Nienasycona

W maju 2018 roku czytałam książkę Katarzyny T. Nowak pt. ,,Rok na odwyku. Kronika powrotu", w której autorka opisała trudny pobyt w zakładzie odwykowym. Była to dla mnie wstrząsająca lektura, dlatego kiedy Wydawnictwo Literackie wydało kolejną książkę autorki pt. ,,Nienasycona" zawierającą historię upadku i czasów przed odwykiem natychmiast postanowiłam zapoznać się z tą w sumie niewielką objętościowo opowieścią.

Współczesny Kraków. Główna bohaterka Agata, wolny strzelec i pisarka, stopniowo traci kontrolę nad swoim życiem i systematycznie stacza się na samo dno uzależnienia od alkoholu, leków uspokajających i zakupoholizmu. Jej dni wyglądają w zasadzie bardzo podobnie i ewidentnie nadają ton fabule, która od połowy powieści w kółko się powtarza, przewidujemy co za chwilę zrobi Agata i dokąd ją to zaprowadzi. A jej codzienność wypełniona jest zachowywaniem pozornego porządku, wyprawami do monopolowego, wynoszeniem pustych butelek po alkoholu, których jest coraz więcej, uśmierzaniem kaca, makijażem kryjącym opuchnięte oczy, mdłościami na samą myśl o jedzeniu, trzęsącymi się rękoma, piciem piwa zamiast porannej kawy, prysznicami dla otrzeźwienia, spaniem w ubraniu, impulsywnymi zakupami w galeriach oraz przez Internet, zaciąganiem pożyczek na bardzo niekorzystnych warunkach, kłamstwami, euforią i przygnębieniem, brakiem ciepła, samotnymi wieczorami spędzanymi na Facebooku, wysyłaniem obraźliwych sms-ów do znajomych w nocy, popijaniem leków nasennych piwem lub winem, spędzaniem całych dni w piżamie z piwem i papierosem w ręku. Są dni kiedy nie myśli o długach i firmach windykacyjnych, żonatym kochanku odwiedzającym ją na piętnastominutowy seks czy tym, że musi znów udać się do lekarza po recepty na benzodiazepiny. Wyluzowanie i spokój mijają jednak szybko i wieczorem znów ogarnia ją silny niepokój, wszystko wprowadza ją w przygnębienie, więc zażywa dwie tabletki uspokajające, osiem nasennych i idzie spać. Rankiem kolejnego dnia idzie do monopolowego, ale wcześniej nakłada na twarz grubą warstwę podkładu i pudru oraz korektor pod podsiniaczone oczy. Niechętnie przygląda się w lustrze. Ubrania ją opinają, oczy wyglądają jak szparki, cera jest ziemista, ale po pierwszej butelce wina i kilku tabletkach znów czuje się piękna. Grunt to zachować pozory...

Katarzyna Nowak dobrze przedstawiła spiralę uzależnienia, stopniowy upadek na samo dno, gdy już nic nie jest ważne poza butelką wina, środkiem uspokajającym i kolejnym zakupem sukienki, mebla,czy innego zbędnego przedmiotu. Agata popada z jednej skrajności w drugą, a jej emocje udzielają się Czytelnikowi. Wszystko zmierza nieubłaganie do katastrofy, bo Agata jest nienasycona i nie potrafi powiedzieć sobie stop. Czy ktoś wyciągnie do niej pomocną dłoń?