Marnotrawny

Kocham filmy! Jednym z moich ulubionych jest ekranizacja ?Lśnienia?, która odrobinę kojarzy mi się z tą książka. Dlaczego wiec dałam tej pozycji tak niską ocenę?

Bo zostałam przez autorkę okradziona! Okradziona z emocji. Zawsze powtarzam, że dla tych, którzy spoilerują jest osobne miejsce w piekle. Jak mam więc ocenić pozycje, której autorka zaspoilerowała fabułę książki w samym wprowadzeniu?

Początek jest powtarzalny i schematyczny. Miałam wrażenie, że ktoś 5 razy z rzędu opowiedział mi treść ankiety z akt osobowych. Imię, nazwisko, zawód, przeszłość, która daje ?predyspozycje? do zawodu, ogólna ocena. I to jest nie tylko zwyczajnie nudne, ale przede wszystkim odbiera całą przyjemność z czytania. Już po pierwszych 5 stronach wiedziałam o czym będzie ta książka. Kolejni bohaterowie poboczni tylko umocnili mnie w tym przekonaniu. Kiedy więc na stronie 81,w rozdziale 1 pojawia się nowa, nieznana wcześniej bohaterka, która w tajemniczych okolicznościach trafia do dziwnego hotelu w głębi lasu, nie czułam zupełnie niczego.

Tajemniczy hotel odcięty od świata, dziwni ludzie, piętrzące się tajemnice i opowiedziana na prędce bajeczka, którą może bym i kupiła, gdyby nie to że ja wiedziałam co to za ludzie i po co są w tym miejscu! Przez resztę książki główna bohaterka po kawałku odkrywa tajemnice aby w kulminacyjnym momencie.... Jeden z bohaterów pobocznych streścił jej w telegraficznym skrócie cały wstęp. facepalm

Przez ponad 400 stron moglibyśmy odkrywać te historie z główną bohaterką , wiedzieć innych bohaterów jej oczami, odkrywać te karty razem z nią aby w kulminacyjnym momencie być ogromnie zaskoczonym przez autorkę, w zasadniczo porządnie skonstruowanym finale. Czy nie mogę zatem twierdzić że zostałam z tych emocji okradziona?
Gdyby usunąć z tej książki wstęp i zacząć czytać te pozycje na stronie 81, to byłaby to bardzo dobra książka. ?Marnotrawny? to debiut, a jak to z debiutami bywa pojawiają się przydługie i nie potrzebne opisy czy idiotyczne wtrącenia z przeszłości w trakcie dynamicznych scen np. Główna bohaterka się boi, zaraz z zza ściany wyjdzie jakieś zombie czy coś, atmosfera jest gęsta, już mam ciarki a nagle przypomina sobie jak była na spacerze z przyjacielem 10 lat temu. Miałam wtedy takie WTF? Te wspominki niesamowicie zaburzały tempo i studziły emocje. Ale wybaczyłabym te drobne niuanse gdybym była w tej pozycji czymś zaskoczona!
Dlatego jeśli macie te książkę nadal przed sobą, nie czytajcie pierwszych 80 stron!

Erna Brown ma pecha ? samochód odmawia posłuszeństwa w środku niczego, więc kobieta musi szukać pomocy. Trafia do hotelu, w którym goście są dość dziwną mieszanką podejmowaną przez Gospodarza. Na szczęście w pensjonacie znajduje się wolny pokój, a Gospodarz zdaje się lubić Ernę. Coś jednak nie daje jej spokoju, a niepokój podsycają dziwne zachowania gości, tajemnicza rozgrywka, której się oddają, i kucharz, który chyba jest do niej uprzedzony? Czy Erna będzie bezpieczna w tym miejscu?

Marnotrawny Natalii Kassy to debiut literacki z pogranicza horroru i thrillera. Główną bohaterką jest Erna ? młoda kobieta, która przypadkowo trafia do hotelu, w którym goście są dość nietypową mieszanką. Jest tu małżeństwo, które się nie znosi, wybitna młoda kucharka, właściciel klubu z popularnym drinkiem czy znudzona i ekscentryczna, wiecznie pijana Rosjanka. Erna jest inteligentna, ma dobrą pamięć, intuicję. Potrafi odnaleźć się w każdej sytuacji, co na pewno przyda jej się podczas pobytu w hotelu.

Fabuła powieści skupia się na wydarzeniach w pensjonacie. Erna jest przypadkowym gościem, który bierze udział w dziwnej rozgrywce pozostałych gości. Ich zabawa związana jest z Wesaliuszem, który jako pierwszy odważył się na zbadanie ludzkich zwłok. Jego postać powraca kilkukrotnie w fabule i ma dla niej duże znaczenie. Erna utknęła więc w hotelu ze zgrają dziwnych, obcych ludzi, którzy zachowują się podejrzanie, i z Gospodarzem, który niedomaga na zdrowiu, lecz fascynuje się pierwszym patomorfologiem i dziełami sztuki.

Wydawałoby się, że ta historia nie może nam zaoferować niczego ciekawego. Nic bardziej mylnego. Autorka opisuje tajemnicze stowarzyszenie, kult Wesaliusza, a także praktyki, które charakteryzują tę organizację. Ciekawie wplata motyw gry planszowej, której zasady tworzy i wyjaśnia w spójny sposób. Dodatkowo jest też tu cała masa interesujących danych na temat dzieł sztuki i postaci historycznych. Przypomina to trochę tworzone przez Dana Browna opowieści, jednak nie jest ani kopią tego autora, ani jego parodią. Widać, że autorka zna temat, który opisuje, potrafi przekazać informacje na temat dzieł sztuki, że nie są one nudne, a przy okazji wplata je w swoją historię tak sprytnie, że nie czujemy tu sztuczności.

Przyznaję, że na początku miałam problem, by wciągnąć się w tę opowieść. Autorka postanowiła przybliżyć postacie, które potem miały znaleźć się w fabule. Każdej z nich poświęciła kilka stron. Nie był to jednak suchy opis niczym ze szkolnej charakterystyki bohatera literackiego. Były to sceny, w których postacie otrzymywały zaproszenie do hotelu, a wszystko w jakiś sposób wiązało się z ich codziennym zajęciem. Opisy były jednak bardzo dokładne, bogate w szczegóły, wręcz przesycone słowami. To spowodowało, że nie mogłam się wciągnąć w opowieść. Potem jednak, gdy pojawiła się Erna, historia nabrała tempa, lekkości i było o wiele lepiej.

I chociaż domyśliłam się, że w książce znajdę pewne sceny, rozwiązania, to Marnotrawnego czytało mi się bardzo dobrze. Książka była klimatyczna, niektóre fragmenty powodowały szybsze bicie serca. Fabuła była spójna, nie czuło się niej przesady. To naprawdę dobry debiut.

Marnotrawny to powieść, która mnie zaskoczyła. Potężna objętościowo, wciągająca, ciekawa. Chyba nie spodziewałam się, że będzie tak dobra. Zdecydowanie warto po nią sięgnąć.