widocznie są. Jeśli więc pan Boček ma w swoim zamku tak "wesoło", jak na opisywanej przez niego Kostce bywało, to chyba potrzebuje sporej dawki prozacu... ;-)

Rodzina Kostków z Ameryki dowiaduje się, iż dziedziczy rodowy zamek Kostka w Czechach. Niewiele myśląc decyduje się przejąć spadek i żyć po hrabiowsku. Na miejscu Kostkowie poznają kasztelana Józefa, który głównie chodzi w szlafroku i zajmuje się nic nierobieniem, kucharkę, panią Cichą, nieustannie degustującą orzechówkę oraz ogrodnika, pana Spocka, którego największym problemem są dopadające go wciąż nieszczęścia.

Posiadanie własnego zamku i służby musi być fantastycznym przeżyciem. Co jednak, jeśli nie ma się ani grosza, by ten stan rzeczy utrzymać? Brakuje funduszy na wszystko, a należałoby jakoś rozhulać to miejsce... W końcu, skoro już jest się arystokratą, trzeba temu zadaniu sprostać.

"Mój ojciec też w nocy nie spał. Grzebał w archiwum, żeby zrozumieć, dlaczego nie jesteśmy miliarderami jak książę Schwarzenberg. Opracował czarną listę przodków, którzy według niego ponoszą największą odpowiedzialność za nasze ubóstwo."

Inne zamki przyjmują tłumy turystów, którzy zwiedzając komnaty hrabiowskie zostawiają tam mnóstwo pieniędzy. Niestety, Józef jest przeciwny turystom i robił do tej pory wszystko, by ich odstraszyć i zniechęcić do odwiedzin. A poza tym nie robił nic.

"Józef ma grypę zawsze, kiedy istnieje zagrożenie, że musiałby coś zrobić."

Na szczęście z pobliskiego zamku Gwiazda do Kostki przenosi się niejaka Milada, której zadaniem jest przywrócić Kostce dawny blask i zarobić mnóstwo pieniędzy na godne życie. Bierze rodzinę i pracowników zamku do galopu... Wigilia na zamku, świniobicie na zamku, jazda konna, zdjęcie z hrabiowską rodziną, zamek totalny. Przeczytajcie, a wszystko to zrozumiecie.

Książka napisana jest w formie dziennika, w którym najmłodsza arystokratka, Maria, opisuje szczegółowo, w sposób bardzo humorystyczny, przeżycia na Kostce całej swojej rodziny i służby. I dwóch niesfornych dogów, bo tę właśnie rasę poważali zawsze przodkowie naszych bohaterów.

Całe szczęście, że czytałam tę książkę w domu. Śmiałam się przez większość czasu nad czytnikiem i nie mogę się doczekać, by poznać losy Kostków opisane w dwóch kolejnych tomach. Jest to lektura świetna na poprawę humoru, po ciężkim dniu. I świetnie się ją czyta komuś na głos. Pod warunkiem, że osoba czytająca będzie potrafiła opanować wybuchy śmiechu ;-)

?Od śmierci drugiej Marii w naszym rodzie panuje tradycja, że to imię przynosi pecha, więc już dwieście lat się go nie używa. Nawet arystokratki, które wżeniły się do naszego rodu i miały na imię Maria, na wszelki wypadek prosiły, żeby zwracać się do nich którymś innym z długiego ciągu imion, które wówczas otrzymywał podczas chrztu każdy szlachcic. Przesądna nie jestem, ale ta transformacja mnie zaskoczyła. Ojciec chyba też się przestraszył, bo zaczął mnie przepraszać, że nie wiedział i zaproponował, że będzie się do mnie zwracał Eleonora. Oczywiście odrzuciłam tę propozycję.? ? fragment książki.

