Obsesja i inne formy miłości

Dobrze, że na świecie wydaje się coraz ciekawsze formy powieści, że nie zamykamy się do znanych, utartych schematów pisania, odbierania, czytania, interpretowania, wydawania. W przypadku ,,Obsesji" Sary Crossan mamy duże pole do popisu, bo nie tylko historia ta napisana jest jak poemat, ale autorka serwuje nam tu ciekawą fabułę, która rozkręca się i ukazuje coraz to nowe szczegóły losów Any Kelly i jej kochanka Connora. Według mnie Irlandka pokazała tu nie tylko wielki talent ale też klasę i ogromne zrozumienie tego, co dzieje się w umyśle zdradzającej kobiety, de facto będącej zdradzanej z żoną kochanka... To było naprawdę ciekawe, wczuć się w skórę matki, dla której najważniejszy nie jest mąż ani dziecko, ale ktoś kto od nowa rozpalił w niej emocje, kto dał jej odrobinę upragnionego ciepła, tę nutkę ekscytacji, której próżno szukać w wieloletnim, poukładanym związku. O zgubie takiego układu i jego trudach, o absurdzie emocji, które tak często - zbyt często nami kierują. Czytając to bez wytchnienia można popaść w tytułową obsesję, tekst jest mocny, wyrazisty i nie pozostawia wiele do życzenia. Ok - mógłby być dłuższy, bo niektóre wersy to prawdziwe perełki. W mojej ocenie - naprawdę świetna pozycja godna uwagi czytelników.

Szczegóły, ,,Obsesja" pełna jest szczegółów utkanych w sceny, zapadających w pamięć. Dzięki nim ta historia nabiera kształtów i tempa, a do tego wypełniona jest po brzegi emocjami.

Niesamowicie podoba mi się ta książka. Podoba mi się to, jak dobitnie pokazuje toksyczność relacji, którą trzeba trzymać w tajemnicy. Kochankowie choćby nie wiem jak byli w sobie zakochani, są skazani na zgubę, a tu do akcji wkracza jeszcze niespodziewana śmierć. To, co wyróżnia powieść od innych to zdecydowanie styl. Sarah Crossan opowiada losy swoich bohaterów białym wierszem, co jest niespotykane, a przynajmniej ja nie miałam wcześniej do czynienia z podobną formą, ale właśnie dzięki temu nie można się od niej oderwać. Absolutnie wyjątkowa.

Świetnie napisana, piękna i mądra książka z przekazem, aby zawsze doceniać to co się ma, bo nasze pragnienia, które często zamieniają się w obsesje są złudne i zgubne. Główna bohaterka tej powieści choć ma przy boku kochającego męża wdała się w romans z żonatym mężczyzną. Przelotna przygoda zamienia się w długotrwałą historię. Zakochanie przemienia się w miłość, miłość w obsesję, ale tuż za rogiem na kochanków czycha śmierć.

Spędziłam z tą napisaną poetycko prozą kilka godzin wprost nie mogąc się oderwać. Sarah Crossan mistrzowsko poprowadziła narrację. Stworzyła realną bohaterkę, z którą łatwo utożsamić się będąc wrażliwcem, jak ja. Coś zupełnie innego, a dziwnie bliskiego. Świetnie się to czytało.

Miłość, a obsesja. Gdzie leży ich granica? Czy paniczny strach przed utratą ukochanej osoby daje nam pozwolenie by zbudować nieprzeniknioną ścianę wokół łączącej nas relacji? A może miłość jest formą obsesji, a obsesja formą miłości? Może nawet jeśli byśmy chcieli, nie potrafimy rozstać się z ukochaną osobą, nawet w obliczu ostateczności?

