Głodni

W tej lekturze, cała historia prowadzona jest dwutorowo. Mamy jedną historię z teraźniejszości, a drugą z przeszłości. W tej pierwszej poznajemy Monikę, która po rozwodzie z mężem wyjeżdża do Irlandii, aby tam u boku siostry dojść do siebie. W nowym miejscu powoli kobieta coraz lepiej się czuje i nawet jakoś życie zaczyna się jej układać. Jednak przeszłość potrafi się odezwać w najmniej oczekiwanym momencie. I to ukłucie w sercu, ta rana może w każdej chwili od nowa się otworzyć. Czy Monika sobie z tym poradzi? Jak ważne będzie dla niej wsparcie najbliższych? Dodatkowo nasza bohaterka lubi odkrywać swoją nową okolicę, a choć miejscowość w której mieszka nie jest duża, to jest dla niej bardzo interesująca. Szczególnie interesuje ją jeden budynek. Co to za budynek i jaka z nim wiąże się tajemnica? To już sami doczytacie.

W drugiej historii, tej z przeszłości, przenosimy się do 1845 roku i poznajemy Marię OBrien. Ta historia rozpoczyna się w pierwszym roku Wielkiego Głodu w Irlandii, który trwał od 1845r. do 1852r. Choć w niektórych materiałach piszą że ten głód trwał do 1849r. Więc gdzie nie gdzie ciągle są przekłamania co do długości tego głodu. Ale wracając do historii Marii. Ta bohaterka opowiada nam losy swojej rodziny, ale też sąsiadów i mieszkańców jej miejscowości. Opowiada jak Anglicy zabierali wszystko co mogli Irlandczykom, tym samym skazując ich na głodowanie, choroby i śmierć. Maria opowiada o tym co i kogo straciła, z jakim bólem się mierzyła, ale też ile musiała poświęcić, aby próbować ratować siebie i dziecko. Czy było warto?

Powiem szczerze, że to bardzo emocjonująca historia. Nawet łezki mi się puściły podczas czytania. Oczywiście najbardziej wzruszająca historia dla mnie, to historia z przeszłości, w której występuje Maria. To był bardzo trudny i okrutny czas dla tamtych ludzi. Kiedy wyobraźnia podsuwała mi niektóre sceny, to miałam aż dreszcze. Historia Moniki natomiast wyzwalała we mnie współczucie i złość jednocześnie. Będę dalej uważała, że Monika i tak postępowała za dobrze względem byłego męża. Ja bym taka łaskawa nie była. Choć dzięki temu wszystkiemu nasza bohaterka odkryła na nowo samą siebie. I to też było potrzebne i piękne. Poza tym, ja nie byłam jeszcze w Irlandii, a po spacerach razem z Moniką na stronach tej książki nabrałam ochoty, by kiedyś tam pojechać i zobaczyć choćby kawałek tego co ona.

?Głodni" to opowieść o dwóch kobietach, które teoretycznie nic nie łączy, a jednak ich historie w pewnym momencie się zazębiają.
Losy Marii OBrien to wstrząsający obraz tego, jak wyglądało życie w Irlandii w okresie Wielkiego Głodu. W czasie, kiedy należała ona do angielskiej kolonii. To było straszne. Anglicy nakładali na mieszkańców Irlandii wysokie podatki, doprowadzając w ten sposób do wielkiego ubóstwa. Zabierano im praktycznie całe plony, a kiedy nadszedł czas nieurodzaju ludność zaczęła głodować? Kawałek chleba był na wagę złota, a troska o dzieci doprowadzała rodziców do obłędu. Irlandczycy w tamtym czasie nie mieli absolutnie żadnych praw. Nazywani przez Anglików biedakami zmuszani byli do katorżniczej pracy, na którą godzili się, byleby nakarmić dzieci, byleby nie musieć patrzeć jak syn, córka umiera na rękach z głodu i wycieńczenia.

?Byli głodni życia. Głodni miłości. I głodni naprawdę".

Z drugiej strony poznajemy historię czterdziestoletniej Moniki, która po zdradzie męża próbuje odciąć się od przygnębiających myśli i o ile to możliwe zapomnieć. W tym celu wyjeżdża do siostry do Irlandii. Nieopodal miejsca, w którym się zatrzymała znajduje się duży kamienny budynek, który fascynuje Monikę, odkąd go zobaczyła. Jednak wstrząsającej historii, jaka rozegrała się w jego murach nie była gotowa poznać. Nikt by nie był?

To była bolesna historia. Znacie to uczucie, ten ból w skroniach, kiedy próbujecie walczyć z silnymi emocjami i łzami cisnącymi się do oczu? Właśnie tak się czułam, czytając książkę Agaty Bizuk. To nie jest tak, że nie wiedziałam, na co się porywam. Czułam, że to nie będzie łatwa historia, ale absolutnie nie spodziewałam się, że wstrząśnie mną tak mocno, że będę musiała odrywać się od lektury by zaczerpnąć głęboko powietrza i ochłonąć.

Chcę zaznaczyć, że chociaż jest to historia dwóch kobiet przedstawiona w dwóch różnych płaszczyznach czasowych to nie ma co ukrywać, że ta Moniki nie zaciekawiła mnie tak bardzo jak Marii. To na jej rozdziały czekałam. To o jej losach czytałam w większym skupieniu.

