JLA Wieża Babel

Najgorsze co może spotkać drużynę to pojawienie się braku zaufania pomiędzy jej członkami. Problematycznie i tragicznie robi się, wtedy kiedy takową ?drużyną? jest Liga Sprawiedliwości mająca bronić planetę i jej mieszkańców. W albumie JLA: Wieża Babel mamy właśnie do czynienia z taką sytuacją. Podobnie jak w biblijnej przypowieści, superbohaterowie nie mogą się ze sobą porozumieć, co prowadzi świat na krawędź zagłady. Na dodatek za całe to szaleństwo odpowiada Batman. To bowiem on ?na wszelki wypadek? skrupulatnie obserwował swoich towarzyszy i wyszukiwał ich słabości. Nie spodziewał się on jednak tego, że sekrety te zostaną wykradzione i wykorzystane przeciwko bohaterom i to na dodatek przez antagonistę nieposiadającego żadnych nadzwyczajnych mocy.

Tytułowa Wieża Babel jest naprawdę niezłą i wciągającą historią, w której mamy okazję obserwować trochę inne oblicze Batmana niż twardego obrońcy sprawiedliwości. Mark Waid bawi się tu napięciem, dodając do tego sporo subtelnych elementów mających wywołać u czytelnika pewne rozważania nad moralnością superbohaterów. Najważniejszą i najlepszą stroną scenariusza jest tu jednak mocna akcja, która zdecydowanie potrafi zapewnić odbiorcy należytą dawkę rozrywki. Szkoda tylko, że historia ta stanowi jedynie mały wycinek całego albumu.

Pod twardą oprawą komiksu znajdziemy materiały pierwotnie publikowane w zeszytach JLA 18-21, 32-33, 43-46 oraz dwie dodatkowe historie JLA Secret Files 3. Jądro całej opowieści (czyli tytułowa Wieża Babel) zamyka się w zeszytach 43-46, stanowi więc naprawdę mały wycinek całości. Cała reszta teoretycznie powinna stanowić ciekawy wstęp do właściwej historii. Jak doskonale wiadomo teoria i praktyka nie zawsze idą ze sobą w parze.

Początek albumu jest niestety co najwyżej poprawny na dodatek z kilkoma słabszymi momentami. Twórca stara się nakreślić większe tło historii, przygotowując stopniowo czytelnika na jej kulminację. Robi to, wykorzystując dosyć typową superbohaterską ?widowiskowość?, na dodatek taką, która nie zawsze jest spójna i szybko przeskakuje z jednej sceny na drugą (niekiedy bez należytych fabularnych wyjaśnień). Psuje to niestety odbiór całości i trzeba się tu momentami przemóc, aby dotrzeć do znacznie ciekawszej treści.