Uwielbiam książki pisane emocjami, pisane każdym z uczuć jakie targają duszą. Uwielbiam to jak są one oddane za pomocą słów, jak mocno w nas, czytelników, uderzają. Uwielbiam książki Pani Crossan, bo nikt tak jak ona nie potrafi pisać emocjami. Crossan bez wątpienia jest wspaniałą pisarką o wyjątkowym, płynnym, wciągającym stylu pisania. Każde jej słowo i każdy werset są dobierane i konstruowane bardzo starannie i świadomie. Uwielbiam doświadczenie czytania jej poetyckiej prozy, nawet gdy zagłębia się w bolesne, trudne i ?brzydkie? miejsca. Z przenikliwą dokładnością ukazuje ból, odkrywa smutek, poczucie winy i stratę. Ta proza, piękna, oszałamiająca, oszczędna, utkana ze strzępków wspomnień i sytuacji, z fragmentów świadomości głównej bohaterki, wnika w czytelnika głęboko i gryzie i drapie, nie dając ukojenia, ni odpowiadając na żadne z pytań, które pojawia się w trakcie czytania. To hipnotyzująca i przyciągająca historia, która urzeka, a jednocześnie niepokoi. Która wywołuje gniew i złość na główną bohaterkę. Która wywołuje ogrom smutku i pokazuje jaki bałagan w relacjach międzyludzkich pozostawia zdrada. Jak wiele zła, dobra i krzywd pozostawia po sobie i jak wiele związanych z nią emocji się uwalnia. Nie, to nie jest książka, by jednoznacznie oceniać zachowania i je piętnować czy dać im poklask. To książka, która ma wywoływać konflikt między naszą moralnością, a uczuciami, które po sobie zostawia. To książka, którą trzeba doświadczyć na własnej skórze, na własnej wrażliwości, dać się wplątać we wszystkie jej doznania. A Sarah Crossan, cóż.. jej oryginalność i talent sprawiają, że zawsze będę z utęsknieniem czekać na każdą jej powieść. ?

Każda powieść jest dla mnie kufrem mojej babci. Zamkniętą walizą, którą decyduję się wyciągnąć z szafy pełnej różnych toreb. Wyciągając ją spod wielu innych, zawsze myślę, co takiego w sobie skrywa i czy znajdę w niej coś, co mnie zachwyci, co sprawi, że moje oczy rozbłysną, a umysł puści cugle i podda się pędowi wyobraźni. Biorąc do ręki powieść, zdaję sobie sprawę, że mierzę się z fikcją (o ile nie jest to biografia, reportaż czy coś podobnego). Ale czasem ta fikcja ma w sobie tak wiele prawdy, że wierzę, że to wszystko mogłoby się rzeczywiście wydarzyć.

?Obsesja i inne formy miłości? Sarah Crossan jest opowieścią o dramacie kobiety. I przypomina nawet dramat w formie, w której została spisana. Akapity układające się w coś na kształt wiersza, bez rymu, pocięte na sceny z różnych momentów życia nadają tempo całej historii. I choć liczy ona niespełna trzysta stron, to uważnego czytelnika jest w stanie mocno przeorać emocjonalnie. Bo to właśnie emocje budują każdy jej akapit.

Odbiorca, który szuka w tej powieści miłosnego trójkąta i związanych z nim wydarzeń, może od razu zrezygnować z czytania. Nie znajdzie tutaj sensacji, spektakularnych scen zazdrości, pikantnego seksu z kochanką i klasycznej nudy domowych pieleszy. Na pierwszy plan wysuwa się cała gama rodzinnych dramatów, z którymi ludzie muszą sobie jakoś radzić. Ana Kelly, główna bohaterka, jako prawniczka wysłuchuje ich codziennie. I codziennie sama widzi w lustrze niezadowoloną z życia, przygnębioną i oszukiwaną kobietę. Choć początkowo nie zdaje sobie z tego sprawy, z czasem prawda dociera także do niej.

Mój stosunek do Any był bardzo ambiwalentny. Z jednej strony doskonale rozumiałam jej rozpacz i próbę odpowiedzenia sobie na fundamentalne pytania dotyczące związku z kochankiem, a z drugiej regularnie ogarniała mnie złość na nią, na jej wieczne niezadowolenie z tego, co miała. A miała ? przynajmniej na pozór ? wszystko. Ale kiedy emocje opadały, pytałam sama siebie ?kim jestem, żeby ją oceniać??. Tak, Ana wzbudza zdecydowanie skrajne emocje. Przyznaję, że trudno ją zrozumieć, szczególnie, że poznajemy ją właściwie poprzez poszatkowane monologi, z których składa się książka. Jednak gdzieś tam, między wierszami, znajduje się bardzo dużo sensu. To właśnie taki kufer, z którego można powyciągać skarby.

?Obsesja i inne formy miłości? to gorzka historia o braku spełnienia, o kłamstwach i życiu w ułudzie. O pragnieniu bycia kochaną wedle swoich wyobrażeń. O zderzeniu z rzeczywistością i totalnym zagubieniu. To opowieść o kobiecie, która potrzebowała pomocy, ale nikt tego nie widział. Myślę, że to dość ciekawy głos, który dociera głęboko do świadomości czytelnika. Crossan udowadnia, że nie trzeba wielu słów i kilkuset stron, by opowiedzieć o czymś ważnym. Dzisiaj nie jest to wcale takie oczywiste. Polecam.