Jeszcze nigdy nie byłam tak bardzo zadowolona z wyboru lektury jak teraz. ?Głodni" to według mnie książka, którą powinien przeczytać każdy. Warto poznawać historię, chociażby w takiej formie jak ta powieść, zapamiętać i przekazywać ją dalej.

Szczerze polecam

Prawdziwe życie zaczyna się po 40 -tce? Zgodzicie się z tym stwierdzeniem? Oczywiście pytanie kieruje do osób, które już przekroczyły tę magiczną cyfrę. Nie skromnie się przyznam, że ja już jakiś czas należę do takich osób i jakoś nie zauważyłam diametralnych zmian związanych ze zmianą kodu na cztery z przodu. Być może każdy jest inny. Na jednych to działa, na innych nie.

"Czasami słowa są zupełnie niepotrzebne. Czasem wie się wszystko, nawet bez wydania ani jednego dźwięku. I tak jest wtedy najlepiej".

Monika pół roku przed swoimi czterdziestymi urodzinami otrzymuje wiadomość, która zwala ją z nóg. Jej mąż Mikołaj odchodzi do innej. Monika zostawia przeszłość za sobą, wsiada w samolot i leci do siostry do Irlandii. Na początku mieszka kątem u Eweliny i jej chłopaka. To dzięki nim znajduje satysfakcjonującą pracę i próbuje na nowo ułożyć sobie życie. Wtapiając się w lokalną społeczność, Monika próbuje się dowiedzieć czegoś więcej o mieście, w którym obecnie przebywa. Irlandczycy tym różnią się od Polaków, że nie są zainteresowani odkrywaniem historii. Dla nich najważniejsze jest to co tu i teraz, a historia to tylko nic nieznacząca przeszłość. Uwagę Moniki przyciąga pewien dom i zaczyna zgłębiać wiedzę na temat miasta Dunshaughlin. Ku swojemu wielkiemu zdziwieniu natrafia na informacje, które szokują. Kamienna budowla to pozostałości po obozie pracy z lat czterdziestych XIX wieku.

Dwie ramy czasowe rok 1845 i czasy obecne. Autorka udziela głosu Marii OBrien, która opowiada o Wielkim Głodzie, obozach pracy i walce o przeżycie każdego następnego dnia. Zaraza ziemniaczana i wysoki czynsz za dzierżawę ziemi doprowadzają ludzi na skraj nędzy. Głodni, chorzy umierają na ulicach. Skala okrucieństwa przeraża i pomyśleć, że to ludzie ludziom zgotowali ten los. Co oprócz tego samego wieku łączy Monikę, która do Irlandii trafiła przypadkowo i Marię OBrien?

Pani Agata Bizuk odkrywa nowe, szokujące karty historii, o których do tej pory nie miałam pojęcia. Tę książkę czytałam z niedowierzaniem i ze łzami w oczach. Niepojęte jest to, w jakich czasach przyszło ludziom żyć, a raczej wegetować. A były to czasy smutne i przepełnione nędzą i niepokojem. Rodzice byli bezsilni patrząc, jak umierają ich dzieci. Świat nie powinien milczeć, nikt nie powinien zapomnieć o tym co spotkało tych ludzi. Ta historia nie może się powtórzyć.

"Przywyknę do wszystkiego oprócz głodu
Za zdrowie bliskich dziś dziękuję Bogu .
... Możemy mieć na chleb, ale każdy z nas jest życia głodny
To czego brakuje nam to miłość i czas " -Paluch "Głód"

Muszę przyznać, iż do końca nie byłam pewna, czego mogę się spodziewać po powieści "Głodni". Kiedyś gdzieś tam słyszałam o Wielkim Głodzie w Irlandii, ale nie wiem czemu nie zagłębiłam się w ten temat. Może potrzebowałam nie tyle samych suchych faktów, a powieści, która rozbudzi moją ciekawość. A poza tym zwykle autorzy skupiają się na okresie II wojny światowej, gdzie jednym z przygnębiającej rzeczywistości były obozy pracy. A one jak widać, były już znacznie wcześniej. Dlatego wielkie chapeau bas dla autorki, że wyszła poza utarte schematy.

Jak już wspomniałam, Agata Bizuk porusza ważny problem wyzysku Irlandczyków przez Anglików w 1845 roku. Trafiamy w samo centrum tych wydarzeń. Czasów, gdzie za najmniejsze przewinienie można było umrzeć. Nie sposób nie przeżywać tego wszystkiego, co bohaterowie. Namacalnie czujemy ich ból, cierpienie, rozpacz i beznadzieję. Emocje przygniatają, uwierają. Nieco oddechu od tych wstrząsających momentów daje przeplatanie przeszłości i teraźniejszości. Ale nawet gdy czytamy bardziej optymistyczne, napawające nadzieją fragmenty, to trudno usunąć z głowy te szokujące obrazy.

"Głodni" bez wątpienia jest tytułem dosadnym, i jakże trafnym w kontekście tego, o czym czytamy. To lektura wstrząsająca, przejmująca i pozostawiająca po sobie ślad. To jedna z tych książek i poruszanej w niej tematyki, którą trzeba ocalić od zapomnienia, by nigdy więcej się nie piwtórzyła. Głodni miłości, głodni życia. I głodni naprawdę. Ale za wszelką cenę trzymający się życia! To trzeba przeczytać!