Maria Kostka ? nastoletnia dziedziczka czeskiego rodu Kostków, która całe swe życie spędziła w Stanach Zjednoczonych, pewnego pięknego dnia wraz ze swoimi rodzicami oraz kotką Carycą i prochami przodków ląduje w Czechach. Dokładnie w należącym do jej arystokratycznej rodziny zamku w Kostce, oddalonego siedemdziesiąt kilometrów od Brna. I nie było by nic dziwnego w tym, że prawowici kontynuatorzy rodu wracają na swą ojcowiznę, gdyby nie to, że za ich szlacheckim pochodzeniem nie stoją skrzynie złota, a przynajmniej pękające w szwach bankowe konta. Rodzina Kostków nie ma bowiem grosza przy duszy, żeby utrzymać swoją posiadłość czy opłacić podlegających im kasztelana, ogrodnika i kucharkę. Na ratunek spieszy im prawnik, zajmujący się interesami rodziny i jednocześnie udzielający im pożyczki. Nasi bohaterowie nie mogą jednak długo żyć na kredyt, bo pochodzenie zobowiązuje, należy zatem obmyślić plan naprawczy, dzięki któremu rodowe dziedzictwo zacznie przynosić dochody. I tutaj właśnie zaczynają się przezabawne perypetie Kostków, którzy muszą odnaleźć się wśród duchów przeszłości, ale i całkiem przyziemnych, współczesnych spraw typu przeciekający dach czy oblodzone schody do zamku.

Jak przystało na szacowną kontynuatorkę rodowych tradycji, Maria prowadzi pamiętnik i w swojej pierwszoosobowej narracji oprowadza nas po zamku, dzieli się swoimi przemyśleniami o tym, jak bardzo zmieniło się jej życie oraz w jaki sposób stara się wpasować w nową dla niej rzeczywistość. Proces adaptacji do nowości dużo trudniej przychodzi chociażby jej mamie, Amerykance z krwi i kości, której bariera językowa oraz oczekiwania rodem z historii lady Diany uniemożliwiają łagodne wejście w nieznane jej wcześniej obowiązki hrabiowskie.

?Ostatnia arystokratka? to tytuł, którym rozpoczynam przygodę z twórczością Evžena Bočka ? autora cechującego się lekkością pióra, właściwą Czechom swadą w opowiadaniu historii oraz nieprzebranymi pokładami poczucia humoru i ironii. Stąd też naszą znajomość będę z ogromną przyjemnością kontynuować (tym bardziej, że książka ta ma swój ciąg dalszy pt. ?Arystokratka w ukropie?), bo jeśli w szarości codziennego dnia można takim książkowym promykiem słońca poprawić sobie nastrój i zaserwować dzienną dawkę śmiechu, to ja jestem na TAK. Uwaga: czytanie w miejscach publicznych naraża czytelnika/czytelniczkę na krzywe spojrzenia ze strony otoczenia w momencie niekontrolowanych wybuchów wesołości tych pierwszych :)

...

Na "Ostatnią Arystokratkę" trafiłam, szukając lekkiej i zabawnej lektury na urlop. Książka opisywana wszędzie jako ironiczna i pełna czarnego humoru rzeczywiście mnie nie zawiodła. Jest to historia rodziny Amerykanów, którzy przeprowadzają się do Czech i starają się uratować dawny majątek szlachecki, należący do ich rodziny. Sprawa jest o tyle ciekawa, że cała rodzina to zbiór nietuzinkowych postaci, którym w obliczu tej sytuacji, daleko do normalności. Cała historia spisana jest w formie pamiętnika, co nadaje całej sprawie jeszcze zabawniejszego wyrazu. Czyta się to doskonale, a ciągłe zmagania bohaterów z brakiem pieniędzy naprawdę wywołują niekontrolowane salwy śmiechu.

?Ludzie zwiedzają zabytki, tylko dla zabicia czasu, bo telewizji nie da się oglądać przez cały dzień, a wytrzymanie z małymi dziećmi w trzypokojowym mieszkaniu przez cały weekend jest niewykonalne?. To zdanie kasztelana pałacu w Kostce, który odziedziczyła rodzina amerykańskich Kostków. I postanowiła się przeprowadzić do Czech. I zarobić na tym, że należą do arystokracji. Czy im się te zamysły powiodą? Jak będzie wyglądało zderzenie marzeń z rzeczywistością? Podpowiem używając tylko jednego słowa ? zabawnie. Dobrze określa ono zarówno treść, jak i formę książki. Nie jest to może powieść, która sprowadza na czytelnika paroksyzmy śmiechu, lecz zapewnia mu godziwą rozrywkę. Uśmiech wywołają sceny opisywane przez Marię, hrabiankę z rodu Kostków, fragmenty pamiętników poprzednich dziedziców, twórczość poetycka ogrodnika, a przede wszystkim z pozoru niewinne, lekką ręką rzucane przez autora tu i ówdzie komentarze. Ot, choćby taki: ?Po trzech miesiącach wciąż nie udało mi się rozszyfrować, czym właściwie oprócz czytania gazet i narzekania na turystów zajmuje się taki kasztelan (zamku)?. ?Godny uwagi jest też jego pogląd, że nie warto niczego naprawiać, bo i tak znów to się zepsuje?. Książkę zdecydowanie polecam.

