Ostatni niedźwiedź

Piękna opowieść o niezwykłej przyjaźni, dziecięcej determinacji, stracie i topniejących lodowcach. Wzruszy, da wiele tematów do rozmów i skłoni do refleksji nad naszym własnym wpływem na środowisko.

Gdy tata jedenastoletniej April dostaje pracę na Wyspie Niedźwiedziej, zabiera córkę za koło podbiegunowe. Mają spędzić pół roku w miejscu, w którym nie ma innych ludzi. Nie ma też niedźwiedzi polarnych, od których wyspa wzięła swoją nazwę. Dziewczynka wierzy, że nowe miejsce pomoże jej zbliżyć się do ojca, który pogrążony jest w żalu po śmierci jej mamy. Jednak jest on tak zajęty pracą w stacji meteorologicznej, że zupełnie nie ma czasu dla córki. April całe dnie spędza sama, do czasu aż spotyka osamotnionego, zranionego niedźwiedzia polarnego.

Między dziewczynką, a zwierzęciem rodzi się wyjątkowa więź. Przyjaźń, która w normalnym życiu nie miałaby prawa się wydarzyć. Niedźwiedź i April stają się nierozłączni, wspólnie zwiedzają wyspę i przeżywają różne przygody. Dziewczynka jednak wie, że jej pobyt na wyspie dobiegnie końca. Postanawia pomóc przyjacielowi wrócić do innych niedźwiedzi na odległej wyspie Svalbard. Tylko jak to zrobić, gdy lodowiec, łączący oba miejsca stopniał, a tata nie chce uwierzyć w istnienie Niedźwiedzia?

Ta porywająca, zapadająca w serce książka to przykład doskonałej literatury dziecięcej. Takiej, która nie tylko dostarcza dzieciom niezwykłych emocji, ale także pokazuje, że warto walczyć o to, w co się wierzy. Znajdziecie tu wyraźny przekaz ekologiczny i sygnał do zmiany świata na lepsze, dzięki wielu małym krokom. Bardzo podoba mi się, że autorka nie unika trudnych tematów, takich jak strata, żal, izolacja, czy skomplikowane relacje ojciec-córka, ale umiejętnie wplata je w fabułę, utrzymując zdrowy balans.

Piękna opowieść została wzbogacona o klimatyczne, czarno-białe ilustracje. Myślę, że świetnie sprawdzi się u dzieci w wieku ok. 8/9+.

Gorąco polecam i z wypiekami na twarzy liczę na kontynuację przygód April.

Nie wiem jak ubrać w słowa to, co czułam w trakcie i co czuję po lekturze ?Ostatniego Niedźwiedzia?, ale spróbuję.

Piękna, wzruszająca, skłaniająca do myślenia, budząca strach oraz dająca nadzieję. To w takim baaaardzo dużym skrócie, bo towarzyszących mi przez cały czas emocji było więcej. Początkowo April, główna bohaterka, budziła moje współczucie. Z czasem przerodziło się ono w podziw i szacunek, chociaż cząstka tego współczucia została aż do końca. Jedenastoletnia dziewczynka a tyle w niej dobra i miłości do zwierząt i natury. To przyczyniło się do powstania niezwykłej przyjaźni z niedźwiedziem polarnym. Ostatnim niedźwiedziem, który utknął na Wyspie Niedźwiedzia, na której na pół roku utknęła też April. Autorka w tej książce przekazuje młodym czytelnikom garść ważnych informacji zgrabnie oplecionych fikcją literacką. Strata bliskiej osoby, potrzeba miłości i przyjaźni, globalne ocieplenie, potrzeba dbania o planetę, to tylko niektóre z istotnych kwestii poruszonych w ?Ostatnim Niedźwiedziu?. Mnie książka wciągnęła i skradła moje serducho.

Mogłabym tu pisać jeszcze długo o swoich zachwytach, zachęcać Was i namawiać, bo to jest piękna, mądra i wartościowa opowieść, po którą warto sięgnąć niezależnie od wieku.

?Ostatni niedźwiedź? to książka dla dzieci, ale muszę przyznać, że nie mogłam się oderwać od opisywanej historii. Opowieść o dziewczynce i jej nietypowym przyjacielu dostarczyła mi wielu emocji. Na początek smutek, wywołany sytuacją April, a później wzruszenie. Cała historia jest opisana niezwykle lekko. Po kartkach tej książki wręcz płynie się. Historia ta pozwoliła mi się na chwilę zatrzymać i pomyśleć co w życiu jest tak naprawdę ważne. Porusza ona również ważny temat: ochrony środowiska. Skłania do refleksji o tym jak będzie wyglądał w przyszłości świat jeśli dzisiaj czegoś nie zrobimy.
Opowiada o na o przyjaźni jedenastoletniej April z niedźwiedziem polarnym. Dziewczynka w wieku 4 lat straciła mamę. Jej tata jest naukowcem badającym zjawiska pogodowe. Dziewczynka nie lubi szkoły, a dzieci nie lubią jej. Ale nie przejmuje się tym. Pewnego dnia tata dostaje list od rządu. Ma na pół roku wyjechać na wyspę w pobliżu Norwegii. Wyspa nosi nazwę Wyspa Niedźwiedzia. Tylko skąd taka nazwa skoro nie ma niej ani jednego ?miśka?? Dziewczynka nie wierzyła, że nie ma tutaj niedźwiedzi i postanowiła go poszukać. Sama, bo tata całe dnie pracował i nie miał dla April czasu. Po 3 tygodnia od przybycia na wyspę, dziewczynka spotkała swojego zwierzaka. Był głodny, samotny i ranny. April cały czas do niego mówiąc uwolniła jego łapę, a później pomogła wrócić do domu. Między jedenastolatką a białym zwierzęciem nawiązuje się wyjątkowa więź. Jeśli chcecie poznać ciag dalszy tej niesamowitej historii koniecznie przeczytajcie ?Ostatni niedźwiedź?.
Książka należy zdecydowanie do tych, które łapię za serce, niosą przesłanie i skłaniają do refleksji. A oprócz tego posiada przepiękne czarno-białe ilustracje, które w pełni oddają klimat tej historii. Bardzo polecam zarówno dzieciom jak i dorosłym do sięgnięcia po ten tytuł. Na pewno ta opowieść zostanie w Wami na dłużej.