Histeria

?Histeria nie oznacza, że straciłeś kontrolę, tylko, że usiłowałeś kontrolować wszystko zbyt długo?.

Pozwolę sobie zacząć tak? Co to była za książka!!

Przyznam, że pierwsza część serii - ?Wrzask?, zrobił na mnie bardzo duże wrażenie. Kiedy tylko dowiedziałam się, że pojawiła się część druga - ?Histeria?, wiedziałam, że koniecznie muszę ją przeczytać. I absolutnie nie zawiodłam się. Jestem zachwycona tempem akcji.

Historia, a właściwie historie ponieważ powieść zawiera wiele wątków, trzymają w napięciu i zaskakują czytelnika. Z pozoru niewiele znaczące detale z każdą stroną nabierają znaczenia i układają się w niezwykle precyzyjną układankę.
Podoba mi się, że autorka bardzo dokładnie przedstawia rys psychologiczny postaci oraz dokładnie opisuje ich zachowania oraz rzeczywistość nie tracąc przy tym na dynamizmie akcji.

W ?Histerii? kolejny raz niezależna dziennikarka Larysa oraz śledczy Bruno próbują rozwikłać prowadzone przez siebie sprawy. Zarówno zawodowo jak i prywatnie coraz bardziej zbliżają się do siebie. Chociaż nie chcą się do tego przyznać każde z nich próbuje obronić drugiego przed złem i? samym sobą. A dzieje się bardzo dużo.

W Warszawie spokój mieszkańców zakłóca tajemniczy stalker. Podrzuca rysunki, obserwuje, czyha w ciemnych ulicach, lasach. Czego chce? Czy ma coś wspólnego z bestialskimi morderstwami, o których mówi całe miasto? Kto i dlaczego pozbawił życia ?zwyczajne, spokojnie żyjące matki?? W stworzeniu profilu psychologicznego sprawcy pomaga Brunowi profilerka Justyna, która jako matka angażuje się emocjonalnie w sprawę. Jaką przyjdzie jej zapłacić za to cenę?

Tymczasem przeszłość głównych bohaterów także nie pozwala o sobie zapomnieć. Dawne porachunki i traumy wracają ze zdwojoną siłą.

W powieści bardzo ciekawie zostaje także poprowadzony wątek Bartka, brata Larysy, którego jedna nierozsądna decyzja i spot okoliczności, niemalże doprowadzają do obłędu.

A ?największy obłęd bierze się z niemocy?.

Histeria to nie tylko świetna książka, ale daje tez ogromne emocje. Bohaterowie stają się bliscy czytelnikowi. Czyta się z zapartym tchem. Zakończenie zaskakuje!

Absolutnie niesamowita druga część trylogii. Janiszewska przeprowadza nas przez pułapki ludzkiego umysłu, podsuwając nam coraz to nowszych podejrzanych do głównego wątku historii, których podświadomie rozumiemy jako winnych. Zakończenie zaskakuje i wbija w fotel - nie tylko rozwiązaniem głównej zbrodni, ale też otwarciem nowego wątku, który autorka rozwijać będzie w trzeciej części. To, jak w "Histerii" rozwijają się postacie Lary i Bruno, pozwala nam zagłębić się w siebie, przeanalizować swoje zachowania w danej sytuacji i przemyśleć - czy byłabym/byłbym tak odważny? A może odpowiednie słowo to "głupi"?
Janiszewska nie pozwala czytelnikowi oderwać się nawet na chwilę od drugiej części. Powoduje, że czytelnik chce przeczytać jak najwięcej już, teraz, byle tylko dotrzeć do trzeciej części trylogii, żeby przekonać się, co czeka w "Amoku".

Z okazji wydania trzeciego tomu trylogii pani Izabeli Janiszewskiej, "Amok" postanowiłam zrobić rereding "Wrzasku" oraz nadrobić drugi tom, "Histerię". Właśnie ostatnio udało mi się ją skończyć. Czy była równie dobra jak "Wrzask"?

W kolejnej części poznajemy dalsze losy Bruna oraz Larisy. Także postać Bartka jest bardziej rozbudowana. Po historii Jacka Lewickiego Lara wpada na trop Fantoma. Człowieka, który pokazuje się tylko w białej masce, strasząc ludzi którzy niezbyt delikatnie obchodzą się ze swoimi dziećmi. Tymczasem dochodzi do morderstwa kobiety. Również powiązana jest z faktem, że nie traktowała swojego synka zbyt dobrze. Czy te dwie sprawy coś łączy? Czy Bruno i Lara znów połączą siły?