Nie pamiętam kiedy pierwszy raz usłyszałam o Ostatniej arystokratce Evzena Bocka, ale jej tytuł od razu zapadł mi w pamięć. Od tamtej pory niejednokrotnie ludzie mówili mi, że to świetna książka, przy której czytelnik bawi się doskonale i śmieje w głos. Zachęcona tymi opiniami, postanowiłam zaryzykować ? chodzi o ten okropny ból rozczarowania po wysokich rekomendacjach ? i przeczytać powieść czeskiego autora. Już na wstępie mówię ? było warto.

Maria Kostka to najmłodsza członkini rodu Kostków. Po latach mieszkania w Stanach, wraca wraz z rodzicami do odzyskanego ? po raz piąty ? zamku w Czechach. Ich pojęcie o prowadzeniu biznesu jest zerowe, o byciu arystokratami również niewiele wiedzą. Spłukani i zdesperowani starają się jak mogą, aby utrzymać rodzinną siedzibę i przetrwać w nowym otoczeniu. Muszą zarobić na swoje utrzymanie, ale najlepiej tak, aby się przy tym nie narobić.

Główną narratorką powieści jest Maria, która podchodzi do życia z dystansem i ogromnym poczuciem humoru. Zaistniałą sytuację okrasza dowcipem, przez co perypetie Kostków bawią jeszcze bardziej. A naprawdę jest się z czego śmiać, gdyż w książce Bocka występuje cała plejada barwnych postaci. Matka Marii, Vivien, to Amerykanka, która ma swój własny świat. Chce być drugą - a może nawet i pierwszą - lady Dianą, mieszkającą na zamku, w którym mogłoby straszyć ? usilnie pragnie nawiązać kontakt z przodkami. Ojciec, Franciszek, to ? według wszelkich danych znalezionych w archiwach ? najgorszy właściciel zamku w jego historii. Chętnie stałby się niewidzialny, ale nie pogardziły też byciem bogatym. Nie można zapomnieć o służbie, która od lat opiekuje się siedzibą Kostków: lubiąca sobie golnąć kucharka, pani Cicha; przewrażliwiony ogrodnik, pan Spock, który jest pewny, że posiada przynajmniej kilka chorób, a także kasztelan Józef, który najchętniej zamknąłby zamek dla turystów, a dnie spędzał w szlafroku nic nie robiąc ? patrząc na niego człowiek zastanawia się, jak budowla zdołała przetrwać.

Ostatnia arystokratka to opowieść o ludziach, którzy muszą odnaleźć się w zupełnie nowych rolach, a ich nieporadność w tym bywa zabawna i komiczna. To zbiór wydarzeń, często surrealistycznych, tak nieprawdopodobnych, a jednocześnie możliwych i łatwych do wyobrażenia. Autor w prześmiewczy sposób pokazuje życie arystokratów, których dopada smutna i szara rzeczywistość, chociaż humor nie opuszcza.

Zawsze uważałam, że dużo łatwiej jest czytelnika wzruszyć niż rozbawić. Jednak już od pierwszych stron Ostatniej arystokratki wiedziałam, że Evzen Bocek trafił w mój gust. Książkę połknęłam ekspresowo, zaśmiewając się przy niej niejednokrotnie w głos. I wcale nie żartuję. Czeska powieść rozświetliła mi szare dni, przez co były mniej pochmurne i depresyjne. Bezapelacyjnie polecam wszystkim!