Przede wszystkim widać postęp autorki w pisaniu. Mimo, że nie do końca było czuć, że "Wrzask" jest debiutem to znalazłam tam kilka rzeczy do których mogłam się przyczepić. Tutaj jest wszystko bardziej przemyślane i świetnie się ze sobą łączy. Kreacja bohaterów jest bardzo dobra. Poczynając na drwiącym i ironizującym Brunie (uwielbiam jego poczucie humoru i docinki) kończąc na wycofanej i żyjącej w swoim świecie Larisie. Ale nawet oni nie potrafią się oprzeć buzującym emocjom i ulegają nim. Nie są idealni i bez skazy. Autorka świetnie pokazała ich słabości. Sama zagadka kryminalna również przypadła mi do gustu, chociaż domyśliłam się zakończenia. W pewnej chwili już byłam pewna kto zabija. Nie przeszkadza mi to tak bardzo, aczkolwiek lubię na koniec się mocno zdziwić. Czuć było przez całą książkę napięcie. A poruszony przez autorkę temat znęcania się psychicznego nad dziećmi tylko dodał jej wartości. Po "Wrzasku" pani Izabela mocno podniosła sobie poprzeczkę, ale myślę, że "Histeria" dała radę spełnić moje oczekiwania. Mam nadzieję, że na Amoku również się nie zawiodę.

Kontynuacja "Wrzasku" wywołała u mnie ogromne emocje. Z jednej strony obudziła demony przeszłości, z drugiej uderzyła w najczulsze struny matczynej miłości.
Książki Pani Izabeli to dla mnie odkrycie roku. Wrzask mnie zachwycił, pochłonęłam książkę jednym tchem. Histeria jest nieco inna. Spokojniejsza akcja która przyśpiesza ok 80 strony i utrzymuje dobre aczkolwiek wyważone tempo już do finału. Czytałam ją dłużej, chłonęłam emocje i przeżywałam je razem z bohaterami. Tak jak poprzednio, historia jest wielowątkowa jednak pod koniec łączy się z koronkową precyzja. Dużym plusem jest również piękne spięcie wątków z obu części. Demony przeszłości nie są na pierwszym planie, jednak czujemy ich oddech na plecach przez całą książkę.
Miałam ciary, popłynęły mi łzy, zostałam z otwartymi z wrażenia ustami, a końcówka przyprawiła mnie o palpitacje serca. Nie zostawia się tak czytelnika!
Książka pozostawiła mnie z pytaniami.
Dlaczego ludzie robią to własnym dzieciom? Czy takie bestialstwo kiedyś się skończy? Żyjemy przecież w społeczeństwie, które uważa, że poniżanie dziecka "hartuje" charakter. Temat trudny, który pojawia się w publicznej dyskusji zdecydowanie zbyt rzadko.

"Histeria" Izabela Janiszewska

"Larysa pomyślała, że to żałosne, jak niewiele po nas zostaje w stosunku do tego, ile chcielibyśmy po sobie zostawić".

Po "Wrzasku" wiele się zmieniło, ale zło pozostało. Schowane tuż za rogiem, by znów uderzyć w sposób niezapowiedziany.
"Macie do czynienia z potworem schowanym w człowieku"
W "Histerii" powracają bohaterowie z poprzedniej części, ale mocno ściorani minionymi wydarzeniami. Od normalności dzieli ich sporo, ale żyją ze świadomością, że pewne sprawy nie zostały rozwiązane. Larysa natrafia na trop Fantoma, który budzi strach wśród mieszkańców stolicy. Od materiału o człowieku ukrywającym się za maską, zależy jej dalsza kariera w reporterskim świecie. Nie podda się tak łatwo. Komisarz Wilczyński wciąż nie może zapomnieć o mordercy, którego nie udało się mu złapać. Obsesja na jego punkcie może okazać się zgubna, a tymczasem musi zająć się sprawą morderstwa kobiety.
Oprócz nich, wyrazistości nabiera postać młodszego brata Larysy. Bartek talent do kłopotów ma równie duży co siostra. Ale brakuje mu jeszcze sprytu, doświadczenia i planów awaryjnych.

Soczysty i porywający kryminał
"Histeria" potwierdza, że Izabela Janiszewska nie boi się sięgać po trudne społecznie tematy. Trudne a zarazem delikatne. Tym razem porusza temat przemocy psychicznej wobec dzieci, których bezwarunkowa miłość nie pozwala dostrzec własnej krzywdy. A świat dowiaduje się o niej dopiero, gdy stanie się coś złego.
(...) najpiękniejsze rodziny robią swoim dzieciom najbrzydsze rzeczy. A brak miłości nie zostawia siniaków. To niewidzialna przemoc".
Toczące się śledztwo odsłania obrazy dzieciństwa, których nikt by nie chciał zobaczyć. Dziecięca szczerość i zwykła chęć bycia kochanym uwydatnia grozę ludzkich zachowań. I jednocześnie nie przestaje nas nurtować pytanie - skąd tyle zła w miejscu, gdzie miłość i zaufanie powinny być ponad wszystko?
Pomimo trudnych tematów, "Histerię" czyta się wręcz zachłannie. Autorka postawiła na dużą dynamikę wydarzeń, zarówno w prowadzonym śledztwie, jak i w życiu prywatnym bohaterów. Nie boją się podejmować ryzyka, nie idą przez życie na skróty. Do spokoju im daleko, bo przeszłość zadaje ciosy, których rykoszety dosięgają ich bliskich, co boli w dwójnasób.
Po lekturze "Histerii" mogę napisać, że były emocje, bezpardonowe decyzje i śledztwo, które pokazuje paradoksy miłości rodzicielskiej. Ale nade wszystko - pojawiła się jasna obietnica, że ciąg dalszy nastąpi. Czekam bardzo niecierpliwie.

Po rewelacyjnym ?Wrzasku?, gdy tylko zobaczyłam, że już jest kolejna część przygód Bruna i Larysy musiałam ją przeczytać.

Bruno dostaje nowe śledztwo, jednak w dalszym ciągu nie może pogodzić się z tym, że nie udało mu się wsadzić za kratki seryjnego mordercy z pierwszej części.

Nowe śledztwo to brutalnie zabita kobieta, która zostawia w aucie śpiące dziecko. Morderca atakuje tylko kobietę, dziecku otwiera drzwi i rozpina pasy.

Larysa by dostać nową prace musi napisać rewelacyjny artykuł o Fantomie. Mężczyźnie chodzącym w masce, który śledzi ?złych? ludzi.

Autorka porusza bardzo trudny temat, jakim jest przemoc wobec dzieci i nie mowa tu o tej powszechnie znanej przemocy fizycznej czy seksualnej a o tej psychicznej. To ona pozostawia niewidzialne ?gołym okiem? ślady, które zostają na całe życie tej małej istotki.

Przerażające jest to, że takie rzeczy dzieją się w rzeczywistości. Jak rodzic, matka, która urodziła może wyrządzać taką krzywdę własnemu dziecku? Wiadomo, że pociechy nie raz potrafią wyprowadzić z równowagi, lecz to w dalszym ciągu dziecko, nasze dziecko. W głowie mi się nie mieści jak można karać dziecko siedzeniem w zimnej wodzie????, bądź obarczać winą niewinne dziecko i wmawiać mu, że to jego wina.

Książkę czyta się bardzo szybko. Już pierwsze strony wciągnęły mnie w wir historii. Zakończenie było zaskoczeniem, aczkolwiek minimalnie mniejszy niż w pierwszej części. Tu tak trochę podejrzewałam, kto może za tym stać.

?Histerię? jak najbardziej Wam polecam, tylko koniecznie w pierwszej kolejności zapoznajcie się z ?Wrzaskiem?. A ja już nie mogę się doczekać kolejnej książki autorki.

Jeszcze w mojej głowie nie przebrzmiały echa "Wrzasku", a już zakradła się tam podstępnie "Histeria". I z pewnością pozostanie na długo.

Krzywda wyrządzana dzieciom, nie zawsze ta fizyczna, ale równie okrutna i bolesna, ze strony najbliższych, którzy powinni dawać miłość i poczucie bezpieczeństwa zostawia w nich ślad na zawsze. Rozdarte między miłością, a nienawiścią wchodzą w dorosłość z obciążeniem, kompleksami i poczuciem winy.

W kontynuacji ?Wrzasku? ten bolesny i łapiący za serce problem przewija się nie tylko przy brutalnych zbrodniach młodych matek, którymi zajmuje się komisarz Bruno Wilczyński, ale i tajemniczego Fantoma, siejącego postrach w Warszawie, przedmiotu reporterskiego śledztwa Larysy Luboń.

Naszych bohaterów absorbują nie tylko nowe sprawy. Tematy rozpoczęte w pierwszej części nabierają tempa, rozwijają się, nie zawsze w kierunku, którego by oczekiwali. Bruno z zacięciem, czy wręcz obsesją poluje na Jacka Lewickiego. Tylko kto tu jest kotem, a kto myszą? Larysę natomiast próbują dopaść mężczyźni, którym zalazła za skórę i demony przeszłości, które bezskutecznie próbuje zagłuszyć.

Ponownie to główni bohaterowie, a przede wszystkim ich pokręcona relacja i słowne przepychanki, tworzą duszę tej powieści. Mimo, że miałam wrażenie, że tym razem chadzają częściej własnymi ścieżkami, to jednak bardziej odsłonili swoje prawdziwe ja. Poruszana tematyka natomiast wywołuje ogromne emocje, bo kto pozostałby obojętny na krzywdę dziecka?

To opowieść nie tylko o przemocy, ale również o maskach, które zrzucamy, gdy się zapomnimy, lub wydaje nam się, że nikt na nas nie patrzy.

Niektóre z rozpoczętych spraw znajdują swój finał, a część nadal pozostaje wielką niewiadomą wzmagając apetyt na kolejną część, na którą, mam nadzieję, przyjdzie nam równie krótko czekać.